Δημιουργία και οργάνωση Ελληνικών Κοινοτήτων

Όσο εξαπλώνεται η Ελληνική Θρησκεία και αποκτά νέους πιστούς, τόσο θα ανακύπτουν πολύπλοκα οργανωτικά προβλήματα. Πλήθος πιστών αναζητούν πνευματική στέγη.

Το πρώτο πράγμα που αναζητούν είναι αν υπάρχει κάποια Ελληνική Κοινότητα κοντά τους, για να συμμετέχουν στις Ιεροπραξίες και στην πνευματική ζωή της Κοινότητος.

Αν υπάρχει κάποια Ελληνική Κοινότητα κοντά τους, συμμετέχουν για λίγο καιρό και μετά ένα ποσοστό εξ αυτών παύει την συμμετοχή. Αν δεν υπάρχει Ελληνική Κοινότητα κοντά τους, οι Έλληνες αποθαρρύνονται και υπάρχει κίνδυνος να απολέσουν την ψυχή τους επανερχόμενοι στην ιουδαϊκή αίρεση των ναζωραίων ή σε άλλη καταστροφική αίρεση.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν οι Ελληνικές Κοινότητες πράττουν το καθήκον τους, ή αν ολιγωρούν και χάνουν πιστούς. Υπάρχουν Ελληνικές Κοινότητες με ηγέτες οι οποίοι κάνουν τελετές, εγγράφουν νέα μέλη, αλλά λειτουργούν για μερικά χρόνια, ίσως και μία δεκαετία, και μετά παύουν την λειτουργία τους. Άλλες Κοινότητες παραμένουν στάσιμες επί πολλά έτη, δεν εξελίσσονται, συνεπώς οι πιστοί τους αρχίζουν να χάνουν το ενδιαφέρον τους και εγκαταλείπουν την Κοινότητα.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι σημερινή. Συμβαίνει διαρκώς από την σύσταση του νεοβυζαντινού ψευδοκράτους το «1829». Από τότε που οι νεοβυζαντινοί πήραν το όνομα «Ελληνικό Κράτος» αμβλύνθηκαν τα πολεμικά ένστικτα των Ελλήνων. Άφησαν την μοίρα τους στα αιματοβαμμένα χέρια των ναζωραίων κατακτητών.

Οι Ελληνικές Κοινότητες στα χρόνια της μισελληνικής βυζαντινής αυτοκρατορίας, αν και αντιμετώπιζαν καθημερινώς την απειλή του θανάτου, έσφυζαν από ενεργητικότητα. Και παρά τα ψεύδη των ναζωραίων ιστορικών, αύξαναν αντί να μειώνουν τα μέλη τους.

Η μεγαλύτερη ζημιά στις Ελληνικές Κοινότητες έγινε την περίοδο του λεγομένου «νεοελληνικού κράτους», διότι αρκετοί Έλληνες έπεσαν στην παγίδα της ψεύτικης επιγραφής. Η επιγραφή έλεγε «Ελληνικό Κράτος», αντί να γράφει μισελληνικό νεοβυζαντινό ρωμέϊκο ψευδοκράτος. Οι Έλληνες νόμιζαν ότι το «Ελληνικό Κράτος» θα πράξει το καθήκον που έπρεπε να πράξουν αυτοί για το Ελληνικό Έθνος. Αλλά το ρωμέϊκο ψευδοκράτος ενδιαφερόταν να αφανίσει τον Ελληνισμό, και όχι να τον διατηρήσει. Έτσι χάθηκαν αρκετές Ελληνικές Κοινότητες.

Έλληνες Ιερείς και Ιέρειες από όλον τον κόσμο αναζητούν λύσεις σε αυτά τα σοβαρά προβλήματα, διότι τα αντιμετωπίζουν καθημερινώς. Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο σε μία πόλη όπως το Ηράκλειο Κρήτης να υπάρχουν εκατό Έλληνες στο θρήσκευμα και να μην γνωρίζωνται μεταξύ τους, συνεπώς να μην δημιουργούν Ελληνική Κοινότητα.

Τί συμβαίνει λοιπόν; Γιατί ωρισμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν αναπτύσσονται; Γιατί ωρισμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν εξελίσσονται; Γιατί ωρισμένες Ελληνικές Κοινότητες διαλύονται; Γιατί ωρισμένοι πιστοί δεν δημιουργούν νέες Ελληνικές Κοινότητες;

Κάποιοι θεολόγοι της Ελληνικής Θρησκείας απέδωσαν το πρόβλημα στην έλλειψη Ιεροπραξιών. Εν τούτοις γίνονται Ιεροπραξίες εδώ και δεκαετίες, αλλά και πάλι κάποιες Ελληνικές Κοινότητες αποδιοργανώνονται. Μάλιστα σε κάποιες ξένες χώρες όπως στην Αγγλία, η Κελτική θρησκεία είναι πολύ μπροστά σε θέματα εξωτερικής εμφανίσεως. Έχουν επίσημο Ιερατείο με Δρυίδες, κάνουν δημόσιες τελετές, εν τούτοις δεν αναπτύσσονται, δεν παίρνουν την εξουσία από τους μονοθεϊστές.

Το πρόβλημα που καλούμεθα να επιλύσουμε δεν δημιουργήθηκε από μία αιτία. Έχει πολλές αιτίες. Δεν αρκούν οι Ιεροπραξίες για να αναπτυχθεί και να επιβιώσει μία Ελληνική Κοινότητα. Η Ελληνική Θρησκεία δεν είναι μόνον Ιεροπραξίες. Υπάρχει ένα σύνολο αρχών και συμπεριφορών που πρέπει να επαναλαμβάνει συνεχώς και καθημερινώς μία Ελληνική Κοινότητα για να αντεπεξέλθει στις διαβρωτικές δυνάμεις που την πολιορκούν. Αν μία Ελληνική Κοινότητα, σε κάθε διαβρωτική δύναμη δεν αντιπαρατάσσει μία δημιουργική δύναμη, τότε σε μερικά χρόνια θα διαλυθεί.

