Η προφορά παραμένει ίδια από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα και λέγεται Ελληνική προφορά

Η προφορά που χρησιμοποιούμε σήμερα είναι όμοια με αυτή των Προγόνων μας στην Αρχαιότητα. Συνεχίζουμε δηλαδή να προφέρουμε τις λέξεις και τα γράμματα σύμφωνα πάντοτε με την ελληνική προφορά, χωρίς να έχει αλλοιωθεί μέσα στο χρόνο.

Πώς το ξέρουμε αυτό; Είναι απλό. Για να το κατανοήσει κάποιος, αρκεί να μελετήσει τα αρχαία ελληνικά κείμενα και να διαβάσει τί κανόνες και τί όροι υπήρχαν την εποχή εκείνη για την προφορά στην ομιλία, πώς κατέτασσαν γραμματικώς και ηχητικώς τα γράμματα ανάλογα με τον τρόπο εκφώνησής τους.

Βλέπετε ότι οι Αρχαίοι ημών Πρόγονοι φρόντισαν να μας αφήσουν παρακαταθήκη και τον ακριβή ήχο που εξέπεμπαν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου ή αλλιώς είχαν μάλλον διαπιστώσει και οι ίδιοι, την μεγάλη διαφορά ομιλίας κατά την προφορά ορισμένων γραμμάτων και φθόγγων από αυτή των άλλων λαών και θέλησαν να το καταγράψουν.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί όταν λέμε την φράση «όλα βαίνουν καλώς» η λέξη «βαίνω» προφέρεται με ήχο βββ ενώ όταν χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη στην καθημερινή μας ζωή πχ. «βαίνω στο σπίτι» προφέρουμε «μπ» και όχι με ήχο βββ;

Δεν λέμε σχεδόν ποτέ «βαίνω στο σπίτι», αλλά «μπαίνω στο σπίτι». Τί συμβαίνει και στην αρχαία ρήση το γράμμα «β» προφέρεται ως βββ, ενώ στην δημοτική (σε λίγες μεν λέξεις) το ίδιο γράμμα το προφέρουμε ως «μπ»; Η απάντηση είναι ότι ορισμένες λέξεις τείνουν σήμερα, σπάνια μεν, να προσομοιάζουν με την αντίστοιχη προφορά των βάρβαρων λαών. Πώς όμως, μπορούμε να γνωρίζουμε την προφορά των Αρχαίων Προγόνων μας και είμαστε τόσο σίγουροι ότι είναι παρόμοια με την σημερινή;  

Παρατίθεται κείμενο του Διονυσίου του Αλικαρνασσέως που μας εξηγεί τους κανόνες κατατάξεως και προφοράς των γραμμάτων.

Περὶ συνθέσεως  Ὀνομάτων

Section 14, line 93

14.115

τὸ <ζ> μᾶλλον ἡδύνει τὴν ἀκοὴν τῶν ἑτέρων· τὸ μὲν γὰρ <ξ> διὰ τοῦ <κ> καὶ τὸ <ψ> διὰ τοῦ <π> τὸν συριγμὸν ἀποδίδωσι ψιλῶν ὄντων ἀμφοτέρων, τοῦτο δ' ἡσυχῇ τῷ πνεύματι δασύνεται καὶ ἔστι τῶν ὁμογενῶν γενναιότατον. καὶ περὶ μὲν τῶν ἡμιφώνων τοσαῦτα.

14.120

τῶν δὲ καλουμένων ἀφώνων ἐννέα ὄντων τρία μέν ἐστι ψιλά, τρία δὲ δασέα, τρία δὲ μεταξὺ τούτων· ψιλὰ μὲν τὸ <κ> καὶ τὸ <π> καὶ τὸ <τ>, δασέα δὲ τὸ <θ> καὶ τὸ <φ> καὶ τὸ <χ>, κοινὰ δὲ ἀμφοῖν τὸ <β> καὶ τὸ <γ>

Section 14, line 124

καὶ τὸ <δ>. φωνεῖται δὲ αὐτῶν ἕκαστον τρόπον τόνδε·

14.125

τρία μὲν ἀπὸ τῶν χειλῶν ἄκρων, ὅταν τοῦ στόματος πιεσθέντος τότε προβαλλόμενον ἐκ τῆς ἀρτηρίας τὸ πνεῦμα λύσῃ τὸν δεσμὸν αὐτοῦ. καὶ ψιλὸν μέν ἐστιν αὐτῶν τὸ <π>, δασὺ δὲ τὸ <φ>, μέσον δὲ ἀμφοῖν τὸ <β>· τοῦ μὲν γὰρ ψιλότερόν ἐστι, τοῦ δὲ δασύτερον. μία

14.130

μὲν αὕτη συζυγία τριῶν γραμμάτων ἀφώνων ὁμοίῳ σχήματι λεγομένων, ψιλότητι δὲ καὶ δασύτητι διαφερόντων. τρία δὲ ἄλλα λέγεται τῆς γλώττης ἄκρῳ τῷ στόματι προσερειδομένης κατὰ τοὺς μετεώρους ὀδόντας, ἔπειθ' ὑπὸ τοῦ πνεύματος ἀπορριπιζομένης καὶ

