Ποιά οφείλει να είναι η Ελληνική πολιτική απέναντι στην Ρωσσία;

Εξαιρετικά πολύπλοκο ζήτημα. Εξαρτάται από το επίπεδο και από την οπτική γωνία που κάνουμε την ανάλυση. Φυσικά για τους ελληνόφωνους ναζωραίους το θέμα είναι απλό: οι Ρώσσοι είναι αδελφοί τους επειδή είναι ομόθρησκοι και επειδή απέναντι υπάρχει η «κακή» Τουρκία, άρα οι Ρώσσοι αδελφοί τους θα τους βοηθήσουν. Όμως για τους Έλληνες δεν επιτρέπονται τέτοιες πολιτικές αναλύσεις επιπέδου νηπιαγωγείου.  

Οι Έλληνες οφείλουν να θυμούνται τις δύο βασικές αρχές της Ελληνικής πολιτικής σκέψεως: Πρώτον, ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι σύμμαχοι, υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα, και δεύτερον ότι συγκρούονται ταυτοχρόνως πολλά κομμάτια μίας κοινωνίας εξ αιτίας διαφορετικών ταυτοτήτων. Μέσα σε μία κοινωνία μπορούν να ομαδοποιηθούν άτομα κάτω από μία κοινή ταυτότητα, πχ εργάτες-ταξική ταυτότητα, χριστιανοί-θρησκευτική ταυτότητα, μαύροι-φυλετική ταυτότητα, Ρώσσοι-εθνική ταυτότητα, και να έρθουν σε σύγκρουση οι συλλογικές ταυτότητες μέσα σε ένα κράτος ή με γειτονικά κράτη.

Επομένως οφείλουμε να εξετάζουμε διαφορετικά επίπεδα και διαφορετικές οπτικές γωνίες για να καθορίσουμε ποιός είναι ο προσωρινός μας εχθρός ή φίλος.

Το επίπεδο αφορά το αν κάνουμε ανάλυση με βάση το έδαφος, την φυλή, την θρησκεία, την εθνικότητα. Η οπτική γωνία αφορά το αν κάνουμε ανάλυση με βάση τους Έλληνες που ζουν μέσα στο χριστιανικό ψευδοκράτος ή την Ελληνική Διασπορά.

Αν λάβουμε ως βάση αναλύσεως το έδαφος, η Ρωσσία είναι προσωρινή σύμμαχος των Ελλήνων έναντι της Τουρκίας. Η Ρωσσία εξ αιτίας του γεωπολιτικού εμποδίου που λέγεται Τουρκία στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου και στην Μέση Ανατολή, πάντα θα υποθάλπει διεκδικήσεις των γειτόνων της Τουρκίας εις βάρος της.

Αν λάβουμε ως βάση αναλύσεως την θρησκεία, η Ρωσσία είναι μόνιμη εχθρός των Ελλήνων καθότι θα υποστηρίξει την αίρεση των ναζωραίων έναντι των Εθνικών Θρησκειών και έναντι της Ελληνικής Θρησκείας. 

Όμως αν λάβουμε υπ’ όψιν την ισλαμική τρομοκρατία, η Ρωσσία είναι προσωρινή σύμμαχος διότι όπως και να έχει το πράγμα η Ρωσσία είναι πιό δημοκρατική και πιό ανεκτική από το φονταμενταλιστικό Ισλάμ.

Αν λάβουμε ως βάση αναλύσεως την εθνικότητα, η Ρωσσία είναι μόνιμος εχθρός των Ελλήνων καθότι εδώ και αιώνες οι Σλάβοι θέλουν να κατέλθουν στην Μεσόγειο περνώντας πάνω από τα πτώματα των Ελλήνων. Σε αυτή την περίπτωση οι Τούρκοι γίνονται προσωρινοί σύμμαχοι των Ελλήνων κατά των Σλάβων.