Η ιστορία των διαλυμένων Ελληνικών Κοινοτήτων μοιάζει να είναι μικρογραφία των κατεστραμμένων Ελληνικών πόλεων. Από αυτή την άποψη οι Ελληνικές Κοινότητες είναι πόλεις σε μικρογραφία, είναι πυρήνες πόλεων, και αυτό ακριβώς δεν κατενόησαν οι Έλληνες που διοίκησαν τις διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες.

Αν μελετήσουμε την ιστορία των διαλυμένων Ελληνικών Κοινοτήτων, βρίσκουμε τα εξής κοινά γνωρίσματα:  

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν είχαν στόχους. Για παράδειγμα προσηλυτισμό νέων μελών, έκδοση ενός ενημερωτικού φυλλαδίου, κτίσιμο ενός Ναού, κλπ. Χωρίς στόχους η ψυχή των πιστών απορρυθμίζεται. Χάνει το ενδιαφέρον για τον Ιερό Πόλεμο του Ελληνισμού. Ψάχνει αλλού να ικανοποιήσει τις ανάγκες της για δράση.

Οι στόχοι καθορίζουν τον τρόπο συμπεριφοράς και διαβιώσεως της Κοινότητος. Αν μία Κοινότητα έχει στόχο να κάνει εκδρομές σε αρχαιολογικούς χώρους και συμπόσια σε ταβέρνες, τότε σίγουρα σε λίγο καιρό θα διαλυθεί, αφού κάτι τέτοιο δεν μπορεί να διατηρήσει για πολύ καιρό την συνοχή μίας Κοινότητος Ελλήνων πιστών. Αυτή η Κοινότητα γίνεται πλαδαρή, τα μέλη βαριούνται, και γρήγορα σκορπούν σαν φύλλα στον άνεμο.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν καθώρισαν την συλλογική τους ταυτότητα. Ούτε καθώρισαν την συλλογική ταυτότητα των εχθρών. Αντί να μιλούν με όρους «εμείς εναντίον αυτών» μιλούσαν με όρους «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι». Όσες Ελληνικές Κοινότητες δημιούργησαν μία συλλογική ταυτότητα βασισμένη σε οικουμενικούς ανθρωπιστικούς όρους όπως ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, γρήγορα βρέθηκαν στην αγκαλιά του εχθρού. 

Όσες Ελληνικές Κοινότητες δεν χρησιμοποίησαν τον αντίπαλο για να ισχυροποιήσουν την συλλογική τους ταυτότητα και για να προκαλούν συνοχή και ενότητα στο εσωτερικό τους, γρήγορα διαλύθηκαν από εσωτερικές έριδες και απραξία. Μόνον η απειλή των εξωτερικών κινδύνων δημιουργεί εσωτερική συνοχή.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες έπασχαν από έλλειψη εξωστρέφειας. Δεν προσηλύτιζαν νέους πιστούς, ώστε να έρχωνται σε επαφή με τις δυσκολίες του Ιερού Αγώνος. Κλείστηκαν σε μία εσωστρέφεια η οποία ήταν στείρα, δημιούργησε εσωτερικές τριβές και φθορά. Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα ακόμη και μία καλώς ωργανωμένη Κοινότητα διαλύεται από την εσωστρέφεια.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες διέπραξαν το λάθος να μην έχουν Ιερατείο. Έπεσαν στην παγίδα των «ελληνοκεντρικών» ιδεών που τους εξηπάτησαν με το ιδεολόγημα ότι δήθεν πρέπει να επικεντρωθούν στην φιλοσοφία και όχι στην θρησκεία. Όμως η Ελληνική Θρησκεία είναι κυρίως πράξη, και λιγώτερο θεωρία.

Έτσι οι διαλυμένες Κοινότητες κατέληξαν να κάνουν θεωρητικές ομιλίες που λίγοι κατανοούσαν και σε λίγο άρχισε να παίρνει ο ύπνος τους ακροατές στις αίθουσες διαλέξεων.

Το Ελληνικό Ιερατείο εξασφαλίζει ότι η βάση της Κοινότητος είναι η Ελληνική Θρησκεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ζητήματα εθνικής ταυτότητος και συμπεριφοράς. Ιερείς σημαίνει τελετουργικά. Χωρίς τελετουργικά δεν δημιουργείται ψυχικός δεσμός μεταξύ μελών. Χωρίς τελετουργικά διελεύσεως που σηματοδοτούν τον κύκλο της ζωής του Έλληνος, οποιαδήποτε Ελληνική Κοινότητα χάνει τον προσανατολισμό της. Χάνει το νόημα της ζωής. Χωρίς τελετουργικά δεν διδάσκονται οι νέοι Έλληνες ηγέτες τα καθήκοντά τους. Δεν δημιουργούνται φύλακες της Ελληνικής Ψυχής.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες έπασχαν εξ αρχής από έλλειψη συχνής επαφής των μελών. Τα μέλη των δεν συναντούντο συχνά, δεν αντήλλασσαν απόψεις, άρα δεν είχαν κοινούς προβληματισμούς, κοινούς κινδύνους, κοινές χαρές. Δεν δημιουργήθηκαν φιλίες και δεσμοί. Έτσι γρήγορα η Κοινότητα διαλύθηκε.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν είχαν πολιτικούς Νόμους. Ούτε ενδιαφέρθηκαν να τηρήσουν τους Ιερούς Νόμους των Αθανάτων Θεών. Χωρίς δικαστήρια, χωρίς δικαστές, χωρίς δικαιοσύνη πώς ήταν δυνατόν να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους; Όταν κάποιοι ανόητοι βαπτίζουν Κοινότητα μία ομάδα Ελλήνων που διασκεδάζει, που έχει κάποια σχολεία, που κάνει κάποιες Αρχαίες Τελετές, αλλά δεν έχει Νόμους, αυτοί οι ανόητοι διαπράττουν το έγκλημα της βλασφημίας κατά των Αθανάτων Θεών. 

