Διαφέρει εννοιολογικώς και πρακτικώς ο Νόμος από το Δίκαιον

Ο ηλικιωμένος καστανάς που συνελήφθη από τους πραιτωριανούς λίγες μέρες πριν στην Θεσσαλονίκη, τιμωρήθηκε με 6 μήνες φυλακή από το αυτόφωρο δικαστήριο, επειδή δεν είχε άδεια.

Ασχέτως της συμπεριφοράς των πραιτωριανών, οφείλουμε να εντρυφήσουμε σε ένα θεμελιώδες πρόβλημα της δυτικής ηθικοφιλοσοφικής αντιλήψεως περί δικαιοσύνης που δυστυχώς έχει ελληνικές ρίζες: η κυριαρχία του Νόμου. Rule of Law, λένε οι αγγλοσάξωνες και το στόμα τους στάζει μέλι. 

Δεν αναφερόμαστε στο γράμμα του Νόμου. Η διάκριση μεταξύ ουσίας και τύπου, αναγνωρίζεται ήδη από τους νομομαθείς στην Ελλάδα και στην Δύση. Αναφερόμαστε στην τεραστία απόσταση που υπάρχει μεταξύ Δικαίου και Νόμου. Υπάρχουν άδικοι νόμοι, οι οποίοι αντιστρατεύονται το Δίκαιο.

Το τί εστί Δίκαιο είναι δύσκολο να καθοριστεί από έναν νομοθέτη διότι πρέπει να συνεκτιμηθούν πολλοί κοινωνικοί παράγοντες.

Το κίνητρο της προσηλώσεως "στην κυριαρχία του Νόμου" είναι η αφελής πρόθεση του νομοθέτου να μην αυθαιρετεί το κράτος και οι αξιωματούχοι του. 

Στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο. Κομματικές ληστοσυμμορίες και ομάδες ειδικών συμφερόντων μετατρέπουν το δικό τους συμφέρον σε συλλογικό καταναγκασμό. Η αυθαιρεσία αποκτά νομοθετική κάλυψη.

Η επιφανειακή προσήλωση στην κυριαρχία του Νόμου κατάφερε ένα σημαντικό πλήγμα στο αίσθημα της Δικαιοσύνης που πρέπει να απολαμβάνει έκαστος πολίτης.

Οφείλουμε να καυτηριάζουμε, και την κυριαρχία του ενός ηγέτου, και την κυριαρχία του όχλου, και την κυριαρχία του Νόμου. 

Χρειαζόμαστε διαχρονικό κώδικα συμπεριφοράς και βασικές αρχές συλλογικής επιβιώσεως του Λαού μας, (guiding principles and code of behavior). 

Σε αρκετές Ασιατικές χώρες ο Κώδικας Συμπεριφοράς υπερισχύει της κυριαρχίας του Νόμου.

Οφείλουμε και εμείς να διαπλάσουμε μία κοινωνία η οποία να απορρίπτει την κυριαρχία του Νόμου. Οι νόμοι θεσπίζονται από ανευθύνους, ηλιθίους, και αμορφώτους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους. Στην ουσία αποδίδουν στην ανευθυνότητα, στην ηλιθιότητα, και στην απαιδευσία, στοιχεία κρατικής ισχύος.

Έχουμε λησμονήσει το εθιμικό δίκαιο εξαιτίας της αυστηράς προσηλώσεως στο γραπτό δίκαιο. 

Αν στην Χώρα μας επικρατούσε το εθιμικό δίκαιο, οι βασικές αρχές, και ο κώδικας συμπεριφοράς, οι πολίτες θα είχαν μία σταθερή αντίληψη περί του Δικαίου σε αντιδιαστολή με τον Νόμο. 

Στην περίπτωση του ηλικιωμένου καστανά, οι πραιτωριανοί εξέδωσαν μία κατάπτυστη ανακοίνωση, στην οποία ισχυρίζονται ότι δέχτηκαν καταγγελία από έναν πολίτη, και άρα έπρεπε να σπεύσουν στο περιστατικό. Μάλιστα δηλώνουν ότι πήγαν τόσοι πολλοί αστυνομικοί για να συλλάβουν τον καστανά, διότι υπήρχε κίνδυνος οι περαστικοί να μετατραπούν σε όχλο. Και αφού έτσι προστάζουν οι προϊστάμενοί τους και ο Νόμος, πρέπει να υπακούσουν. 

Αντιπαρέρχομαι την θρασυδειλία και τον ραγιαδισμό των πραιτωριανών. Εν προκειμένω μάς ενδιαφέρει η παντελής απουσία αναφοράς στην έννοια του Δικαίου. 

