Πώς ερμηνεύεται η στάση της σύγχρονης Αριστεράς έναντι της ισλαμικής εισβολής στον Δυτικό κόσμο

Αξίζει να αναλύσουμε με βάση την πολιτική ψυχολογία την συμπεριφορά της σύγχρονης διεθνούς Αριστεράς στο ζήτημα της ισλαμικής εισβολής των χωρών του Δυτικού κόσμου. Αντί να κατηγορούμε άτομα και οργανώσεις, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ερευνούμε τα αίτια συμπεριφοράς μίας πληθυσμιακής ομάδος.

Εν συντομία ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει η σύγχρονη διεθνής Αριστερά το πρόβλημα του ισλάμ είναι ο 90/10. Δηλαδή, η πλειοψηφία των ισλαμιστών(90%) είναι καλή, αλλά μία μικρή μειοψηφία(10%) είναι εξτρεμιστική και δημιουργεί το πρόβλημα παρερμηνεύουσα το Κοράνι, ενώ το ισλάμ είναι θρησκεία της ειρήνης.

Με βάση αυτή την αντίληψη, η αστυνομία της Σκωτίας υιοθέτησε το hijab για τις μουσουλμάνες αστυνομικούς που υπηρετούν στο σώμα της, θεωρώντας ότι η απόφασή της δεν προσβάλλει τις γυναίκες. Αντιθέτως προάγει την διαφορετικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις φεμινιστικές αντιλήψεις της παλαιάς Αριστεράς. Δικαίως θα απορούσε κάποιος για ποιό λόγο η σύγχρονη Αριστερά συγκαλύπτει αντιφεμινιστικές πολιτικές και αυταρχικούς κώδικες ενδυμασίας πίσω από το υποκριτικό προσωπείο του «σεβασμού στην διαφορετικότητα». Για ποιο λόγο η σύγχρονη Αριστερά υποστηρίζει ό,τι πιο οπισθοδρομικό, στο όνομα της προοδευτικότητος;  

Ας δούμε τις βασικές αιτίες:

Πρώτον, τα κόμματα της σύγχρονης Αριστεράς προσδοκούν ψήφους από την δεξαμενή των μουσουλμάνων ψηφοφόρων.

Δεύτερον, η σύγχρονη Αριστερά πάσχει από θεολογική και ιστορική άγνοια. Εκτός του ότι αγνοεί βασικά ζητήματα μεταφυσικής και οντολογίας, η ιστορική της άγνοια για το πώς επικράτησε το ισλάμ, την καθιστά ανίκανη να κάνει επιλογές βασισμένες σε αντικειμενικά ιστορικά δεδομένα.

Τρίτον, η σύγχρονη Αριστερά θέλει να δημιουργήσει μία διαρκή προοδευτική πλειοψηφία, από ψηφοφόρους που θα ασπάζωνται τις δικές της απόψεις περί ιθαγενείας, περί κοινωνικής δικαιοσύνης, περί συνόρων, περί εθνικής ταυτότητος, περί φτώχειας, περί ταξικής πάλης. Και αυτό το καταφέρνει προξενώντας διαρκώς νέα κύματα λαθρομεταναστών.

Τέταρτον, η σύγχρονη Αριστερά προσπάθησε και κατάφερε να αντιστρέψει την αντιπάθεια που υπήρχε από τον Πρώτο κόσμο ενάντια στους λαούς του Τρίτου κόσμου. Σε συνδυασμό με την εγγενή αντιπάθειά της για τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, και τον συντηρητισμό, επιτίθεται εναντίον κάθε ομοιογενούς κοινωνίας στον Δυτικό κόσμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα κίνητρά της είναι ιστορικά και συναισθηματικά. Προσπαθεί να αποκαταστήσει μία ιστορική αδικία (πραγματική ή φανταστική δεν έχει σημασία) με το να επιτίθεται συνεχώς στους ανθρώπους λευκού χρώματος.

Πέμπτον, η σύγχρονη Αριστερά ακολουθεί το μονοπάτι της ελαχίστου αντιστάσεως. Επειδή δεν έχει το σθένος να συγκρουστεί μετωπικώς με το ισλάμ ούτε σε ιδεολογικό, ούτε σε στρατιωτικό, ούτε σε κοινωνικό επίπεδο, τα βάζει με τους «φασίστες», ήτοι όσους αντιστέκονται στον εξισλαμισμό τους.  Προσπαθεί να επιπλεύσει στην πολιτική επιφάνεια παριστάνουσα τον δικηγόρο των ισλαμιστών, αντί τον δικηγόρο των σφαγιασθέντων από το ισλάμ. Θεωρεί ότι η δεύτερη επιλογή δεν θα της αποκομίσει σημαντικά πολιτικά οφέλη.

Έκτον, υπάρχει σοβαρό οικονομικό κίνητρο για πολλές οργανώσεις από ανθρωπιστικά προγράμματα καταπολεμήσεως της φτώχειας, τα οποία με την σειρά τους δημιουργούν κίνητρα για την είσοδο περισσοτέρων πτωχών (λαθρο)μεταναστών. Αν δεν υπάρχουν πτωχοί (λαθρο)μετανάστες, οι συγκεκριμένες οργανώσεις θα πρέπει να βάλουν λουκέτο. Και για να μην βάλουν λουκέτο, πρέπει να δημιουργήσουν ή να εφεύρουν νέους πτωχούς (λαθρο)μετανάστες.