14.135

τὴν διέξοδον αὐτῷ κάτω περὶ τοὺς ὀδόντας ἀποδιδούσης· διαλλάττει δὲ ταῦτα δασύτητι καὶ ψιλότητι· ψιλὸν μὲν γὰρ αὐτῶν ἐστι τὸ <τ>, δασὺ δὲ τὸ <θ>, μέσον δὲ καὶ ἐπίκοινον τὸ <δ>. αὕτη δευτέρα συζυγία τριῶν γραμμάτων ἀφώνων. τρία δὲ τὰ λοιπὰ τῶν ἀφώνων

14.140

λέγεται μὲν τῆς γλώττης ἀνισταμένης πρὸς τὸν οὐρανὸν ἐγγὺς τοῦ φάρυγγος καὶ τῆς ἀρτηρίας ὑπηχούσης τῷ πνεύματι, οὐδὲν οὐδὲ ταῦτα διαφέροντα τᾷ σχήματι ἀλλήλων, πλὴν ὅτι τὸ μὲν <κ> ψιλῶς λέγεται, τὸ δὲ <χ> δασέως, τὸ δὲ <γ> μετρίως καὶ μεταξὺ ἀμφοῖν.

14.145

τούτων κράτιστα μέν ἐστιν ὅσα τῷ πνεύματι πολλῷ λέγεται, δεύτερα δ' ὅσα μέσως, κάκιστα δὲ ὅσα ψιλῶς· ταῦτα μὲν γὰρ τὴν αὑτῶν δύναμιν ἔχει μόνην, τὰ δὲ δασέα καὶ τὴν τοῦ πνεύματος προσθήκην, ὥςτ' ἐγγύς που τελειότερα εἶναι ἐκείνων.

Για να γίνει κατανοητό το παραπάνω, παρατίθεται πίνακας των άφωνων συμφώνων ως ακολούθως:

Είδη φθόγγων	Αναλόγως το φωνητικόν όργανον			Ανάλογα το είδος της πνοής
	Ουρανικά	Χειλικά	Οδοντικά
Άφωνα σύμφωνα	κ	π	τ	Ψιλά
	γ	β	δ	Μέσα
	χ	φ	θ	Δασέα

Έτσι διακρίνουμε ότι τα σύμφωνα β, γ, δ είναι «μέσα», διαφέρουν από τα π, κ , τ που χαρακτηρίζονται ως «ψιλά» σύμφωνα με είδος της πνοής. Τα «ψιλά» ονομάζονται έτσι, διότι δεν υπάρχει εκροή αέρα από το στόμα, δηλαδή ο ήχος σταματάει απότομα, ενώ στα «μέσα» παρατηρείται αυτή η εκροή του αέρος και επειδή στα χ, φ, θ έχουμε μεγαλύτερη εκροή ονομάζονται «δασέα», καθώς αυτά επιτρέπουν περισσότερο την εκροή αέρος από το στόμα.

Με τον ίδιο κανόνα αν δούμε τους διφθόγγους μπ, γκ, ντ πώς προφέρονται, παρατηρούμε ότι η πνοή κατά την προφορά είναι όμοια με αυτή των ψιλών συμφώνων. Ο αέρας που εκπνέεται από το στόμα είναι κοφτός, σταματάει και δεν έχει την διάρκεια που έχουν οι άλλες κατηγορίες των μέσων και των δασέων.

Επομένως τα β, γ, δ ως «μέσα» σύμφωνα διαφέρουν από τα μπ, γκ, ντ (έχουν την ιδιότητα των ψιλών) και έτσι γνωρίζουμε ότι αν κάποιος θελήσει να προφέρει την λέξη «βαίνω» πρέπει να προφέρει το «β» ΟΧΙ ως ψιλό, αλλά ως «μέσο», όπως δηλαδή το κατέταξε και ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς.

Δηλαδή: Βαίνω και όχι μπαίνω. (το β δεν ανήκει στα ψιλά, αλλά στα μέσα).

Τα παραπάνω είναι και η απόδειξις ότι η λεγομένη «ερασμιακή προφορά» επί της εποχής των Αρχαίων Προγόνων μας, δεν ισχύει. Φυσικά σε καμία εποχή δεν χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες. Η ερασμιακή προφορά είναι μια βάρβαρη προφορά, απαντάται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και είναι μια από τις πολλές διαφορές που έχει με την ελληνική προφορά. Αυτό αποτελεί και μια από τις ιδιότητες, που κάνει την ελληνική γλώσσα, ξεχωριστή από όλες τις άλλες.

Οφείλουμε όλοι να προστατεύσουμε την Ελληνική γλώσσα. Να μην επιτρέψουμε να εκβαρβαριστεί και να υποβαθμιστεί. Να μην υποπέσει στην κατηγορία των βαρβάρων γλωσσών.

Η συνεχής ενσωμάτωση βαρβάρων λέξεων στην ελληνική ομιλία, έχει ως αποτέλεσμα η γλώσσα μας να εκβαρβαρίζεται, και η αλλαγή προφοράς ίσως είναι η ταφόπλακα της σπουδαίας γλώσσης που διαθέτουμε.

Υποστηρίζουμε την επαναφορά της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης

Φ.Ν.