Επιχειρησιακό σχέδιο επιθετικής πολιτικής απεργίας

Όταν τα καθεστωτικά συνδικάτα φθάνουν στο σημείο ο εχθρός (Ν. Δένδιας) να τους δίνει συγχαρητήρια για την «καλή» διαγωγή που επέδειξαν στην διάρκεια της προσφάτου 24ωρης γενικής απεργίας, ήρθε η ώρα να παραδεχθούν ανοικτά την πολιτική και ηθική τους χρεωκοπία και να αυτοδιαλυθούν. Δεν έχουν πιά λόγο υπάρξεως στην κοινωνία.

Όμως δεν φταίνε μόνον οι προδοτικές συνδικαλιστικές και κομματικές ηγεσίες για την οπισθοδρόμηση του λαϊκού κινήματος. Φταίνε κυρίως οι επαναστάτες διανοούμενοι επειδή δεν καθοδηγούν με αφοσίωση και επαγγελματισμό τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα. Ο Λαός μας έχει ανάγκη από καθημερινή επαναστατική εκπαίδευση. Απαιτεί από τους πατριώτες διανοουμένους ξεκάθαρες συμβουλές για το πώς θα ανατρέψει το κατοχικό καθεστώς. 

Δεν είμαστε εργαζόμενοι για να κατεβαίνουμε σε απεργίες. Είμαστε σκλάβοι. Οι σκλάβοι εξεγείρονται, δεν απεργούν. 

Όντας παρών στην τελευταία γενική απεργία, διεπίστωσα την απίστευτη νοητική αποχαύνωση των διοργανωτών. Οι δυνάμεις των πραιτωριανών πρέπει να ξεκαρδίζονται στα γέλια από την ανικανότητα των διοργανωτών να αλλάξουν το απηρχαιωμένο πρόγραμμα της γενικής απεργίας. 

Οι διοργανωτές της απεργίας των συνδικάτων είναι τόσο προβλέψιμοι που κάποια μέρα θα ακούσουμε το κέντρο επιχειρήσεων των πραιτωριανών να βγάζει ανακοίνωση και να ζητά από τον κόσμο λίγη δράση προκειμένου να μην πλήξουν από βαριεστημάρα οι ΜΑΤατζήδες.

Το κλασικό πρόγραμμα της απεργιακής πορείας είναι σε όλους πια γνωστό, επαναλαμβανόμενο, και αηδιαστικά βαρετό:

Μέχρι τις 11πμ περίπου συγκεντρώνονται τα μπλόκς από Πατησίων μέχρι Ομόνοια, με σκοπό να ανεβούν από την οδό Σταδίου στο Σύνταγμα. Μόλις φθάσουν τα πρώτα μπλοκς στην πλατεία Συντάγματος, στέκονται ακίνητα δυσκολεύοντας την άνοδο των υπολοίπων διαδηλωτών. Συνήθως πάει η ώρα 2μμ όπου καταφθάνουν στο Σύνταγμα τα πιό δυναμικά μπλοκς των αναρχικών και ακροαριστερών. Θα πέσουν μερικές μολότωφ, θα απαντήσουν με δακρυγόνα οι πραιτωριανοί, οι μικροαστοί θα εκφράσουν την απέχθειά τους για τα επεισόδια, θα καταγγείλουν τους «προβοκάτορες», και στο τέλος αυτοδιαλύονται ησύχως χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα.

Άλλη μία απογοήτευση για τον κόσμο. Άλλο ένα χαμένο μεροκάματο χωρίς αποτέλεσμα. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από κάθε αποτυχημένη γενική απεργία, δεν γίνεται μία, μα ούτε μία, σοβαρή συζήτηση για το τί πήγε λάθος και δεν είχαμε θετικό αποτέλεσμα. Φαίνεται ότι οι διοργανωτές της απεργίας έχουν την βλακώδη εντύπωση ότι τα ψυχικά αποθέματα του κόσμου είναι ανεξάντλητα, και ότι έχει την διάθεση να κατεβαίνει σε απεργίες χωρίς να βλέπει χειροπιαστό αποτέλεσμα. 

Ακόμη πιό απεχθές είναι ότι δεν έχουμε δει πουθενά μία τεχνική ανάλυση για το πώς πρέπει να διοργανωθεί η γενική απεργία και ποιούς στόχους πρέπει να έχει. Φυσικά δεν είναι τυχαία μία τέτοια παράλειψη, αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστικοί φορείς θέλουν μία απεργία εκτονώσεως των πολιτικών παθών, αντί μία απαρχή μετωπικής συγκρούσεως με το κατοχικό καθεστώς. 

