Το πρόβλημα της εδαφικής εγγύτητος στην γεωπολιτική

Στην Ελλάδα έχει ανακύψει ένα νέος διαχωριστικός άξων. Αντι-ευρωπαϊστές κατά φιλο-ευρωπαïστών. Οι μονομάχοι των δύο στρατοπέδων χρησιμοποιούν ιδεολογικά πυρομαχικά για να ενισχύσουν τις θέσεις τους. Το εύρος της αντιπαραθέσεως φθάνει από το «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» μέχρι το «Να διαλυθεί εδώ και τώρα η ΕΕ».

Ανήκω στους αντι-ευρωπαϊστές διότι η ΕΕ έχει καταστρέψει την Ελλάδα και αν συνεχιστεί η αφομοίωσή μας στην Ευρώπη, θα αφανιστούμε ως έθνος. Όσοι μιλούν υπέρ της γερμανικής οικονομικής κατοχής στην Ελλάδα είναι προδότες. Θεωρώ ότι εμπρός στο εθνικό συμφέρον, είναι παντελώς αδιάφορη η οποιαδήποτε φυλετική και πολιτισμική συγγένεια με την Ευρώπη. Υποστηρίζω ότι η εδαφική εγγύτης με τον γαλλο-γερμανικό άξονα και το δυτικό στρατόπεδο αυτομάτως μας καθιστά υποχείριο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσεως. Δεν έχει σημασία αν η Γερμανία είναι καπιταλιστική, ή κομμουνιστική, ή εθνικοσοσιαλιστική. Ό,τι καθεστώς και να έχει, πάντα θα προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή της στους γείτονές της.   

Αλλά ας αφήσουμε για λίγο τα ζητήματα ιδεολογίας και ας προσεγγίσουμε ψυχρώς και αντικειμενικώς το ζήτημα της Γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Ας διαγράψουμε από το λεξιλόγιό μας τους όρους καλή-κακή Γερμανία.

Αυτή την στιγμή στην Ασία βλέπουμε ένα αντίστοιχο φαινόμενο, την άνοδο της Κίνας. Λόγω της συνεχούς ενδυναμώσεως της Κίνας, μία σειρά από χώρες όπως το Βιετνάμ, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Ινδία, η Νότιος Κορέα, η Ταϊβάν, συνάπτουν συμμαχίες με τις ΗΠΑ για να εξισορροπήσουν τον Κινεζικό κίνδυνο.

Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι αυτή του Βιετνάμ. Ακόμη και σήμερα κυβερνά το κομμουνιστικό καθεστώς. Και παρά τον αιματηρό πόλεμο μεταξύ Βιετνάμ και ΗΠΑ, σήμερα οι δύο χώρες έχουν εξομαλύνει τις διπλωματικές τους σχέσεις. Το Βιετνάμ δεν έχει ξεχάσει τις εκατόμβες νεκρών από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς. Αλλά οι φόβοι του για την Κινεζική επιθετικότητα, εξαναγκάζουν το Βιετνάμ να προσεγγίσει τις ΗΠΑ.

Το Βιετνάμ από φυλετικής και πολιτισμικής απόψεως, προφανώς ευρίσκεται εγγύτερα στην Κίνα παρά στις ΗΠΑ. Αλλά συμμαχεί με τις ΗΠΑ, με τις οποίες δεν έχουν ούτε φυλετική ούτε πολιτισμική συγγένεια. Αυτό ως απάντηση σε όσους εθνικίζοντες ονειρεύονται να αλυσοδέσουν την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό άρμα, λόγω πολιτισμικής και φυλετικής συναφείας. 

Αν μία τέτοια κίνηση γινόταν μόνον από το Βιετνάμ θα μπορούσε κάποιος να την απαξιώσει. Όμως αντίστοιχες ενέργειες κάνει η Ιαπωνία, η Ταϊβάν, και η Νότιος Κορέα. Με εξαίρεση την Αυστραλία που έχει αγγλοσαξωνική ιδιοσυγκρασία και άρα οι δεσμοί με την Δύση είναι πολύ ισχυροί, οι υπόλοιπες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας προσεταιρίζονται τις ΗΠΑ για συμμαχία κατά της Κίνας, αδιαφορώντας για τα φυλετικά και πολιτισμικά κριτήρια.

