Ελληνική Στρατηγική(I)

Το χαμηλό επίπεδο στρατηγικών σπουδών στην Ελλάδα αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους λόγους για την μειωμένη λαϊκή αντίσταση στην ξένη κατοχή.

Οι ιδέες έχουν συνέπειες. Αφού επί δεκαετίες υπέστημεν ήττες στο πεδίο των ιδεών από την ευρωπαϊκή ένωση, μία ημέρα περάσαμε στην φάση της υλικής υποστάσεως της ήττας.  

Ο ιδεολογικός πόλεμος πήρε την μορφή αφομοιώσεως χιλιάδων Ελλήνων διανοουμένων στο καταστρεπτικό άρμα της ευρωπαϊκής ενώσεως.  

Αφού επί δεκαετίες επιτρέψαμε σε αλλοφύλους και αλλοθρήσκους να αφελληνίζουν την Ελληνική νεολαία, όταν το 4ο Ράιχ πέρασε στην φάση της πολιτικο-οικονομικής εισβολής και κατοχής, η Ελλάς ευρέθη χωρίς διανοουμένους να στρατευθούν στον ιδεολογικό πόλεμο. Οι περισσότεροι ήταν στο μισθολόγιο των γερμανο-ευρωπαϊκών κονδυλίων. 

Για να εκδιώξουμε τους κατακτητές απαιτείται πρώτα νίκη στο πεδίο των ιδεών, και κυρίως στον τομέα της στρατηγικής αντιλήψεως. 

To Κόμμα μας έχει αναλάβει το ηθικό καθήκον να εμπνεύσει στον Λαό πίστη και αφοσίωση στον Ελληνισμό. Η εκπαίδευση των μελών μας στην στρατηγική απαιτεί την εξοικείωσή τους με την ορολογία και τους κανόνες του πολυσχιδούς πολέμου τον οποίο καλούμεθα να φέρουμε εις πέρας.  

Οι Ιέρακες του Ελληνισμού για να καταφέρουν να αναδειχθούν ως διοικητές του Εθνικο-Λαϊκού επαναστατικού στρατού στο πεδίο της μάχης πρέπει να ενσωματώσουν στο πολιτικό τους DNA τις θεμελιώδεις αξίες του Ηρωικού ιδεώδους. 

Ο πόλεμος αναδεικνύει την αληθινή πλευρά των ανθρώπων. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να δοκιμάσουμε τις αντοχές, τις γνώσεις, τις  ικανότητες, και τις αρετές των ανθρώπων. 

Μόνον στον πόλεμο δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά του Έλληνος πολίτου-οπλίτου, ο βαθμός συντροφικότητος, το θάρρος, η αυτοπεποίθηση, η αντιληπτική ικανότητα, η ευστροφία, η πειθαρχία, η διορατικότητα, η ψυχραιμία, η πανουργία, η πρωτοβουλία, το επιθετικό πνεύμα, η ψυχική αντοχή, η εφευρετικότητα, η μυστικότητα, η ευκινησία, η αφοσίωση.

Όλες αυτές οι αξίες αποκαλύπτονται στον πόλεμο διότι η αλήθεια παρουσιάζεται γυμνή, συντρίπτουσα ο,τιδήποτε ψεύτικο και προσποιητό. 

Οι Ιέρακες του Ελληνισμού ως κομματικά στελέχη και ως αξιωματικοί πολέμου οφείλουν να διαθέτουν ευφυία, σχολαστικότητα, τάξη, ακρίβεια, αποφασιστικότητα, θάρρος, πίστη, ισχυρή βούληση, εξειδίκευση. Αλλά δεν αρκούν αυτές οι ικανότητες. Απαιτούνται επιτελικές και τεχνικές γνώσεις στο πεδίο του πολέμου. 

Χρειάζεται πρακτική εξάσκηση για να γίνει κάποιος άξιος διοικητής μονάδος και να καθοδηγήσει τους πολεμιστές και τον Λαό στον παρατεταμένο ανορθόδοξο πολιτικό πόλεμο. Η θεωρητική κατάρτιση στον πόλεμο δεν αρκεί. Χρειάζεται πείρα και κουλτούρα πολέμου που να αυτοτροφοδείται μέσα στην Ελληνική κοινωνία.

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και ο νεο-βυζαντινός επεκτατισμός της ευρωπαϊκής ενώσεως πρέπει να αναχαιτισθεί με κάθε μέσον, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού πολέμου.

Πρέπει να εξοικειωθούμε με τους κάτωθι πολεμικούς όρους:

Στρατηγική κουλτούρα(Strategic culture)

Στρατηγική παράδοση(strategic tradition)

Στρατηγικός αιφνιδιασμός(Strategic ambush) 

Στρατηγική αφήγηση(Strategic narrative)

Έμμεσος στρατηγική(Indirect approach)

Κράτη-πάτρονες και κράτη-πελάτες στην διεθνή κατανομή ισχύος(patron-client states)

Υψηλή Στρατηγική(Grand strategy) 

Πολλαπλασιαστές ισχύος(force multipliers)

Πόλεμος δια αντιπροσώπων(proxy war)

Πόλεμος φθοράς(war of attrition)

Πρέπει να διδαχθούμε τις τεχνικές «διαίρει και βασίλευε» των ρωμαίων που χρησιμοποιούσαν εναντίον των γερμανικών φυλών για να τις κρατούν διαιρεμένες. 