Οι γελοιότητες που ακούγονται περί «κουκουλοφόρων» και «πρακτόρων» διαδίδονται από καθεστωτικούς συνδικαλιστές για να νομιμοποιούν την βία και την εξουσία των πραιτωριανών. 

Το γελοίο είναι ότι καταγγέλλουν τους κουκουλοφόρους ότι διώχνουν τον κόσμο από την πλατεία Συντάγματος, ενώ οι ίδιοι κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να παρεμποδίσουν τον κόσμο από το να παραταχθεί στο Σύνταγμα και να επιτεθεί στο κυνοβούλιο. 

Χωρίς να έχουν έτοιμο επιχειρησιακό σχέδιο, χωρίς αμυντικές γραμμές, χωρίς επιθετικές ενέργειες, χωρίς αιφνιδιασμό, χωρίς ενέδρες, ύστερα κλαψουρίζουν ως διακορευθείσες παρθένες, επειδή τρώνε ξύλο και χημικά από τους πραιτωριανούς. 

Κλείνονται στην Σταδίου χωρίς επιτελικό σχέδιο, ταλαιπωρούν ασκόπως χιλιάδες συναγωνιστές, και ύστερα καταφέρονται υποκριτικώς ενάντια στους «κουκουλοφόρους» επειδή αναζωογονούν κάπως την βαρετή τους απεργία. 

Ο Λαός πρέπει να καταλάβει ότι όταν ακούει συνδικαλιστές να μιλάνε υπέρ των ειρηνικών διαδηλώσεων, να ξέρει ότι αυτοί είναι υπέρ των βιαίων κυβερνητικών επεμβάσεων. 

Θα σκιαγραφήσουμε τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν μία επιτυχημένη πολιτική απεργία, η οποία δεν έχει καμμία σχέση με τις εργατικές απεργίες των καθεστωτικών συνδικάτων. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι πολιτική απεργία είναι η οργάνωση του Λαού για μετωπικό πόλεμο εναντίον του καθεστώτος.  

1. Νοοτροπία. Οι πολίτες παύουν να συμπεριφέρονται με νοοτροπία προ-6ης Μαΐου 2010. Μπορούμε να θεωρήσουμε τυπικώς ότι εκείνη την ημέρα το 4ο Ράιχ εισέβαλλε και επισήμως στην χώρα μας. Απαιτείται αλλαγή εννοιολογικού πλαισίου. Δεν μιλάμε για απεργίες διότι το ζήτημα δεν είναι μισθολογικό. Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα ξένης κατοχής και Εθνικής Ασφαλείας.

Η διεφθαρμένη άρχουσα τάξη αρνείται ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο και υπό κατοχή. Αρνείται ότι δεχθήκαμε επίθεση και εισβολή από το 4ο Ράιχ. Ζητά καλύτερες διαπραγματεύσεις, νομικές ενέργειες, κλπ. 

Βασική αρχή της επιτυχημένης ανατροπής είναι η γενική πολιτική απεργία να παρουσιάσει στον Λαό τα πράγματα ως έχουν. Με πολεμική ορολογία. Δεχθήκαμε εισβολή και είμαστε υπό κατοχή. Αυτό αλλάζει αμέσως την πολιτική συμπεριφορά και τα μέσα ανατροπής που θα χρησιμοποιήσει ο Λαός.  

2. Στρατηγικός στόχος. Τελικός στόχος της γενικής πολιτικής απεργίας, όστις θα διακηρυχθεί επισήμως είναι η ανατροπή όλου του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Χωρίς διακρίσεις δεξιάς-αριστεράς. Χωρίς μισθολογικά ή ασφαλιστικά αιτήματα. 

Στην επιθετική πολιτική απεργία δεν αιτούμεθα καλύτερες συνθήκες διαβιώσεως. Επιτιθέμεθα με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας. 

Βασικά συνθήματα της πολιτικής απεργίας είναι τα «Προσωρινή Επαναστατική Κυβέρνηση» και «Συντακτική Εθνοσυνέλευση». Δεν έχει νόημα να καλούμε σε κατάργηση των μνημονίων. Η γενική πολιτική απεργία θα απαιτήσει πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. 

3. Οργανωτική ανεξαρτησία από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ, κλπ. Για να επιτύχει η γενική πολιτική απεργία απαιτείται ολοκληρωτική διάρρηξη των σχέσεων όλων των συνδικάτων με την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ. Τώρα! ή μάλλον ΕΧΘΕΣ! 