Ας δούμε το παράδειγμα της Πολωνίας. Η Πολωνία εδώ και αιώνες ευρίσκεται ανάμεσα σε Γερμανία και Ρωσσία οι οποίες την έχουν ακρωτηριάσει εδαφικώς πολλές φορές. Ο αμφίπλευρος ακρωτηριασμός την οδήγησε σε συμμαχία με τις ΗΠΑ. Αυτό δεν το πράττει επειδή η Γερμανία ή η Ρωσσία είναι εξ ορισμού κακές χώρες. Το πράττει διότι αφ’ ενός η εδαφική εγγύτης με τους δύο ισχυρούς γείτονες προξενεί στην Πολωνία τεράστια προβλήματα εθνικής ασφαλείας, και αφ’ ετέρου διότι θέλει να αναβιώσει την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία (Polish-Lithuanian Commonwealth).

Θέλει να ανακτήσει τα απολεσθέντα εδάφη της. Η πολιτισμική και φυλετική συγγένεια της Πολωνίας με την Ρωσσία και την Γερμανία, δεν την οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να συμμαχήσει μαζί τους, αλλά στο ότι πρέπει να συμμαχήσει με τον υπερατλαντικό γίγαντα. Για τους Πολωνούς, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί Ναζί, ή καλοί και κακοί Σοβιετικοί. Και οι δύο είναι πρόβλημα για την Πολωνία.

Επομένως το σημερινό μας πρόβλημα δεν είναι ζήτημα κακίας ή καλωσύνης της Γερμανίας. Από την στιγμή που είμαστε κοντά στην ακτίνα δράσεως της Γερμανικής ηγεμονίας θα έχουμε πάντοτε πρόβλημα.

Στην Ελλάδα σήμερα αρκετοί υποστηρίζουν την Ρωσσία στο ζήτημα της Ουκρανίας. Αλλά δεν είναι μόνον η Ουκρανία. Πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης εκφράζουν φόβους για την ανερχομένη ρωσσική δύναμη. Αν ήμασταν στην θέση των Βαλτικών και των άλλων ανατολικών χωρών που συνορεύουν με την Ρωσσία θα είχαμε εντελώς διαφορετικές σκέψεις και απόψεις για την Ρωσσία. Ο υπογράφων το άρθρο, λαμβάνει θετική στάση υπέρ της Ρωσσίας στο ζήτημα της Ουκρανίας διότι δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Αλλά αυτό δεν θα ίσχυε αν ήμασταν στην θέση της Ουκρανίας. 

Το ότι σήμερα η Ρωσσία δεν είναι επιθετική, δεν σημαίνει ότι η Τσαρική και Σοβιετική Ρωσσία δεν ήταν επιθετικά και επεκτατικά καθεστώτα. Σήμερα η Ρωσσία προσπαθεί δια της ήπιας ισχύος και μέσω της Ευρασιατικής Ενώσεως να επικρατήσει. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον και να μετατραπεί σε ανοικτή επέμβαση στα εσωτερικά των γειτονικών της χωρών.

Σε εμάς η Ρωσσία φαντάζει άκακη, επειδή δεν είμαστε κοντά της. Αν ήμασταν κοντά της, ενδεχομένως πολλοί Έλληνες που τώρα τάσσονται στο πλευρό της Ρωσσίας να ήταν φιλοαμερικανοί, παρά το τεράστιο κόστος από μία συμμαχία με τους Αμερικανούς.

Ας πάρουμε τώρα τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ και ο δυτικός τρόπος σκέψεως και συμπεριφοράς έχουν πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα. Αρκετοί Έλληνες θεωρούν τις ΗΠΑ χώρα πρόμαχο της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ αναλόγως την συγκυρία και την περιοχή, έδρασαν υπέρ της ελευθερίας. Μην ξεχνάμε ότι πολλοί Αμερικανοί φιλέλληνες μας βοήθησαν στα χρόνια της Εθνεγερσίας του 1821 και πολέμησαν στο πλευρό μας κατά του Οθωμανού δυνάστου.

