Μας συμφέρει η ενδυνάμωση των ΗΠΑ;

Ασχέτως το τί δηλώνουν επισήμως οι Αμερικανοί αξιωματούχοι για την ISIS, είναι πασιφανές ότι έπραξαν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να την βοηθήσουν ώστε να καταστρέψει την Συρία προκειμένου να αποδυναμωθεί ένας σημαντικός αντίπαλος του Ισραήλ.

Ακολούθησαν την κλασσική πολιτική της Βρετανίας "διαίρει και βασίλευε".

Ο Daniel Pipes είχε δηλώσει πολλάκις ότι η καλύτερη στρατηγική για το Ισραήλ απέναντι στον "εμφύλιο" πόλεμο στην Συρία είναι να ενισχύει όποια πλευρά πάει να χάσει τον πόλεμο, με σκοπό την αποδυνάμωση και των δύο πλευρών.

Αν χάνουν οι αντάρτες/ISIS τον πόλεμο, να τους ενισχύουν κτυπώντας τον Άσσαντ και τον Συριακό στρατό.

Αν πάνε να επικρατήσουν οι τρομοκράτες της ISIS, ο δυτικός συνασπισμός να καταφέρνει κτυπήματα εναντίον τους.

(Daniel Pipes wrote in the right-wing Washington Times in 2013 that the US strategy in Syria should be “helping whichever side is losing, so as to prolong their conflict” — just as the US did in the Iran-Iraq War in the 1980s. http://www.danielpipes.org/12724/support-assad)

Παρά τις θετικές αντιδράσεις για τον εκλεχθέντα πρόεδρο των ΗΠΑ από όσους εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση, ο Τράμπ έχει ανακοινώσει προεκλογικώς ότι θα ακυρώσει την συμφωνία μεταξύ Ομπάμα και Ιράν που άρει τις κυρώσεις εις βάρος του Ιράν. Κατά πάσα πιθανότητα η κυβέρνηση Τράμπ θα επιβάλλει νέες κυρώσεις εις βάρος του Ιράν.

Αυτό σημαίνει ότι η βασική στρατηγική των ΗΠΑ δεν αλλάζει, όποιος και αν είναι πρόεδρος.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, ποιά πρέπει να είναι η δική μας στρατηγική;

Θα πρέπει να υποστηρίζουμε τον Τράμπ επειδή δηλώνει ότι είναι κατά της παγκοσμιοποιήσεως; Από μία άποψη ναι, αξίζει την υποστήριξή μας επειδή και εμείς είμαστε κατά της παγκοσμιοποιήσεως.

Αλλά μας συμφέρει η ενδυνάμωση των ΗΠΑ; Εγώ λέω όχι.

Η φθορά και ο εκφυλισμός των ΗΠΑ που ομολογείται από κορυφαία αμερικανικά περιοδικά όπως το Foreign Affairs έχει τις ρίζες του στην κατάρρευση των τριών πυλώνων της Αμερικανικής κοινωνίας: δημογραφικό πυλώνα, πολιτισμικό πυλώνα, οικονομικό πυλώνα.

Σε αυτό συνετέλεσε τα μάλα ο (νεο)-φιλελευθερισμός. Γιατί εμείς να θέλουμε μία Αμερική με εθνοκεντρικές αντιλήψεις, οικονομικό προστατευτισμό, και ενίσχυση της δημογραφικής της ευρωστίας;

Εκτός και αν έχουμε αποφασίσει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να διαφεντεύουν τον κόσμο, εσαεί. Αν έχουμε θάψει δια παντός το όραμα να γίνει το Ελληνικό Έθνος μία μέρα παγκόσμια δύναμη, και αν θεωρούμε σωστό να είμαστε ουραγοί, τότε όντως είναι φυσιολογικό να υποστηρίζουμε μία κυβέρνηση σαν αυτή του Τραμπ.

Αν όμως θέλουμε την αποδυνάμωση του Δυτικού κόσμου, τότε η Χίλαρυ Κλίντον ήταν η καλύτερη επιλογή. Ναι, ξέρω ότι θα υπέθαλπε πολέμους, θα έκανε πολλές καταστροφές, και θα υπεράσπιζε την παγκοσμιοποίηση μετά μανίας. Αλλά ταυτοχρόνως θα κατέστρεφε την Δύση δια της λαθρομεταναστεύσεως, δια των αμβλώσεων, δια της προωθήσεως των διαφυλικών συμπεριφορών, δια των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", δια της φυλετικής επιμειξίας, δια του πολυπολιτισμού, κλπ.

Οι πολιτικές που θα εφάρμοζε η Κλίντον είναι αυτές που έχουν γονατίσει τις ΗΠΑ σε οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτισμικό, και δημογραφικό επίπεδο. Κάτι αντίστοιχο κάνει η Μέρκελ στην Ευρώπη.

Αν λοιπόν δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία του Daniel Pipes(αμερικανοεβραίος σιωνιστής), δεν πρέπει να υιοθετούμε απόψεις τύπου μαύρο-άσπρο. Υπάρχουν πολύπλοκες και ανάμεικτες καταστάσεις στις διεθνείς σχέσεις.

Ναι μεν θέλουμε την διάλυση της παγκοσμιοποιήσεως που μας επεβλήθη μετά το 1990, αλλά συγχρόνως θέλουμε την αποδυνάμωση του δυτικού συνασπισμού. Σε καμμία περίπτωση το σύνθημα των εθνοκεντρικώς σκεπτομένων Ελλήνων δεν μπορεί να είναι "Make America Great Again".

H Χίλαρυ Κλίντον θα βοηθούσε πάρα πολύ προς την κατεύθυνση που θέλουν όσοι Έλληνες επιζητούν μία Μεγάλη και Ισχυρή Ελλάδα. Θα προξενούσε τεράστιες ζημιές στην Δύση με την πολιτική των ανοικτών συνόρων. Ό,τι ακριβώς πράττει και η Μέρκελ στην ΕΕ.

Το δικό μας πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι να απεγκλωβιστούμε από τον δυτικό συνασπισμό, και όχι να παραμείνουμε δέσμιοι περιμένοντας πότε θα εμφανιστεί κάποιος ισχυρός δυτικός ηγέτης ο οποίος θα αποφασίσει να ενδυναμώσει την Δύση, άρα και την μικρή και αδύναμη Ελλάδα.