Ανασύνταξη όλων των συνδικαλιστικών δυνάμεων με εκλογή νέων ηγεσιών από τα κάτω, με την προϋπόθεση ότι οι νέες ηγεσίες δεσμεύονται να ανατρέψουν την κατοχική κυβέρνηση. 

4. Διάρκεια επιχειρήσεων. Η γενική πολιτική απεργία όταν ανακοινωθεί, πρέπει να έχει αόριστη διάρκεια χρόνου. Δεν θα προκαθοριστεί η λήξη της. Το τέλος της θα συμπέσει με την πτώση της κατοχικής κυβερνήσεως.

5. Επιθετικό πνεύμα. Πολιτική απεργία σημαίνει κατάληψη δημοσίων κτηρίων. Σημαίνει ανάκτηση ελέγχου νευραλγικών κέντρων εξουσίας, όπως δικαστήρια και αστυνομικά τμήματα. Σημαίνει έλεγχο τηλεπικοινωνιών και μαζικών μεταφορών, από τους επαναστάτες. Επ’ ουδενί λόγω σημαίνει συγκέντρωση έξω από το κυνοβούλιο και παραμονή διαδηλωτών μέχρι να πέσει η κατοχική κυβέρνηση. Αυτά τα κάνουν μόνον οι ηλίθιοι, και τα διαφημίζουν μόνον οι πολιτικώς διεστραμμένοι. 

Ο Ελληνικός Λαός έχει ανάγκη από κίνηση, από πολεμικό πνεύμα, από επιθετικές επιχειρήσεις εις βάρος της κατοχικής ληστοσυμμορίας. 

Όποιος βλαξ ταυτίζει την γενική πολιτική απεργία με παθητική αναμονή μαζών έξω από το κυνοβούλιο πρέπει να συλλαμβάνεται από την λαϊκή πολιτοφυλακή και να τιμωρείται αυστηρώς. Η γενική πολιτική απεργία για να επιτύχει θέλει παλμό, δράση, πρωτοβουλία, επιθετικό πνεύμα, ηρωισμό, αυταπάρνηση. 

Θάνατος στην παθητικότητα. Φωτιά και τσεκούρι στους προδότες που διαφθείρουν τον Λαό με συνθήματα περί ειρηνικών-παθητικών συναθροίσεων. 

6. Ταυτόχρονο κτύπημα διαφορετικών στόχων. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αλλάξει στην τεχνική οργάνωση των διαδηλώσεων είναι η διαδρομή των διαδηλωτών. Να σταματήσουν να στριμώχνονται στην Σταδίου, και ύστερα να μην μπορούν να αναπτυχθούν στο πεδίο της μάχης. Όχι μόνον κάνουν ευκολότερη την κατασταλτική δουλειά των πραιτωριανών, αλλά αποδεικνύουν ότι δεν έχουν σχέδιο τί να κάνουν μόλις φθάσουν στο Σύνταγμα. 

Ο περισσότερος κόσμος από τις 11 το πρωί φθάνει σημειωτόν στο Σύνταγμα στις 2μμ. Απίστευτη ταλαιπωρία και σπατάλη ψυχικών δυνάμεων χωρίς λόγο.

Χρειάζεται επίθεση από διαφορετικά σημεία. Μία πορεία θα ανεβαίνει από την Σταδίου, μία άλλη από την Πανεπιστημίου, μία άλλη από την Βασιλίσσης Αμαλίας, μία άλλη από την Βασιλίσσης Σοφίας, και μία από την Μητροπόλεως. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλουμε να πράξουμε ώστε να έχει πιθανότητες επιτυχίας μία κατάληψη του κυνοβουλίου.

Αυτό που κυρίως οφείλουμε να πράξουμε είναι οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, ταυτοχρόνως και σε πολλά σημεία σε όλη την Ελλάδα, ώστε να μην μπορούν οι πραιτωριανοί να αναχαιτίσουν την μαζική λαϊκή επίθεση. 

Η κατάληψη του κυνοβουλίου έχει συμβολικό χαρακτήρα. Πρακτικό και στρατηγικό χαρακτήρα έχουν οι καταλήψεις υπουργείων, ΔΕΚΟ, τραπεζών, αστυνομικών τμημάτων, δικαστηρίων, νομαρχιών, στρατοπέδων, μέσων μεταφοράς, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, πανεπιστημίων.  

