Το αντιρατσιστικό κίνημα κατατάσσεται στις πολιτικές θρησκείες

Διαβάζοντας άρθρα στο ελληνικό διαδίκτυο, διαπιστώνουμε μετά λύπης ότι αρκετοί ελληνοκεντρικοί διανοούμενοι όταν πρόκειται να επιτεθούν στον φιλελευθερισμό ή στον πολυπολιτισμό, τον προσεγγίζουν επιδερμικώς, χωρίς αναλυτικά εργαλεία.

Αντί να διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες των Ελλήνων, τους εκφοβίζουν με συνωμοσιολογικές θεωρίες, "οι εβραίοι, οι μασόνοι, οι ιλλουμινάτι, ελέγχουν τα πάντα, κλπ".

Το πιό κλασσικό παράδειγμα είναι η αντεπίθεση ενάντια στο λεγόμενο αντιρατσιστικό κίνημα. Τα επιχειρήματα των πατριωτικών οργανώσεων στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εδράζονται σε κάποια στρατηγική.

Ένα βασικό αναλυτικό εργαλείο το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κατά του ανθελληνικού αντιρατσιστικού κινήματος είναι η έννοια της πολιτικής θρησκείας.

Το αντιρατσιστικό κίνημα, όπως και ο νεοφιλευθερισμός, λειτουργεί κυριολεκτικώς ως θρησκευτική σέκτα.

Εσκεμμένως δεν λαμβάνει υπ' όψιν την πραγματικότητα.

Μονίμως διαστρεβλώνει έννοιες και οικειοποιείται όρους.

Έχει μανιχαϊστική δυϊστική αντίληψη (ρατσιστές-αντιρατσιστές).

Απαιτεί από τα μέλη του τυφλή υπακοή στο δόγμα του αντιρατσισμού(δεν υπάρχουν φυλετικές ανισότητες). 

Κάθε φορά που το δόγμα διαψεύδεται από τα πορίσματα της επιστήμης, τα αντικειμενικά γεγονότα αποτελούν έναυσμα για νέες διώξεις εις βάρος των αντιφρονούντων.

Οι οπαδοί πιστεύουν σε μία ουτοπία, καλλιεργούν συλλογικές αυταπάτες περί οικουμενικής ισότητος.

Παρά τις τάσεις συλλογικής αυτοκτονίας που πρεσβεύουν οι ηγέτες του κινήματος, αρκετοί οπαδοί παραμένουν προσηλωμένοι στο κίνημα από τον φόβο της κοινωνικής πιέσεως που ασκούν τα υπόλοιπα μέλη(peer pressure).

Έχει αναπτυχθεί εσωτερική ανάγκη των πιστών της θρησκείας του αντιρατσισμού να προσηλυτίζουν και άλλους στην θρησκευτική τους σέκτα. 

Καλλιεργούν τον μύθο της ανοχής(για τα δικά τους πιστεύω), ενώ συγχρόνως μισούν οιονδήποτε και ο,τιδήποτε αρνείται να προσηλυτιστεί στην θρησκευτική τους σέκτα.

Αν δεν υπάρχουν θύματα ρατσισμού στην κοινωνία, η θρησκευτική τους σέκτα φροντίζει να τα κατασκευάζει. 

Προβάλλουν πάνω στον αντίπαλο τις δικές τους εμμονές. Πχ μισούν τις εθνολογικώς ομοιογενείς κοινωνίες, αλλά υποκρίνονται τα θύματα μίσους, και νομοθετούν νόμους κατά του μίσους(των άλλων, όχι του δικού του μίσους).

Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με στρατηγικό σχέδιο επικίνδυνες θρησκευτικές σέκτες όπως αυτή του αντιρατσισμού και του νεοφιλελευθερισμού, οφείλουμε να μελετούμε πανεπιστημιακά συγγράμματα πολιτικής κοινωνιολογίας, και να μην επιτρέπουμε την επιδερμική προσέγγιση των προβλημάτων μας, η οποία συνήθως καταλήγει στην συνωμοσιολαγνεία.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση αρκετές πατριωτικές οργανώσεις, αντί να αναλύσουν τον τρόπο σκέψεως, δράσεως, και λειτουργίας του εχθρού, εκστομίζουν άναρθρες κραυγές.

Είναι σαν να έχουμε απέναντί μας έναν εχθρό ο οποίος ετοιμάζεται για ανορθόδοξο πόλεμο σε συνδυασμό με θρησκευτικά χαρακτηριστικά όπως η ISIS, και εμείς να ετοιμαζόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε σε μία διάλεξη φιλοσοφικής σχολής με λογικά επιχειρήματα. Προφανώς θα ηττηθούμε.

Το αντιρατσιστικό κίνημα δεν αντιμετωπίζεται με λογικά επιχειρήματα διότι εδράζεται στο παράλογο και στο αφύσικο. Η λογική δεν ασκεί καμμία επίδραση πάνω του.

Χρειαζόμαστε αναλυτικά εργαλεία όπως οι πολιτικές θρησκείες, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον εχθρό.