Από το ότι κάποιος βλαμμένος γραφειοκράτης ή κάποιος μισέλλην βουλευτής νομοθέτησε την άρνηση της ανανεώσεως της εμπορικής αδείας σε όσους χρωστούν στην εφορία και στο ΤΕΒΕ, και κατ' επέκταση την άσκηση ποινικής διώξεως σε όσους ασκούν εμπορικές δραστηριότητες χωρίς άδεια, δεν είναι δυνατόν να τεκμαίρουμε ότι πρέπει να κυριαρχεί ο Νόμος. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να κυριαρχεί ο Κώδικας Συμπεριφοράς του Έθνους που επιτάσσει την εθνοφυλετική αλληλεγγύη, το εθιμικό δίκαιο των Ελλήνων που επιτάσσει την αποστροφή σε κάθε τυραννία και κρατική αυθαιρεσία, και η Βασική Αρχή της συλλογικής επιβιώσεως. 

Ο ηλικιωμένος καστανάς πληροί όλες τις άνωθι προϋποθέσεις ώστε να μην διώκεται. Αν υπήρχε Ελληνική Αστυνομία, και όχι σώμα γενιτσάρων, μόλις ελάμβανε γνώση της καταγγελίας ότι ο καστανάς δεν διαθέτει άδεια, ο Έλλην αστυνομικός θα τον χαιρετούσε ευγενικώς και αφού του έπαιρνε τα στοιχεία, θα του πρότεινε να πεταχτεί ο ίδιος μέχρι το δημαρχείο για να του χορηγήσει εμπορική άδεια το κράτος. 

Όταν ένας Έλλην αστυνομικός βλέπει μία Ελληνίδα να πουλάει κουλούρια στον δρόμο χωρίς άδεια, ή έναν Έλληνα να πουλάει κάστανα, σπεύδει να τους χορηγήσει άδεια, ασχέτως αν χρωστούν στην εφορία. Προφανώς αναφερόμαστε σε συμπεριφορές κρατικών οργάνων υπό άλλο καθεστώς. 

Πάνω απ' όλα η εθνοφυλετική αλληλεγγύη και η συλλογική επιβίωση του Λαού μας. Αδιαφορούμε για τις βλακείες που γράφουν οι νόμοι. Έτσι και αλλιώς θεσπίζονται από ηλιθίους. Άλλο το Δίκαιον, άλλο ο Νόμος. 

Για να μην θεωρηθεί ότι το παρόν άρθρο προάγει την ασυδοσία, δηλώνω ότι βεβαίως η αστυνομία πρέπει να ελέγχει τους μικροεμπόρους αλλά για άλλου είδους παραβάσεις. 

Πρώτον, οι αστυνομικοί να ελέγχουν τους μικροπωλητές αν είναι ελληνικής καταγωγής, δεν επιτρέπεται το εμπόριο στους λαθροεποίκους. 

Δεύτερον, τα προϊόντα που πωλούν να είναι ελληνικής προελεύσεως, ούτε κλεμμένα, ούτε απομιμήσεις. 

Τρίτον, τα προϊόντα των μικροπωλητών να μην θέτουν σε κίνδυνο την δημόσια υγεία. 

Τέταρτον, αν ένας μικροπωλητής πουλάει κουλούρια, να μην στέκεται μπροστά ή κοντά σε αρτοποιείο. Το κατάστημα πληρώνει ενοίκιο, υπαλλήλους κλπ. Αν παραπονεθεί ο αρτοποιός στην αστυνομία, ο εξωτερικός μικροπωλητής πρέπει να μετακινηθεί σε άλλο σημείο ώστε να μην δημιουργεί πρόβλημα στο κατάστημα. 

Εφ' όσον πληρούνται οι στοιχειώδεις κανόνες θεμιτών συναλλαγών, οι αστυνομικοί και η κοινωνία πρέπει να αδιαφορούν τελείως για το τί νομοθετεί ο κάθε βλαξ και άχρηστος γραφειοκράτης. Η Ελληνική κοινωνία πρέπει να πειθαρχεί σε διαχρονικούς κώδικες συμπεριφοράς, στο εθιμικό δίκαιο, και στους κανόνες συλλογικής επιβιώσεως. 

Βεβαίως χρειάζονται γραπτοί νόμοι, αλλά για να έχουν διαχρονική ισχύ πρέπει να υπερασπίζωνται το Δίκαιον. Δίκαιον και Νόμος δεν ταυτίζονται εννοιολογικώς. Πολλάκις αποκλίνουν σε μεγάλο βαθμό. 

Ιφικράτης Αμυράς