Όμως η φράση «οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας» δεν ισχύει για τα κράτη της Λατινικής Αμερικής που επί μονίμου βάσεως αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της Αμερικανικής παρεμβάσεως στα εσωτερικά τους. Από τα χρόνια του δόγματος Μονρόε μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ θεωρούν ως αυλή τους την Νότιο Αμερική και επεμβαίνουν συνεχώς με στρατιωτικά και πολιτικά μέσα.

Ο παρασημοφορημένος Αμερικανός στρατηγός Smedley D. Butler το 1935 έγραψε το βιβλίο War is a Racket στο οποίο καταδικάζει τις συνεχείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ: “I spent 33 years and 4 months in active service as a member of our country's most agile military force-- the Marine Corps. I served in all commissioned ranks from a second lieutenant to Major-General. And during that period I spent most of my time being a high-class muscle man for Big Business, for Wall Street and for the bankers. In short, I was a racketeer for capitalism”. Ο Αμερικανός στρατηγός των πεζοναυτών σκότωνε τους λαούς της Λατινικής Αμερικής για τα συμφέροντα αμερικανικών πολυεθνικών εταιρειών.

Τα παραδείγματα των προβλημάτων που προξενεί η εδαφικής εγγύτης είναι πολλά. Η Ιαπωνία δεν λέει ότι έχει πρόβλημα με την Τουρκία, αλλά με την Κίνα. Το Ιράν δεν λέει ότι έχει πρόβλημα με την Ελλάδα, αλλά με το Ισραήλ. Η Ουγγαρία δεν λέει ότι έχει πρόβλημα με την Αυστραλία, αλλά με την Ρουμανία.

Την στιγμή που το Βιετνάμ είχε απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών από τις ΗΠΑ στον μεταξύ τους πόλεμο, και σήμερα συμμαχεί μαζί τους για να εξισορροπήσει την Κινεζική υπερδύναμη, εμείς βλακωδώς θα συζητάμε για κοινή καταγωγή και πολιτισμική συνάφεια με τους Ευρωπαίους ή τους Γερμανούς;

Οι Βιετναμέζοι, οι Νοτιοκορεάτες, οι Ιαπωνέζοι που συμμαχούν με τις ΗΠΑ εις βάρος της Κίνας, η Βενεζουέλα που συμμαχεί με την Ρωσσία εις βάρος των ΗΠΑ, η Πολωνία που συμμαχεί με τις ΗΠΑ εις βάρος της Ρωσσίας, αδιαφορούν για την οποιαδήποτε φυλετική ή πολιτισμική συγγένεια, διότι ο ιμπεριαλισμός είναι υπαρκτό πρόβλημα.

Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι οι Ευρωπαίοι θα μας βοηθήσουν, παραγνωρίζει μία βασική αρχή της Κοινωνιολογικής επιστήμης, την οποία είχε εξηγήσει ο αείμνηστος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής όταν αποστόμωνε όσους μιλούσαν για ελληνο-τουρκική φιλία. Για να υπάρξει ειρήνη με την Τουρκία, έλεγε, θα πρέπει να θέλουν και οι δύο χώρες, δεν αρκούν οι δικές μας φαντασιώσεις περί ειρήνης.

Είναι σίγουροι οι φιλοευρωπαϊστές, είτε είναι κομμουνιστές, είτε φιλελεύθεροι, είτε εθνικιστές, ότι τα περί φιλίας και συνεργασίας ισχύουν από την πλευρά των Γερμανών ή των Ευρωπαίων, ή υπάρχουν μόνον στην φαντασία τους;

Η εδαφική εγγύτης δίνει μία γεωπολιτική και ιστορική απάντηση στο γιατί η Ευρώπη και η Γερμανία πάντα θα μας αντιμετωπίζουν ως αποικία και προτεκτοράτο, και γιατί η Ελλάδα πάντα πρέπει να αναζητά εξω-ευρωπαϊκούς συμμάχους.

Δεν είναι ζήτημα αν η Γερμανία είναι καλή ή κακή χώρα. Ούτε αν η Κίνα είναι καλή ή κακή χώρα. Απλούστατα η Ελλάδα δεν ευρίσκεται στην ακτίνα συγκρούσεων της Κίνας με τα γειτονικά της κράτη. Ενώ με την Γερμανία είμαστε μέσα στην ακτίνα δράσεως του Γερμανικού ιμπεριαλισμού.