Φυσικά το αντίστροφο θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος για τους Τούρκους και τους Ρώσσους. Ότι δηλαδή οι Τούρκοι θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη πάνω από τα πτώματα των Ελλήνων, άρα οι Ρώσσοι είναι προσωρινοί σύμμαχοι των Ελλήνων έναντι των Τούρκων. Αυτό είναι σωστό, όμως τώρα κάνουμε ανάλυση για την Ελληνική πολιτική απέναντι της Ρωσσίας και όχι απέναντι της Τουρκίας.

Αν λάβουμε ως βάση αναλύσεως την φυλή με την έννοια του χρώματος, η Ρωσσία είναι σύμμαχος των Ελλήνων καθ’ ότι σε σχέση με τις ΗΠΑ, έχει περισσότερη λευκή φυλετική συνείδηση. Στον παγκόσμιο φυλετικό χάρτη η Ρωσσία αποτελεί φρούριο της Λευκής Φυλής έναντι της αυξανομένης δυνάμεως της κίτρινης και της μαύρης φυλής.

Αλλά η μέχρι τώρα ανάλυσή μας έχει σιωπηρώς υπονοήσει ότι η οπτική γωνία που χρησιμοποιούμε είναι τα γεωγραφικά σύνορα του ρωμέϊκου κρατιδίου. Δηλαδή θεωρούμε ότι βρισκόμαστε μέσα στο ρωμέϊκο κρατίδιο και κοιτάζουμε προς Βορράν. Όμως αν χρησιμοποιήσουμε ως κέντρο αναφοράς τις Ελληνικές Κοινότητες της Διασποράς το πότε είναι σύμμαχος και πότε εχθρός η Ρωσσία, αλλάζει άρδην.

Διότι αν η Ρωσσία ξεκινήσει διώξεις κατά Ελλήνων μέσα στα εδάφη της, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, τότε δεν μας ενδιαφέρει αν αντιμετωπίζουμε εδώ, στο ρωμέϊκο κρατίδιο, πρόβλημα Τουρκίας, ισλαμικής τρομοκρατίας, ή πρόβλημα με την κίτρινη φυλή. Τότε άμεσα βρισκόμαστε σε σύγκρουση με την Ρωσσία.

Όποιος καταδιώξει Ελληνικές Κοινότητες σε κάποιο σημείο της Διασποράς αυτομάτως κηρύσσει τον πόλεμο σε όλους τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο. Τότε δεν θα μας ενδιαφέρει αν η Ρωσσία υποστηρίζει τους Έλληνες έναντι της Τουρκίας. Τότε οι Έλληνες θα συμμαχήσουν με όλους τους εχθρούς της Ρωσσίας, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, για να σώσουν τις Ελληνικές Κοινότητες της Ρωσσίας.   

Όμως το ζήτημα γίνεται ακόμη πιό πολύπλοκο αν υπεισέλθουν περαιτέρω διλήμματα. Για παράδειγμα αν στην πολιτική εξίσωση υπεισέλθει ο αμερικανικός παράγων τα πράγματα γίνονται ακόμη πιό δύσκολα. Τότε θα πρέπει να ρωτάμε: Ποιά η πολιτική μας έναντι των ΗΠΑ σε σχέση με την πολιτική μας έναντι της Ρωσσίας;

Και τότε θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν όλους τους άνωθεν παράγοντες σε σχέση και με τις ΗΠΑ και με την Ρωσσία. Οι υπολογισμοί για το τί συμφέρει περισσότερο γίνονται εξαιρετικώς πολύπλοκοι.

Το Ελληνικό Δόγμα «δεν υπάρχουν μόνιμοι σύμμαχοι αλλά μόνιμα συμφέροντα», δεν μας διευκολύνει και πολύ στις απαντήσεις που ψάχνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις με τόσες πολλές παραμέτρους. Διότι τότε δεν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ οφέλους και ζημίας. Τότε έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ διαφορετικών οφελών, με διαφορετική απόδοση στην λήξη, και με ετεροχρονισμό στην απόδοσή τους. Τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για μόνιμα συμφέροντα, αλλά για επιλογή μεταξύ πολλών συμφερόντων.

