Δομικά προβλήματα του κοινοβουλευτισμού

Για να καταφέρουμε να βγούμε από το πολιτικό τέλμα πρέπει να αμφισβητούμε όλες τις βασικές παραδοχές του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος που καταδυναστεύει την Ελλάδα.

Αρκετοί Έλληνες διαπράττουν το εξής λάθος, ενώ λένε «η Ελλάδα είναι πάνω από τα κόμματα, κάτι που είναι σωστό, ποτέ δεν λένε «η Ελλάδα είναι πάνω από τα πολιτεύματα». Αυτός ο τρόπος σκέψεως κατατείνει στο να αμφισβητούνται τα κόμματα, αλλά σπανίως ή ποτέ το πολίτευμα.

Με αποτέλεσμα το ανάθεμα για την σημερινή τραγωδία να πίπτει πάνω σε πρόσωπα ή σε κόμματα, αλλά ποτέ πάνω στο πολίτευμα που έχουμε. Όμως έτσι θα καταλήξουμε στο να πιστέψουμε ότι η χώρα μας εκ φύσεως γεννά προδότες πολιτικούς. Δεν είναι αλήθεια.

Το κοινοβουλευτικό πολίτευμα διαφθείρει πολίτες και πολιτικούς διότι εμπεριέχει δομικά προβλήματα. Ο τρόπος που λειτουργεί και αναδεικνύει άτομα και κόμματα στην εξουσία είναι εκ φύσεως διεφθαρμένος.

Αν και χρειάζεται μακροσκελής μελέτη, ας δούμε τα κύρια ελαττώματά του:

1. Η αλλοίωση του εκλογικού σώματος. Όταν ένα πολίτευμα στηρίζεται στην ψήφο, δημιουργεί κίνητρα στους ψηφοθήρες είτε να εξαγοράζουν ψήφους με διορισμούς και άλλα ανταλλάγματα, είτε να αλλοιώνουν το εκλογικό σώμα, με πολλούς τρόπους. Τα τελευταία χρόνια, σε πολλές χώρες της Δύσεως δίδεται το δικαίωμα του εκλέγειν σε παράνομους αλλοδαπούς.

2. Ηγέτες με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Ο κοινοβουλευτισμός παράγει πολιτικούς με βραχυπρόθεσμο νοητικό πλαίσιο. Το βλέπουμε στην πιό ισχυρή κοινοβουλευτική δημοκρατία, τις ΗΠΑ. Χώρα με τεράστιες δυνατότητες, εν τούτοις δεν έχει συνέχεια και διάρκεια στον στρατηγικό της σχεδιασμό, διότι οι εκλογές και οι ψηφοφόροι ανατρέπουν γρήγορα τα όποια μακροπρόθεσμα σχέδια.

3. Ασταθής πολιτισμική ταυτότητα. Τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, εξ ορισμού στηρίζουν την ποσότητα, και αδιαφορούν για την ποιότητα. Αδιαφορούν και για την πολιτισμική ταυτότητα του εκλογικού σώματος. Ο κοινοβουλευτικός πολιτικός δεν έχει ενδοιασμούς για το αν θα τον ψηφίσουν εχθροί του έθνους, αρκεί να εκλεγεί.

4. Σε κανένα κοινοβουλευτικό καθεστώς δεν ισχύει ο θεσμός της ανακλητότητος σε περίπτωση που ο εκλεγείς δεν υλοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αυτό δεν είναι ζήτημα χαρακτήρος των πολιτικών, είναι δομικό πρόβλημα του κοινοβουλευτισμού.

5. Ανύπαρκτες προϋποθέσεις για εκλογείς και υποψηφίους. Οιοσδήποτε έχει τα τυπικά προσόντα (ηλικία, αστυνομική ταυτότητα), δικαιούται να ψηφίσει και να ψηφιστεί. Είτε βλαξ, είτε ναρκομανής, είτε αμόρφωτος, είτε ανιστόρητος, είτε ανελλήνιστος, ουδεμία σημασία έχει. Ο κοινοβουλευτισμός εξισώνει τους πάντες προς τα κάτω. Προς τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

6. Ο κοινοβουλευτισμός αδιαφορεί πλήρως για την φυλετική και πολιτισμική υπόσταση του Λαού. Η φυλετική και πολιτισμική αγνότητα είναι κάτι ξένο προς τον κοινοβουλευτισμό, διότι στηρίζεται στην εξαπάτηση των εκλογέων και στην πρόσκαιρη πλειοψηφική συναίνεση, ασχέτως μακροχρονίων συνεπειών στην δημογραφική ευρωστία και στην εθνική ομοιογένεια.   

7. Ο αμερικανικός και βρετανικός κοινοβουλευτισμός έχει αποδείξει ότι η στιγμή της κάλπης, όπου εξισώνονται για ένα λεπτό πλούσιοι και πτωχοί, έξυπνοι και ηλίθιοι, ήρωες και προδότες, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, είναι η μόνη ισότητα που παρέχει ο κοινοβουλευτισμός.

Οι ομάδες ειδικών συμφερόντων και οι ωργανωμένες μειονότητες υπερισχύουν πάντα έναντι της πλειοψηφίας, διότι προωθούν νομοσχέδια εξαγοράζοντας κόμματα και πολιτικούς, πριν και μετά την κάλπη. Οι ομάδες ειδικών συμφερόντων ξέρουν ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι το ευνοϊκότερο πολίτευμα δια του οποίου εξαγοράζουν πολιτική επιρροή, χωρίς να κινδυνεύουν να στιγματιστούν.   