Ομάδα Ελλήνων χωρίς Νόμους, δεν αποτελεί Κοινότητα. Αποτελεί καφενείο. Όταν μία ομάδα Ελλήνων στηρίζεται στους νόμους των ξένων για τις εσωτερικές υποθέσεις της, τότε είναι λογικό να εισβάλλει η αδικία στην ομάδα, και γρήγορα να διαλύεται αυτό που οι ανόητοι βάπτισαν Κοινότητα.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν φρόντισαν για την ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων μεταξύ των μελών τους. Δεν φρόντισαν να δημιουργηθούν σχέσεις εξ αγχιστείας μεταξύ των μελών τους. Δεν φρόντισαν να δημιουργηθούν σχέσεις αλληλεγγύης. Όταν κάποιο μέλος ήταν άρρωστο τα άλλα μέλη δεν τον επισκέφθηκαν. Όταν κάποιο μέλος ήταν άνεργο τα άλλα μέλη δεν του έδωσαν εργασία.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες αποτελούντο από μέλη τα οποία δεν πέρασαν δοκιμαστική περίοδο, ούτε πέρασαν κάποιο προπαρασκευαστικό στάδιο για να εισέλθουν στην Κοινότητα. Όταν λοιπόν τα νέα μέλη διεπίστωσαν ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες για να εισέλθουν στην Κοινότητα, τότε δεν θα υπάρχουν δυσκολίες και στο να απέλθουν από την Κοινότητα. Όποιος ήθελε εισήρχετο και εξήρχετο χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, έστω και για λόγους στοιχειώδους ασφαλείας της Κοινότητος. Αυτό σήμαινε πλήρη αναρχία στην Κοινότητα.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν είχαν σύστημα ανταμοιβών και τιμωριών για τα μέλη τους. Έκαστος μπορούσε να πράξει ό,τι ήθελε. Χωρίς καμμία ανταμοιβή ή χωρίς καμμία τιμωρία, ώστε να καθορίζεται τί είναι σωστό και τί λάθος.

Εθισμένα τα μέλη σε τέτοια ατμόσφαιρα, έκαναν πράγματα που ξέφευγαν από τα επιτρεπόμενα όρια. Τότε κάποιος ηγέτης παρενέβαινε, οι ανόητοι τον αποκαλούσαν φασίστα, του φώναζαν ότι δεν έχει το δικαίωμα να παριστάνει τον αρχηγό. Έτσι οι αντιπολιτευόμενοι έπαιρναν ένα μέρος της Κοινότητος μαζί τους, ενώ η άλλη φράξια έπαιρνε το υπόλοιπο μέρος, και η Κοινότητα εδιχάζετο και διελύετο.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν κατένειμαν ευθύνες στα μέλη τους, με αποτέλεσμα ύστερα να μην μπορούν να διανείμουν δικαιώματα. Διότι χωρίς ανάληψη ευθυνών δεν μπορείς να απολαμβάνεις δικαιώματα. Ενώ στην Κοινότητα μιλούσαν για άμεση δημοκρατία, στην ουσία δεν ήξεραν να εφαρμόσουν την ατομική και συλλογική ευθύνη. Νόμιζαν ότι παπαγαλίζοντας ωραίες φράσεις περί δημοκρατίας, όλα θα λειτουργήσουν αυτόματα.

Η ηγεσία της Κοινότητος έδινε την εντύπωση ότι έκαστος μπορεί να ζητά ό,τι θέλει, χωρίς να μοχθεί, χωρίς να πληρώνει αντίτιμο. Όταν διαπαιδαγωγείς τα μέλη μίας Ελληνικής Κοινότητος με τέτοιες ανθελληνικές ιδέες, φυσικό είναι να διαλυθεί. Όταν επαρουσιάζοντο ζητήματα αναλήψεως ευθυνών, καθαρισμού κοινοχρήστων χώρων, προετοιμασίας τελετουργικών, οικονομικής συνεισφοράς, συλλογικής διαμαρτυρίας εναντίον ανθελληνικών νόμων, τότε η πλειοψηφία εξαφανιζόταν. Σφύριζε αδιάφορα. Τις ευθύνες ανελάμβαναν 5-10 υπεύθυνοι Έλληνες, οι οποίοι με τον καιρό, αφού δεν εύρισκαν ανταπόκριση και κατανόηση από τους άλλους, έφευγαν διότι απεγοητεύοντο διαπιστώνοντες ότι μοχθούν χωρίς αντιπαροχή.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες είχαν μονοδιάστατη αντίληψη της αποστολής των. Για παράδειγμα λειτουργούσαν ως φιλοσοφικοί σύλλογοι. Αλλά έτσι δεν κάλυπταν τα πολλά κενά στην ζωή των μελών τους. 

Τα κενά που άφηναν στην ζωή των μελών ήταν τα πολιτικά ζητήματα, τα θεολογικά, τα δικαστικά, τα αστυνομικά, τα πολιτιστικά, τα οικονομικά, τα οικογενειακά. Δηλαδή δεν ηγωνίζοντο για ζητήματα πολιτικά, φυλετικά, θρησκευτικά, εκπαιδευτικά. Δεν είχαν πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό βραχίωνα. Και όπως διδάσκει ο σκληρός νόμος της Ιστορίας, «ό,τι κενό δημιουργείται στην κοινωνία, γρήγορα καλύπτεται». Στην περίπτωση των διαλυμένων Ελληνικών Κοινοτήτων, τα κενά που άφηναν τα κάλυπτε ο χριστιανικός, ο μουσουλμανικός, ο κομμουνιστικός, ο φιλελεύθερος ή όποιος άλλος ιδεολογικός εχθρός.