Έβδομον, έχουν κτισθεί ακαδημαϊκές καριέρες πάνω στον αντιρατσισμό και στην διαφορετικότητα. Στις ΗΠΑ υπάρχουν πανεπιστημιακές έδρες που εξειδικεύονται στις μειονότητες. Υπάρχουν έδρες μέχρι και για queer studies. Όταν επί δεκαετίες ένας Αριστερός διανοούμενος βιοπορίζεται από προγράμματα για μειονότητες, του είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον να πάει κόντρα στο ατομικό οικονομικό του συμφέρον. Αν έλεγε την αλήθεια στον κόσμο για το ισλάμ, θα ήταν σαν να ζητούσε να μείνει άνεργος.   

Όγδοον, η εσκεμμένη εθελοτυφλία (willful blindness) πολλών διανοουμένων της σύγχρονης Αριστεράς οφείλεται στο ότι τούς είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Αν παραδεχτούν ότι το ισλάμ αποτελεί κίνδυνο για τον δικό τους τρόπο ζωής, τότε θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν, και μάλιστα με δραστικά μέτρα. Κάτι τέτοιο θα έφερνε τα πάνω-κάτω στην καθημερινότητά τους. Θα τους εξανάγκαζε να απομακρυνθούν από την αντιρατσιστική θαλπωρή του καθεστώτος και να αντιμετωπίσουν την βαρυχειμωνιά του θρησκευτικού πολέμου, όπως την βιώνουν οι λαοί της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Αλλά για την ψυχοσύνθεση του σύγχρονου αλλοτριωμένου Αριστερού διανοουμένου, είναι πιο εύκολο να ξιφουλκεί κατά των «φασιστών» από τον καναπέ του, παρά να πολεμά τους βαχαμπιστές με το καλάζνικωφ.   

Ένατον, η πίστη στην εξ ορισμού καλή φύση του ανθρώπου. Αν και η συγκεκριμένη αντίληψη προέρχεται από τον παλαιό κλασσικό φιλελευθερισμό, την έχει ενστερνιστεί το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Αριστεράς όταν πρόκειται για «μετανάστες» και «πρόσφυγες» (διάβαζε λαθροέποικοι). Με βάση αυτό το σκεπτικό, ένας Ταλιμπάν από το Αφγανιστάν μόλις περάσει τα σύνορα της Ελλάδος, αυτομάτως μετατρέπεται σε ένα άκακο ον, χρήζον βοηθείας και αλληλεγγύης, επειδή είναι «πρόσφυγας». Επειδή δεν αναγνωρίζουν την εθνοφυλετική, εθνοπολιτισμική, και εθνοθρησκευτική φύση του ανθρώπου, οι σύγχρονοι Αριστεροί διανοούμενοι θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι όμοιος και ίσος με έναν άλλον, αδιαφορώντας για το αξιακό φορτίο και την ιστορία που μεταφέρει μαζί του ως «πρόσφυγας».    

Δέκατον, κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Θεωρούν ότι οι μουσουλμάνοι θα αφομοιωθούν. Η περίπτωση να αφομοιωθούν οι ίδιοι στο ισλάμ και να εξισλαμιστούν, δεν περνά από το μυαλό τους.  

Ενδέκατον, ψάχνοντας για συμμάχους κατά του νεοφιλελευθερισμού, θεωρούν συμμάχους τις μειονότητες, και φυσικά τις μουσουλμανικές μειονότητες. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το ισλάμ και οι μουτζαχεντίν απ’ όλο τον κόσμο πολέμησαν με φανατισμό τον κομμουνισμό και την Σοβιετική Ένωση. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο ευφυές στρατηγικό σχέδιο. Έχουμε να κάνουμε με τον απόλυτο εξευτελισμό της σύγχρονης Αριστεράς. Έχουν ξεχάσει(;) το τί έπαθαν οι κομμουνιστές στο Ιράν αφού υπεστήριξαν τον Χομεϊνί στην ανατροπή του Σάχη.  

Δωδέκατον, η σύγχρονη Αριστερά πάσχει από τυφλή πίστη στην «διαφορετικότητα», ασχέτως κριτηρίων και προϋποθέσεων. Εκδηλώνει σεβασμό ακόμη και σε γενοκτονικές θρησκείες, μόνον και μόνον για να κερδίσει το παράσημο του προστάτου των αδυνάτων και των αδικημένων. Αφού πιστεύει ότι δεν υπάρχουν ανισότητες μεταξύ φυλών, και άρα όλες οι φυλές είναι ίσες, επεκτείνει αυτή την σαθρή αντίληψη και στο ζήτημα των θρησκειών: όλες οι θρησκείες είναι ίσης αξίας, και άρα σεβαστές.

Συναθροιζόμενοι όλοι οι προαναφερθέντες λόγοι, ερμηνεύουν σε σημαντικό βαθμό την πολιτική στάση της σύγχρονης Αριστεράς απέναντι στην ισλαμική παγκοσμιοποίηση. Περιγράφουν ανάγλυφα το γιατί η Αριστερά σήμερα χρησιμοποιεί τον όρο «παγκοσμιοποίηση» αποκλειστικώς και περιοριστικώς κατά του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου, υπονοώντας ότι υπάρχει μόνον ένας τύπος παγκοσμιοποιήσεως: ο οικονομικός τύπος. Διαγράφοντας έτσι από το πολιτικό της ραντάρ τον θρησκευτικό τύπο παγκοσμιοποιήσεως που σήμερα εκπροσωπείται από το ισλάμ, και παλαιότερα από τον χριστιανισμό.