7. Επικοινωνιακή κάλυψη. Η μάχη της επικοινωνίας είναι βασικός παράγων επιτυχίας της επιθετικής πολιτικής απεργίας. Ένα δίκτυο από ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς, ιστολόγια, κλπ που θα στοιχηθεί με την Επανάσταση, δεν πρέπει να απεργήσουν. Επ’ ουδενί λόγω.  

Θα αναλάβουν την επί 24ώρου βάσεως αναμετάδοση των ανατρεπτικών επιχειρήσεων του Λαού εις βάρος του κατοχικού καθεστώτος. Χωρίς εξασφαλισμένη τηλεοπτική και ραδιοφωνική κάλυψη από δικά μας μμε, η επιτυχία της επιθετικής πολιτικής απεργίας τίθεται εν αμφιβόλω.   

8. Δημιουργία εντυπώσεων για να τροφοδοτείται με ορμή η πολιτική απεργία. Δεν πρέπει να περνά ούτε ώρα χωρίς αναφορά μίας αγωνιστικής επιτυχίας σε κάποιο σημείο της Ελλάδος. Ο Λαός εκείνες τις ώρες διψά για θετικά μηνύματα. Διψά για θετικές ειδήσεις. Μία αρνητική είδηση μπορεί να τον πανικοβάλλει. Μία θετική θα εξυψώσει την αυτοπεποίθησή του στους ουρανούς. 

Η δημιουργία θετικών εντυπώσεων απαιτεί την οργάνωση ομάδων άγκιτ-προπ σε κάθε σημείο των επαναστατικών επιχειρήσεων, ώστε οι ειδήσεις να διοχετεύονται επεξεργασμένες στον δικό μας Τύπο. Ταυτοχρόνως τα άγκιτ-προπ θα καλούν τον Λαό να κατέβει στους δρόμους και να συμμετάσχει στον ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα. 

9. Επιτελικό κέντρο. Απαιτείται επιτελική καθοδήγηση από δοκιμασμένους και αφοσιωμένους αγωνιστές που δεν θα λυγίσουν εμπρός σε κανένα εμπόδιο. Οι μυριάδες δυσκολίες που θα παρουσιαστούν μπροστά τους θα είναι ευκαιρίες για να αποδείξουν την αξία τους, και όχι δικαιολογίες για φυγομαχία. 

Θα χρειαστούν περιφερειακά επιτελικά κέντρα και μία διάρθρωση επαναστατικού δικτύου ώστε να αποφευχθεί η εξάρτηση εντολών από ένα μονολιθικό κέντρο. Αλλά η ύπαρξη επιτελικού κέντρου της επιθετικής πολιτικής απεργίας είναι εκ των ων ούκ άνευ. 

10. Επιμελητεία. Θα χρειαστούν τρόφιμα, φάρμακα, χρήματα, υπολογιστές, αυτοκίνητα, και ένα σωρό υλικά που θα τροφοδοτούν τις επιχειρησιακές μονάδες του πολιτικού στρατού που θα διεξάγει μάχη σώμα με σώμα με τους πραιτωριανούς. 

Η επιμελητεία πρέπει να δοθεί ως αρμοδιότητα σε άτομα με έφεση και εξειδικευμένες γνώσεις στην διοικητική μέριμνα. Καλό θα ήταν να στελεχωθεί από άτομα με στρατιωτική εμπειρία στο Σώμα Υλικού-Μεταφορών. 

11. Προετοιμασία-σχεδιασμός. Κάθε ενέργεια, κάθε φάση της επιθετικής πολιτικής απεργίας πρέπει να έχει εκπαιδευτική αξία για τον Λαό. Ο Λαός δεν έχει την πολυτέλεια να εκπαιδευτεί σε θεωρητικά εργαστήρια. Πρέπει να μάθει τάχιστα και επί τόπου πώς να φέρει εις πέρας την επαναστατική του αποστολή. Χρειάζονται εξειδικευμένοι εκπαιδευτές και καταμερισμός εργασίας. 

Το επιχειρησιακό σχέδιο πρέπει να αναλύει εξονυχιστικώς τεχνικά ζητήματα όπως, οργανωτικές αδυναμίες στην σύγκρουση Λαού-πραιτωριανών(χημικά, ασπίδες, κράνη, μάσκες, ενδοεπικοινωνία), κλιμάκωση του αγώνος(οδοφράγματα), σχηματισμός εμβρυακών μορφών δυαδικής εξουσίας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή την στιγμή ο ΕθνικοΑπελευθερωτικός Αγών δεν είναι τόσο η τεχνική κατάρτιση του Λαού, όσο η έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού και επιθετικού πνεύματος των επαναστατών διανοουμένων. 