Αυτή η πολύ στενή αντίληψη για τον ρόλο της Ελληνικής Κοινότητος εξέθετε τα μέλη της στην επιρροή του χριστιανικού περιβάλλοντος, και τα μέλη της για να επιβιώσουν αποκτούσαν δεσμούς με αλλοφύλους και αλλοθρήσκους. Ως εκ τούτου άρχιζε η διάβρωση και σε λίγο ερχόταν η διάλυση.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες εμφορούντο από τις ιδέες της ατομικιστικής Δύσεως και του γαλλικού Διαφωτισμού. Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικώς την διακήρυξη της Γαλλικής επαναστάσεως, θα διαπιστώσει ότι μιλά για τα απαράγραπτα δικαιώματα του Ανθρώπου. Μιλά για τα ιερά και απαραβίαστα δικαιώματα του ατόμου. Σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για τα «απαράγραπτα» δικαιώματα του Γάλλου αστού.

Η Γαλλική επανάσταση δεν λέει τίποτε για την φυλή, ούτε για την θρησκεία, και προπαντός δεν λέει τίποτε για τα δικαιώματα των συλλογικών οντοτήτων. Είναι φανερό ότι η υιοθέτηση μίας τέτοιας ατομιστικής αντιλήψεως απάδει προς τα Δόγματα της Ελληνικής Θρησκείας διότι δηλητηριάζει το συλλογικό πνεύμα εθνοτισμού. Κυρίως έρχεται σε σύγκρουση με τα εθνοκεντρικά και αντιαφομοιωτικά δόγματα της Ελληνικής Θρησκείας.

Αφομοίωση είναι η απορρόφηση εθνοτήτων και μειονοτήτων από μεγαλύτερες εθνότητες και κρατικούς σχηματισμούς, με ή χωρίς βία. Η Γαλλική επανάσταση είναι άκρως αφομοιωτική, επειδή διαχωρίζει τον κόσμο σε δημοκρατικούς και μη δημοκρατικούς. Θέλει το άτομο να αφομοιωθεί σε έναν οικουμενικό δημοκρατικό πολιτισμό. Αντιθέτως, η Ελληνική Θρησκεία δεν ενδιαφέρεται τόσο για το αν το πολίτευμα είναι δημοκρατικό, ολιγαρχικό, ή βασιλικό. Η Ελληνική Θρησκεία ενδιαφέρεται σφοδρώς για τις πολιτικές σε ζητήματα έθνους, φυλής, θρησκείας, πολιτισμού, γλώσσης.

Το Ελληνικό Έθνος, η Ελληνική Φυλή, η Ελληνική Θρησκεία, η Ελληνική Γλώσσα, ο Ελληνικός Πολιτισμός, είναι έννοιες που στέκονται πολύ πάνω στην κοινωνιολογική ιεραρχία από την έννοια της δημοκρατίας, της ολιγαρχίας, και της βασιλείας. Ο Γαλλικός διαφωτισμός αντιθέτως μιλά για το άτομο, το οποίο θέλει να αφομοιώσει σε κάτι που αποκαλεί «δημοκρατικό πολιτισμό». Δεν ενδιαφέρεται για την φυλή, το έθνος, την γλώσσα, την θρησκεία του ατόμου, αρκεί το άτομο να είναι δημοκράτης. Αν δεν είναι δημοκράτης είναι εχθρός. Αλλά έτσι τα 2/3 των Ελλήνων Φιλοσόφων έπρεπε να καταλήξουν στην γκιλοτίνα διότι ήταν αριστοκρατικοί και όχι δημοκρατικοί.

Όταν λοιπόν κάποιες Ελληνικές Κοινότητες δηλητηριάστηκαν με το ατομιστικό και αφομοιωτικό πνεύμα του Γαλλικού διαφωτισμού, ήταν φυσικό τα μέλη τους να αφομοιωθούν σε μη-Ελληνικούς οργανισμούς και να διαλυθεί η Κοινότητα.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες άφηναν τα μέλη τους να έρχωνται σε επαφή με σύμβολα, εικόνες, συνειρμούς και φρασεολογία που χρησιμοποιούσε ο εχθρός. Στις Ελληνικές Κοινότητες κέντρο αναφοράς είναι οι Πατρώοι Θεοί. Λαμβάνουμε παραστάσεις από την Ελληνική Θεολογία. Όταν όμως κάποια μέλη καταναλώνουν ψυχικό υλικό από τις συνειρμικές αποθήκες του εχθρού, τότε μετατοπίζουν την αφοσίωσή τους από τους Πατρώους Θεούς σε είδωλα όπως δημοκρατία, σε αοριστολογίες όπως ανθρωπισμός, σε ιδεολογήματα όπως παγκοσμιοποίηση, και έτσι θραύονται οι δεσμοί με την Ελληνική Κοινότητα.

Τα μέλη των διαλυμένων Ελληνικών Κοινοτήτων ζούσαν σε ψεύτικους κόσμους που δημιουργούσαν τα μέσα μαζικής παραπληροφορήσεως του εχθρού. Και έτσι έχασαν την επαφή με την Ελληνική Κοσμοαντίληψη και Παράδοση.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν διεφύλαξαν την μοναδικότητα και διαφορετικότητα των μελών τους. Επέτρεπαν την πολιτιστική και φυλετική επιμειξία με αλλοφύλους και αλλοθρήσκους. Αυτό τάχιστα προκάλεσε δημογραφικό και πολιτιστικό εκφυλισμό. Η Ελληνική Κοινότητα έχανε διαρκώς την ζωτικότητά της.

Από την στιγμή που δεν εμφυσούσε στα μέλη της το δόγμα ότι αποτελούν μοναδικά και διαφορετικά όντα πάνω στη Γή και γι’ αυτό πρέπει να απεχθάνωνται την αφομοίωση και την ανάμειξη με μη-Έλληνες, από την στιγμή που η Κοινότητα δεν ήλεγχε τα ονόματα που λάμβαναν τα μέλη, τα ενδύματα που φορούσαν, τα τρόφιμα που κατανάλωναν, την κόμμωση, την φρασεολογία, την οικονομική συμπεριφορά, και γενικώς οιοδήποτε ήθος και έθιμο καλλιεργεί τον διαχωρισμό από αλλοφύλους και αλλοθρήσκους, ήταν επόμενο η συγκεκριμένη Ελληνική Κοινότητα να διαλυθεί.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν είχαν πρόγραμμα καθημερινής πρακτικής για τα μέλη τους, ώστε να τα βαπτίζουν στο Ελληνικό Πνεύμα. Πρόγραμμα καθημερινής πρακτικής σημαίνει ότι έκαστο μέλος οφείλει σε μία ημέρα να πράξει συγκεκριμένα πράγματα για λογαριασμό της Κοινότητος.