Το βάρος της πολιτικής και οικονομικής διαλύσεως της ευρωπαϊκής ενώσεως και της γερμανικής ηγεμονίας, πέφτει πάνω στους Ιέρακες του Ελληνισμού. 

Κάθε στέλεχος του Κόμματός μας, σε κάθε του εμφάνιση πρέπει να διδάσκει τον Λαό με την πολιτική του συμπεριφορά. 

Έχουμε χρέος να εξηγούμε στον Λαό το πεπρωμένο του Ελληνικού Έθνους, την ευθύνη του για την απελευθέρωση της Πατρίδος, το καθήκον του προς τις επόμενες γενεές Ελλήνων, την αφοσίωση που οφείλει στους Πατρώους Θεούς, την ιστορική του σπονδύλωση ως βασικό στοιχείο της εθνικής μνήμης και συλλογικής ταυτότητος, το χρέος του να αποσαθρώσει τις μισελληνικές δοξασίες, την υποχρέωσή του να μετατραπεί σε μόνιμο διαφωτιστή των Ελληνικών αξιών με στόχο την ιδεολογική ηγεμονία και τον πολιτισμικό επεκτατισμό, την ανάγκη να αποκτήσουν οι Ελληνικές Κοινότητες παγκοσμίως δικαστική αυτονομία και νομοθετική ανεξαρτησία από τις περιβάλλουσες διοικητικές αρχές, και τέλος την ανάγκη αναδείξεως ικανής ηγεσίας του Ελληνισμού δια της Ελληνικής κλασσικής παιδείας. 

Για να νικήσουμε στον Ιερό Πόλεμο πρέπει να στρατιωτικοποιήσουμε την Ελληνίδα μητέρα ώστε να μην ξαναζήσουμε σφαγές όπως στην Σμύρνη, ή όπως τις σφαγές που υπέστημεν από βυζαντινούς και ισλαμιστές. 

Για να μην ξανα-λιθοβοληθούν και για να μην ξανα-καούν ζωντανές στην πυρά του μονοθεϊσμού, πρέπει να διδάξουμε τις Ελληνίδες την αγριότητα του πολέμου, είτε την κοινωνική είτε την στρατιωτική. 

Η Ελληνίδα κινδυνεύει μεταξύ άλλων από λαθροεποίκους, από βιαστές, από στρατιωτικούς κατακτητές, από οικονομικούς δολοφόνους. Πρέπει να στρατιωτικοποιηθεί. Να διδαχθεί προπαγάνδα και ανταρτοπόλεμο(ιδίως τεχνικές ελεύθερων σκοπευτών). Να μάθει ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ηλεκτρονικό πόλεμο. Να μάθει πώς να εξοντώνει προληπτικώς δολοφόνους κατά συρροήν. Να μάθει πώς να εξολοθρεύει τους υπερασπιστές των λαθροεποίκων που νομιμοποιούν τον βιασμό των Ελληνίδων. Να μάθει να είναι ανηλεής εναντίον όσων απειλούν τα τέκνα της και την σωματική της ακεραιότητα.  

Ο Ιερός Πόλεμος που διεξάγουμε επιδρά θετικώς στην καλλιέργεια στρατιωτικο-πολιτικών αρετών της μελλοντικής μας ηγεσίας. 

Το Κόμμα μας πρέπει να καταστρώνει καθημερινώς την πολιτικο-στρατιωτική εμπλοκή του Λαού στον ανορθόδοξο, ασύμμετρο πόλεμο εναντίον των κατακτητών. 

Αποτελεί βασική στρατηγική μας επιλογή η απονομιμοποίηση και αποσταθεροποίηση του κατοχικού καθεστώτος με κάθε μέσον. 

Στις σημερινές συνθήκες πολέμου δεν ισχύουν πιά οι παραδοσιακές διακρίσεις μεταξύ εγκλήματος, τρομοκρατίας, δολιοφθοράς, ανταρτοπολέμου, πολιτοφυλακών, μισθοφόρων, συμμοριών, και συμβατικού πολέμου. Οι γραμμές διακρίσεως είναι θολές έως ανύπαρκτες. 

Δεν ισχύουν πιά οι παραδοσιακοί νόμοι του πολέμου μεταξύ αμάχων και εμπολέμων. Δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ θανατηφόρων και μη θανατηφόρων μεθόδων πολέμου, ούτε μεταξύ αμέσου και εμμέσου προσεγγίσεως, ούτε μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών λύσεων. Πρόκειται για συμπληρωματικές στρατηγικές του ιδίου στόχου. 

Σε αυτό το δυναμικό, τραχύ, και εναλλασσόμενο περιβάλλον καλούμεθα ως Κόμμα να ηγηθούμε του Ιερού ΕθνικοΑπελευθερωτικού Πολέμου.