Μπορεί για παράδειγμα οι ΗΠΑ να έχουν πολύ ευμενέστερη στάση στο ζήτημα της Ελληνικής Θρησκείας σε σχέση με την Ρωσσία αλλά συγχρόνως στο ζήτημα της Λευκής Φυλής έχουν κηρύξει πτώχευση. Δεν ενδιαφέρονται καν για την επιβίωσή της. Ούτε η αμερικανική ηγεσία ενδιαφέρεται πιά να ταυτιστεί με τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Φυλετικώς, πολιτιστικώς και ιδεολογικώς, σε λίγο καιρό οι ΗΠΑ θα είναι αφρικανο-κινεζο-λατινο-σημιτική αποικία. Δεν θα έχει καμμία φυλετική και πολιτιστική σύνδεση με την Ευρώπη.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν η ανάλυσή μας έχει ως βάση κάποιους από τους παράγοντες που αναφέραμε(θρησκεία, φυλή, έδαφος, εθνικότητα, οικονομική τάξη, κλπ), αλλά οι συγκρούσεις και οι επιλογές που πρέπει να κάνουμε αφορούν τρίτους, οι οποίοι όμως συνδέονται εμμέσως και μακροπροθέσμως με τα Ελληνικά συμφέροντα.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση συγκρούσεως μεταξύ αράβων ισλαμιστών και μαύρων χριστιανών που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια σε πολλές περιοχές της Αφρικής.

Σε αυτή την περίπτωση αλλάζει η ομαδοποίηση λευκός-μαύρος ή σημίτης-μαύρος, και γίνεται ισλαμιστής-χριστιανός. Με ποιούς θα πάμε; Ποιούς θα υποστηρίξουμε και γιατί;

Θα πούμε μήπως ότι το Ισλάμ είναι σύμμαχός μας στην Αφρική τώρα που εξοντώνει τους μαύρους χριστιανούς; Τώρα ο πόλεμος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσιστικός, διότι είναι μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών. Ή μήπως θα υποστηρίξουμε τους μαύρους ως πιό δυστυχείς και θα παραβλέψουμε το ότι είναι χριστιανοί; Ή μήπως θα πολεμήσουμε και τους δύο υποθάλποντες τις συγκρούσεις μεταξύ των;

Όλες αυτές οι περίπλοκες καταστάσεις αποτελούν τα κύρια προβλήματα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Απαιτούν συνεχώς επιλογές μεταξύ πολλών αντιπάλων και διαβαθμίσεις ταυτοτήτων. Ποιά ταυτότητα θα θέσουμε στην κορυφή κάθε φορά που συγκρουόμαστε; Την θρησκευτική; Την φυλετική; Την εθνική; Την γεωπολιτική; Την ταξική;

Επειδή αυτές οι συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα ταυτοχρόνως, οι Έλληνες πρέπει να είναι εχθροί και φίλοι συγχρόνως με έναν μη-Ελληνικό λαό, για διαφορετικά θέματα. Την ίδια στιγμή που συμμαχούμε μαζί του σε θέματα θρησκείας, θα είμαστε εχθροί του σε θέματα φυλής. Την ίδια στιγμή που συμμαχούμε μαζί του σε θέματα γεωπολιτικής, θα είμαστε εχθροί του σε θέματα θρησκείας και ούτω καθεξής.

Οι αμερικανοί ηγέτες έχουν βάλει το κεφάλι κάτω και πολιτεύονται βάσει εδάφους και πρώτων υλών. Καθορίζουν εχθρούς και φίλους με βάση την γεωπολιτική τους θέση και το αν διαθέτουν πρώτες ύλες για να αρπάξουν οι αμερικανοί. Φυλή, θρησκεία, πολιτισμός, εθνικότητα, παραβλέπονται από τους αμερικανούς ηγέτες ως παράγοντες διαμορφώσεως πολιτικής.

Οι Έλληνες ηγέτες δεν επιτρέπεται να παραβλέπουν κανέναν παράγοντα πολιτικής εφ’ όσον σκοπεύουν να αναλάβουν και πάλι τα ηνία της Ανθρωπότητος.