Αυτό μπορεί να είναι από μία απλή αποστολή γράμματος διαμαρτυρίας προς το καθεστώς, μέχρι την αποστολή φαρμάκων σε άρρωστο μέλος. Από την αναγραφή ενός συνθήματος στους τοίχους μέχρι την διανομή φυλλαδίων υπέρ του Ελληνισμού. Από το κτίσιμο ενός βωμού μέχρι την διανομή τροφίμων σε ορφανά Ελληνόπουλα. Από την επισκευή μίας τεχνικής εγκαταστάσεως μέχρι την μελέτη σε βιβλιοθήκη. Από την παρακολούθηση εχθρών της Κοινότητος μέχρι την εξάσκηση στα όπλα. Έτσι η Κοινότητα δυναμώνει πνευματικώς, ψυχικώς, δημογραφικώς, οικονομικώς.

Η ανυπαρξία καθημερινού προγράμματος δραστηριοτήτων, έχει ως αποτέλεσμα τα μέλη της Κοινότητος να μην απογαλακτίζωνται από την εχθρική κοινωνία μέσα στην οποία ζουν, και να εξαρτάται η ζωή τους από αλλότριες κοινότητες, αντί της Ελληνικής.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν εμιμούντο τα Θεϊκά Πρότυπα των Ελληνικών Μύθων. Δεν εβίωναν τα πάθη, τους αγώνες, τις ηρωικές πράξεις, τις συγκινήσεις Θεών και Ηρώων των Ελληνικών Μύθων. Έτσι τα μέλη της διαλυμένης Κοινότητος δεν είχαν ποιόν να μιμηθούν. Και εμιμούντο τους «αγίους» αλλοφύλων και αλλοθρήσκων. Φυσικό ήταν να διαλυθεί μία τέτοια Ελληνική Κοινότητα.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν είχαν παιάνες, ύμνους, προσευχές, εμβατήρια, σύμβολα, συνθήματα, εορτές, διεγερτική προπαγάνδα, που να ερεθίζει την Ελληνική Ψυχή καθημερινώς και να την ωθεί σε δράση.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες είχαν ανοχή στην αίρεση. Κάτω από το πρόσχημα της πολυφωνίας και της ελευθερίας απόψεων, οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες επέτρεπαν σε μισελληνικές απόψεις να διαδίδωνται απροσκόπτως. Το αποτέλεσμα ήταν να εισβάλλουν ιδέες που δεν είχαν καμμία ανοχή και σεβασμό στις απόψεις των Ελλήνων και συντόμως επανελήφθη το σκηνικό του +3ου και +4ου αιώνος, όπου οι ναζωραίοι εισβολείς κήρυτταν την δυσανεξία και οι Έλληνες ψευδοφιλόσοφοι την ανοχή. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν είχαν σχολεία. Και αν είχαν, τα άφησαν να μαραζώσουν. Ή δεν έκαναν πολλά παιδιά. Ή δεν έκαναν προσηλυτισμό ομοφύλων για να αυξήσουν το δυναμικό τους. Ή άφησαν να εισβάλλουν ναζωραίοι δάσκαλοι στα Ελληνικά σχολεία, οι οποίοι διέβρωσαν την Ελληνική Παιδεία.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν διεξήγαγαν πολιτικό αγώνα για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Ή έστω πολιτικό αγώνα για εκπροσώπηση στα συλλογικά πολιτειακά όργανα του κράτους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λαμβάνωνται σημαντικές αποφάσεις ερήμην των.

Οι διαλυμένες Ελληνικές Κοινότητες δεν διεξήγαγαν πολιτιστικό πόλεμο ώστε είτε να αναχαιτίσουν την επικράτηση του χριστιανισμού, του ισλαμισμού, του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού, κλπ, ούτε προσπάθησαν να επέμβουν στην πολιτιστική, θρησκευτική, οικονομική ζωή των μη-Ελλήνων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διεξάγουν οι μη-Έλληνες μονομερή πολιτιστικό πόλεμο εις βάρος των Ελλήνων, και στο τέλος να ελέγχουν την πολιτιστική, οικονομική και θρησκευτική ζωή της υπό διάλυσιν Ελληνικής Κοινότητος.

Αυτή είναι εν συντομία η ιστορική και κοινωνιολογική ανάλυση των διαλυμένων Ελληνικών Κοινοτήτων.

Πρώτο συμπέρασμα: Αν ταυτίσουμε την Ελληνική Κοινότητα με μία εν δυνάμει Πόλη, τότε αντλούμε από την ιστορία και την κοινωνιολογία πολύτιμα συμπεράσματα, όπως γιατί δημιουργούνται και γιατί διαλύονται οι Ελληνικές Κοινότητες. Οι Ελληνικές Κοινότητες εξομοιώνουν σε μικρογραφία την ζωή των Ελληνικών Πόλεων.

Δεύτερο συμπέρασμα: Όταν ο Έλλην δεν έχει κίνητρα, δεν έχει πρότυπα να μιμηθεί, δεν αντιμετωπίζει τιμωρίες και ανταμοιβές, δεν έχει στόχους, δεν υπακούει στους Ιερούς Νόμους των Θεών, όταν δεν έχει ιερατική ηγεσία, όταν δεν έχει την αίσθηση της ομάδος, δεν καλλιεργεί το ένστικτο επιβολής, δεν προσηλυτίζει, δεν διεξάγει πολιτιστικό πόλεμο, δεν δημιουργεί φυλετικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς δεσμούς με άλλους Έλληνες, τότε μένει μόνος του. Απογοητεύεται και γρήγορα επανέρχεται στο χριστιανικό κοινωνικό περιβάλλον.