Σε αρκετούς αντικαθεστωτικούς διανοουμένους έχει εμφιλοχωρήσει η αμυντική προδιάθεση. Έχουν αντιπάθεια στην σκληρή, μετωπική σύγκρουση. Προτιμούν τις αυταπάτες από την γυμνή αλήθεια. Έτσι φέρνουν σε μειονεκτική θέση τον Λαό μας αφοπλίζοντάς τον ψυχολογικώς και ιδεολογικώς, διότι έχει να αντιμετωπίσει ένα αδίστακτο, επιθετικό επιτελείο πολέμου της Τροϊκανής ληστοσυμμορίας. 

Η προδιάθεση είναι ζήτημα κουλτούρας. Η στρατηγική αντίληψη είναι κάτι που δεν μπορεί να διδαχθεί σε ένα άρθρο ή σε μερικά βιβλία. Έχει να κάνει με τα βιώματα, και την γενική παιδεία του ατόμου. Εξαρτάται από την συναισθηματική εξέλιξη μίας κοινωνίας.  

Η συντομότερη λύση αυτή την στιγμή είναι η «καρατόμηση» όλων των συμβιβαστικών διανοουμένων. Ο εξοβελισμός τους από το επαναστατικό κίνημα είναι προαπαιτούμενο για να θεριέψει ο Ιερός Εθνικοαπελευθερωτικός Αγών. 

Το επαναστατικό μας κίνημα πάνω απ’ όλα έχει ανάγκη από ιδεολογική ανεξαρτησία. Χρειάζεται να ξεπεράσει την άμυνα και το «να σώσουμε ό,τι σώζεται» και να θέσει το ζήτημα της συνολικής ανατροπής του κατοχικού καθεστώτος.

Το επαναστατικό μας κίνημα πρέπει να τσακίσει όλη την προδοτική διανόηση η οποία κρατά σε ομηρία μεγάλα στρώματα του πληθυσμού δίδοντας έμφαση στον «οικονομισμό». Δηλαδή δεν προτάσσει πολιτικά αιτήματα, αλλά εστιάζει εσκεμμένως στα μισθολογικά ζητήματα, αφήνοντας τα φλέγοντα ζητήματα πολιτικής εξουσίας στα κατοχικά καθάρματα.

Το επαναστατικό μας κίνημα πρέπει να επιβάλλει την δική του πολιτιστική αντίληψη. Την πολιτιστική αντίληψη της άμεσης και χωρίς δισταγμό προκηρύξεως δυαδικής εξουσίας. Με επαναστατικές επιτροπές σε όλη την Ελλάδα, με εκκλησίες του Δήμου αίτινες θα αναβαθμιστούν σε Συντακτική Εθνοσυνέλευση, με κοπή δικού μας νομίσματος και ίδρυση επαναστατικής κεντρικής τραπέζης ξεχωριστής από την υπάρχουσα (τώρα, χωρίς καθυστέρηση), με σύσταση πατριωτικών πολιτοφυλακών, με οργάνωση επαναστατικών δικαστηρίων.  

Η προδιάθεση για απεξάρτηση από το υπάρχον προδοτικό καθεστώς προϋποθέτει συγκρουσιακή ψυχοσύνθεση. Προϋποθέτει αναβαθμισμένη κοινωνική και εθνική συνείδηση. Αυτή ενυπάρχει σε μεγάλο βαθμό στον Λαό. Μένει να ακολουθήσει και η βραδυπορούσα επαναστατική μας διανόηση, είτε πολιτική, είτε καλλιτεχνική, είτε οικονομική, είτε ακαδημαϊκή.

Όσο αυξάνεται η αγριότης της οικονομικής γενοκτονίας που διαπράττει η κατοχική ληστοσυμμορία τόσο θα επιταχύνει την πολιτική της ωρίμανση η επαναστατική μας διανόηση. Αλλά το ζήτημα είναι μέχρι να αποφασίσει να εκπληρώσει το επαναστατικό της καθήκον, να μην έχει γενοκτονηθεί ο Ελληνικός Λαός. 

Έχουμε καθυστερήσει πολύ στην τεχνική, οργανωτική, και ιδεολογική ανάλυση μίας επιθετικής πολιτικής απεργίας. Δεν χρειάζεται να δημοσιευθούν εκατοντάδες άρθρα για το πώς την φέρουμε εις πέρας. Χρειάζεται να ξεκινήσουμε να την οργανώνουμε.

Έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει από εχθές. Αύριο θα είναι αργά για όλους μας.