8. Ο κοινοβουλευτισμός σε μεγάλο βαθμό υποστηρίζει την κληρονομική δημοκρατία. Καταφέρεται εναντίον των βασιλέων και των τίτλων ευγενείας, αλλά δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα αν το 50% των βουλευτών είναι τέκνα πρώην βουλευτών. Στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό, η κληρονομικότης των θέσεων εξουσίας, επεκτείνεται στους δικαστές, στους πανεπιστημιακούς, στους δημοσιογράφους, και στους επιχειρηματικούς κύκλους.

9. Βασική αρχή του κοινοβουλευτισμού είναι η έλλειψη ισονομίας των κομμάτων. Παρά τις διακηρύξεις περί ισονομίας και πολυφωνίας, ο κοινοβουλευτισμός στηρίζεται στην ύπαρξη 2-3 μεγάλων κομμάτων τα οποία ελέγχουν τα κρατικά κονδύλια και τα μέσα μαζικής ενημερώσεως με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο για ένα νέο αντισυστημικό κόμμα να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία.

10. Η αθλιότης του κοινοβουλευτισμού αποδεικνύεται από την βασική του ρήση, περί συνεχείας του κράτους. Όταν κάποιος κοινοβουλευτικός ανήρ επικαλείται την συνέχεια του κράτους, υποτίθεται ότι επικαλείται την νομική συνέχεια του κράτους σε θέματα διεθνών συμβάσεων και συνθηκών. Στην πραγματικότητα ο κοινοβουλευτισμός αδιαφορεί για την συνέχεια του Έθνους.

Πόσες φορές έχετε ακούσει κοινοβουλευτικούς άνδρες να επικαλούνται την συνέχεια του Έθνους; Ποτέ δεν το λένε. Στην ουσία αυτό που ενδιαφέρει τον κοινοβουλευτισμό είναι η συνέχεια της κραιπάλης με τα χρήματα των φορολογουμένων. Γι’ αυτό σε όλη την Δύση οι κοινοβουλευτικοί άνδρες έχουν κάνει σημαία τον λεγόμενο φορολογικό πατριωτισμό. Ζητούν από τους πολίτες να πληρώνουν τα δικά τους έξοδα.

Ένα εθνωφλές καθεστώς πρέπει να ενδιαφέρεται για την συνέχεια του Έθνους, όχι για την συνέχεια του πολιτεύματος.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στον Ελληνικό Λαό δύο βασικά πολιτικά επιχειρήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε περιόδους κρίσεων και επαναστάσεων από δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές δυνάμεις, όταν τους συνέφερε φυσικά.

Το πρώτο είναι το κλασσικό επιχείρημα δικαιολογήσεως μίας επαναστάσεως, ήτοι το δικαίωμα στην επανάσταση όπως το εξέφρασε ο Τζων Λοκ: Όταν μία κυβέρνηση καταστρέφει τον λαό, την περιουσία του, αφαιρεί τις ελευθερίες του, και με την χρήση βίας, φόβου, διαφθοράς, προσπαθεί να σκλαβώσει τον λαό, αυτή η κυβέρνηση έχει σφετεριστεί την εξουσία που της έδωσε ο λαός, ο οποίος έχει το δικαίωμα να αποκτήσει την εξουσία που του ανήκει. Τότε η επανάσταση είναι υποχρέωση.

Το δεύτερο επιχείρημα, το έχει χρησιμοποιήσει ο αγγλικός κοινοβουλευτισμός: Το κοινοβούλιο είναι κυρίαρχο, και ως εκ τούτου τα μέλη του δεν δικαιούται να εκχωρήσουν την κοινοβουλευτική κυριαρχία σε ξένους οργανισμούς, διότι η κυριαρχία είναι στοιχείο εγγενές και αναπαλλοτρίωτο, μηδέποτε υποκείμενη στις διαθέσεις των μελών του.

Αυτά τα δύο πολιτικά επιχειρήματα θα πρέπει να αποτελούν θεμελιώδεις νόμους των Ελλήνων, όχι φυσικά για την υπεράσπιση του απεχθούς κοινοβουλευτισμού, αλλά για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Πρώτον, η επανάσταση είναι υποχρέωση όταν μία κυβέρνηση ή ένα καθεστώς ή ένα πολίτευμα σφετερίζεται την εξουσία, καταστρέφοντας το Έθνος. Δεύτερον, η εθνική  ανεξαρτησία είναι στοιχείο εγγενές και αναπαλλοτρίωτο, μηδέποτε υποκείμενο στις διαθέσεις των πολιτών.

Αυτοί οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι διασφαλίζουν ότι η επανάσταση είναι υποχρέωση και όχι δικαίωμα του Λαού, και ότι η εθνική ανεξαρτησία δεν υπόκειται σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Το Έθνος ίσταται πάνω από το οιοδήποτε πολίτευμα.

Εν κατακλείδι, έπρεπε να είχε ανοίξει εδώ και πολύ καιρό η συζήτηση για αλλαγή πολιτεύματος, διότι η διαφθορά, η σήψη, και ο εκφυλισμός που παρατηρούμε στην πολιτική ζωή της χώρας, είναι προϊόν του κοινοβουλευτισμού και όχι ζήτημα προσώπων ή κομμάτων.