Αφού αναλύσαμε, βάσει της ιστορίας και της κοινωνιολογίας, τις αιτίες που διαλύθηκαν κάποιες Ελληνικές Κοινότητες προχωρούμε στο μόνιμο πρόβλημα: Καθημερινώς Έλληνες επικοινωνούν μαζί μας και ζητούν επαφή με μία Ελληνική Κοινότητα. Μας αναφέρουν την περιοχή που ζουν και αν δεν υπάρχει Κοινότητα, ύστερα από λίγο διακόπτουν την επικοινωνία. Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει τόλμη σε κάποιους να οργανώσουν μόνοι των μία Ελληνική Κοινότητα. Περιμένουν από κάποιον άλλο να κάνει την αρχή. Περιμένουν να τα βρουν όλα έτοιμα.

Όσοι Έλληνες έχουν τέτοιες αντιλήψεις, ακόμη και αν υπήρχε μία έτοιμη, ωργανωμένη Ελληνική Κοινότητα και εισήρχοντο σε αυτήν, γρήγορα θα την καταπονούσαν, διότι θα γινόντουσαν βάρος. Δεν θα προσέφεραν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο.

Η ζωή σε μία Ελληνική Κοινότητα μπορεί να συμπτυχθεί σε μία λέξη: ΔΡΑΣΗ. Χωρίς πρωτοβουλίες, χωρίς ενέργειες, χωρίς δοκιμασίες, χωρίς λάθη, χωρίς αποτυχίες, χωρίς σκληρούς αγώνες, δεν γίνεται να μάθουμε την τέχνη της επιβιώσεως. Και λάθη θα κάνουμε, και θα αποτύχουμε, και οι άπιστοι θα μας χλευάσουν, και κάποιοι Έλληνες θα μας εγκαταλείψουν μόνους, αλλά δεν θα το βάλουμε κάτω. Δεν θα απογοητευθούμε. Και κυρίως δεν θα απογοητεύσουμε τους συνανθρώπους μας. Χωρίς επιμονή και ζήλο για καθημερινή μάχη δεν θα κτισθεί, και πολύ περισσότερο δεν θα διατηρηθεί, μία Ελληνική Κοινότητα.

Δεν έχει τόση σημασία ο αριθμός μελών της Ελληνικής Κοινότητος. Αυτό που έχει σημασία είναι οι δραστηριότητες. Υπάρχουν ομάδες Ελλήνων που αυτοαποκαλούνται Κοινότητες, ενώ πρόκειται για καφενεία. Αντιθέτως υπάρχουν ολιγομελείς ομάδες Ελλήνων που λειτουργούν ως Κοινότητες επειδή πράττουν όλα όσα επιτάσσει η Ελληνική Θρησκεία.

Αν λοιπόν σε κάποιο μέρος του Κόσμου ζει κάποιος Έλλην και βρει άλλον έναν Έλληνα, τότε σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες της Ελληνικής Θρησκείας, ήδη αποτελούν Κοινότητα. Αρκεί να γεμίσουν την ζωή τους με τους χυμούς της Ελληνικής Θρησκείας.  

Αυτοί οι δύο Έλληνες(καλύτερα ένας Έλλην και μία Ελληνίς) έχουν τώρα ως άμεσο σκοπό να αυξήσουν αριθμητικώς την Ελληνική Κοινότητα. Το πρώτο λογικό βήμα είναι η τεκνοποίηση ώστε να δημιουργηθούν στέρεες βάσεις για την επομένη γενεά Ελλήνων που θα ηγηθεί της Κοινότητος.

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία Βωμού ή Ναού προς τιμήν των Πατρώων Θεών. Αν η ανέγερση Ναού είναι δαπανηρή, τότε ο Βωμός των Αθανάτων Θεών γίνεται το κέντρο της μικρής μας Κοινότητος. Ακολουθεί καθαρμός και επικαλούμεθα τους Αθανάτους Θεούς να ευλογήσουν τον πολλαπλασιασμό της μικρής μας Κοινότητος.

Το αμέσως επόμενο βήμα είναι η δημοσιοποίηση της υπάρξεως της Ελληνικής Κοινότητος. Μία απλή επιγραφή σε δημόσιο δρόμο, μία ανακοίνωση στον τοπικό Τύπο, ή καλύτερα μία ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, αμέσως μετατρέπει την μικρή μας Κοινότητα σε φάρο του Ελληνισμού. Έτσι αμέσως οι μεμονωμένοι Έλληνες μαθαίνουν ότι κοντά τους υπάρχει μία ολιγομελής αλλά ωργανωμένη Ελληνική Κοινότητα.

Εάν όλοι αυτοί οι μεμονωμένοι Έλληνες που επικοινωνούν μαζί μας από όλα τα μέρη του Κόσμου, είχαν φτάσει μέχρις αυτό το στάδιο, θα είχαμε χιλιάδες μικρές, σε εμβρυακό στάδιο, Ελληνικές Κοινότητες. Το να βρούμε έναν Έλληνα, το να στήσουμε έναν Βωμό, και το να ανακοινώσουμε την ύπαρξη της νέας Ελληνικής Κοινότητος, είναι πολύ εύκολο πράγμα.

Το επόμενο βήμα είναι τακτικές συνελεύσεις μελών. Στις συνελεύσεις μετά την καθιερωμένη προσευχή στους Πατρώους Θεούς, καθορίζεται το καθημερινό πρόγραμμα αγωνιστικής δράσεως της Ελληνικής Κοινότητος.

Το επόμενο βήμα είναι να επιλεγεί, και όχι να εκλεγεί, ένας Ιερεύς ή μία Ιέρεια. Ο έχων ή η έχουσα τα πνευματικά προσόντα, θα αναλάβει την θρησκευτική ηγεσία της Ελληνικής Κοινότητος.

Το επόμενο βήμα είναι η Ελληνική Κοινότητα να υιοθετήσει τους Μύθους και τα πρότυπα των Πατρώων Θεών και των Μητρώων Θεαινών. Να εορτάζει τα Ελευσίνια Μυστήρια, να εορτάζει την Ναυμαχία της Σαλαμίνος, τα Παναθήναια, τα Μαιμακτήρια. Να τραγουδά τους παιάνες και τα τραγούδια της Ελληνικής Παραδόσεως.  

Το επόμενο βήμα είναι η μελέτη και εφαρμογή των Ιερών Νόμων της Ελληνικής Θρησκείας και του Ελληνικού Έθνους. Ξεκινώντας από απλά ζητήματα, όπως το δίκαιο εμπορικών συναλλαγών και το οικογενειακό δίκαιο, και σιγά-σιγά σε πιό δύσκολα ζητήματα, η Ελληνική Κοινότητα θα οργανώσει Ελληνικό δικαστήριο, θα επιλέξει Έλληνα δικαστή, και θα δικάζει όλο και πιό πολύπλοκες υποθέσεις, ώστε να μην καταφεύγουν τα μέλη της στην δικαιοσύνη των απίστων.

Το επόμενο βήμα είναι η επιλογή δασκάλου για παιδιά και ενήλικες, ο οποίος θα αναλάβει την διδασκαλία και αναπαραγωγή της Ελληνικής Παραδόσεως. Θα αναλάβει να αποκαθάρει τις ψυχές παιδιών και ενηλίκων από την ανθελληνική παιδεία με την οποία τους εμβολιάζει το εχθρικό περιβάλλον. Όταν η Ελληνική Κοινότητα αυξηθεί αριθμητικώς, θα ιδρύσει ένα σχολείο. Ακόμη και ένα μικρό σχολείο για 5-10 παιδιά είναι τεραστίας σημασίας για την επιβίωση του Ελληνισμού.

Το επόμενο βήμα είναι η διάδοση της Ελληνικής Θρησκείας και ο προσηλυτισμός Ελλήνων που έχουν αιχμαλωτιστεί από μισελληνικές δοξασίες.

Το επόμενο βήμα είναι η διεξαγωγή αμείλικτης προπαγάνδας κατά των εχθρών του Ελληνισμού.

Το επόμενο βήμα είναι οι συνεχείς ανακοινώσεις της Ελληνικής Κοινότητος έστω και για φαινομενικώς ασήμαντα πράγματα. Η αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους υπέρ της Ελληνικής Θρησκείας, τα εγκαίνια ενός νέου Ελληνικού καταστήματος, η παρουσίαση ενός βιβλίου ή ενός αγάλματος ή ενός ζωγραφικού πίνακος, η αποφοίτηση ενός μέλους από μία σχολή, η συμμετοχή μελών της Κοινότητος στις δημοτικές εκλογές ή στα διάφορα επαγγελματικά σωματεία, η ονοματοδοσία ενός νεογνού της Κοινότητος, ένας Ελληνικός γάμος, μία τελετή για ένα μέλος που απεβίωσε, η ονομασία ενός δρόμου προς τιμήν ενός Έλληνος Ήρωος, κάθε μικρό γεγονός αποτελεί ανακοινώσιμο υλικό ώστε οι πάντες να συμμετέχουν και να γνωρίζουν τις δραστηριότητες της Ελληνικής Κοινότητος.

Έτσι δεν θα χαλαρώνει το αγωνιστικό πνεύμα της Κοινότητος. Κάθε μικρό γεγονός που ανακοινώνει καθημερινώς η Κοινότητα, είναι ένα μεγάλο βήμα προς την Ελευθερία του Ελληνικού Έθνους. Τα μικρά γεγονότα διατηρούν άσβεστη την φλόγα του πόθου για Ελευθερία. Διατηρούν ζωντανή την συλλογική μνήμη του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Κοινότητος.

Το επόμενο βήμα είναι η επιβολή της οικονομικής αλληλεγγύης μεταξύ των μελών. Κάθε μέλος οφείλει να συνεργάζεται οικονομικώς με άλλο μέλος της Κοινότητος. Αν ένα μέλος της Ελληνικής Κοινότητος είναι οικοδόμος και ένα άλλο μέλος κρεοπώλης, ο κρεοπώλης θα ζητήσει από τον συγκεκριμένο οικοδόμο να του κτίσει την οικία, και ο οικοδόμος θα αγοράζει κρέας από τον συγκεκριμένο κρεοπώλη. Τα μέλη υποχρεούνται να αγοράζουν προϊόντα που παράγονται από μέλη ή επιχειρήσεις της Ελληνικής Κοινότητος. Οι εργοδότες υποχρεούνται να προσλαμβάνουν υπαλλήλους από μέλη της Ελληνικής Κοινότητος.

Μία τέτοια ανάπτυξη οικονομικών δεσμών δημιουργεί αλληλεγγύη μεταξύ των μελών. Κυρίως δημιουργεί αίσθημα συλλογικής ασφαλείας καθώς έκαστο μέλος νοιώθει ότι αν του συμβεί κάτι κακό, θα συντρέξουν τα άλλα μέλη να το βοηθήσουν.

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία συγγενικών δεσμών. Οι Έλληνες νυμφεύονται τις Ελληνίδες της Κοινότητος και κάνουν πολλά παιδιά. Θα τιμωρείται αυστηρώς η επιγαμία με αλλοφύλους και αλλοθρήσκους. Θα τιμωρούνται αυστηρώς οι άγαμοι και οι άτεκνοι. Κάθε Ελληνικό ζεύγος πρέπει να κάνει τουλάχιστον 5 τέκνα για να είναι ευλογημένος ο γάμος τους από τους Αθανάτους Πατρώους Θεούς.

Το επόμενο βήμα είναι η αλληλογραφία με άλλες Ελληνικές Κοινότητες προς ανταλλαγή απόψεων, συμβουλών, εμπειριών, προς δημιουργία συμμαχιών κατά των μισελλήνων, για λόγους οικονομικής αλληλοβοήθειας και εμπορικών συναλλαγών, κλπ.

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία Ιστορικού Αρχείου και Ληξιαρχείου της Ελληνικής Κοινότητος. Εκεί καταγράφεται η θρησκευτική, πολιτική, οικονομική, δημογραφική, πολιτιστική ζωή της Ελληνικής Κοινότητος, ώστε οι επόμενες γενεές να αντλήσουν θάρρος και πείρα από τους Προγόνους των.

Το επόμενο βήμα είναι ο καθορισμός μεσοπροθέσμων και μακροπροθέσμων στόχων. Για παράδειγμα ένας μεσοπρόσθεσμος στόχος μπορεί είναι η ανέγερση Κοινοτικού βρεφονηπιακού σταθμού. Ένας μακροπρόθεσμος στόχος μπορεί να είναι η εγκατάσταση όλων των μελών σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή ώστε να αυξηθεί ο έλεγχος της περιοχής και η συνοχή των μελών.

Το επόμενο βήμα είναι η ηγεσία της Ελληνικής Κοινότητος να τιμωρεί αυστηρώς την οιαδήποτε παρέκκλιση σε θέματα ενδυμασίας, διατροφής, κομμώσεως, μουσικής, αισθητικής, ηθών και εθίμων, ώστε η ανθελληνική προπαγάνδα να μην βρίσκει γόνιμο έδαφος να ριζώσει. Η δίωξη και τιμωρία κάθε αιρετικής και μισελληνικής συμπεριφοράς μεταξύ των μελών, θα σφυρηλατήσει την ενότητα της Ελληνικής Κοινότητος.

Το επόμενο βήμα είναι η ίδρυση πολιτοφυλακής, έστω και με 2-3 Έλληνες αρχικώς, οι οποίοι θα περιπολούν επί 24ώρου βάσεως και θα προστατεύουν την Ελληνική Κοινότητα από εξωτερικούς εχθρούς.

Το επόμενο βήμα είναι οργάνωση της ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως. Η ηγεσία θα προσλάβει έναν αποκλειστικό ιατρό για τους αρρώστους της Ελληνικής Κοινότητος. Καλύτερα ο ιατρός να είναι μέλος της Κοινότητος. Αν δεν υπάρχει τέτοιος, προσωρινώς η Ελληνική Κοινότητα θα καλυφθεί με έναν φιλέλληνα ιατρό. Όσο περνά ο καιρός η Ελληνική Κοινότητα θα οργανώνει νοσοκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, πτωχοκομεία, γηροκομεία και θα φτάσει να καλύπτει όλο το φάσμα της κοινωνικής προνοίας, ώστε να απεξαρτηθεί πλήρως από το εχθρικό περιβάλλον.

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία ενός πολιτικού σώματος, ένα είδος συμβουλίου, βουλής ή γερουσίας, που θα συζητά και θα αποφασίζει τα φλέγοντα πολιτικά ζητήματα της Ελληνικής Κοινότητος. Και ενώ θεωρητικώς όλοι οι Έλληνες πρέπει να συμμετέχουν σε όλους τους ρόλους, άρχοντος και αρχομένου, να αναλαμβάνουν ευθύνες και καθήκοντα ώστε να έχουν αντίστοιχα δικαιώματα, εν τούτοις η Φύση και η Ιστορία διδάσκουν ότι μόλις η Ελληνική Κοινότητα φθάσει τα 10-20 άτομα, θα αρχίσει η κοινωνική διαφοροποίηση-διαβάθμιση.

Κάποια μέλη θα είναι πιό έξυπνα, πιό δραστήρια, πιό μορφωμένα, θα έχουν κάποιο ταλέντο, πχ στα οικονομικά. Και τότε θα αρχίσει ο καταμερισμός των εργασιών. Κάποιοι θα άρχουν και κάποιοι θα άρχωνται. Δεν γίνεται αλλιώς.

Το επόμενο βήμα είναι η πολιτική εκπροσώπηση της Κοινότητος σε συνέδρια Ελληνικών Κοινοτήτων, και σε ξένους οργανισμούς. Η Ελληνική Κοινότητα επιλέγει αντιπροσώπους και τους στέλνει με την μορφή πρεσβευτών να εκπροσωπήσουν τα πολιτικά συμφέροντα της Κοινότητος, να προβάλλουν τις αξιώσεις της και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά της.

Οι νέες Ελληνικές Κοινότητες που βρίσκονται σε εμβρυακό στάδιο πρέπει να καλούν Έλληνες Ιερείς και Ιέρειες από άλλες Κοινότητες για διαλέξεις, συμβουλές, ιεροπραξίες, μέχρι να ωριμάσει η νέα Ελληνική Κοινότητα και να σταθεί στα πόδια της.

Εννοείται ότι η φράση «το επόμενο βήμα», η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς στο κείμενο, δεν πρέπει να εκληφθεί ως δείκτης προτεραιότητος δραστηριοτήτων της Κοινότητος. Αποτελεί μία ένδειξη για τα πρέποντα βήματα. Επειδή η ζωή είναι πολύπλοκη, μία Ελληνική Κοινότητα μπορεί κάποιο βήμα να το κάνει πριν ή μετά από την σειρά που τα αναφέραμε. Άλλωστε η σειρά των βημάτων δεν είναι τόσο σημαντική. Το σημαντικό είναι ότι αν μία Ελληνική Κοινότητα δεν κάνει όλα τα βήματα που αναφέραμε, σίγουρα θα διαλυθεί, όπως διδάσκει η Ελληνική Ιστορία και Κοινωνιολογία.

Για την Δόξα των Αθανάτων Πατρώων Θεών και των Αθανάτων Μητρώων Θεαινών, ευχόμαστε υγεία και δύναμη σε όλες τις Ελληνικές Κοινότητες όλου του Κόσμου. Οι Έλληνες θα παραμείνουν αιωνίως πιστοί στους Ιερούς Νόμους Των.