Κάθε οικονομικό και πολιτικό σύστημα διαθέτει έναν μηχανισμό επιβραβεύσεως και τιμωρίας. Επιβραβεύει τις συμπεριφορές που ταιριάζουν με την κοσμοθέασή του, και τιμωρεί όσες απάδουν.
Στην περίπτωση της ΕΕ, ο μηχανισμός τιμωρεί την παραγωγική εργασία και επιβραβεύει τον χρηματιστηριακό τζόγο των τραπεζών.
Από την μηχανική ξέρουμε ότι υπάρχουν άξονες από ανθρακονήματα τα οποία είναι τυλιγμένα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αντέχουν μεγάλες καταπονήσεις υπό συγκεκριμένη γωνία, αλλά να θραύωνται ευκόλως υπό διαφορετική γωνία.
Αν λοιπόν ένα κράτος θέλει να πλήξει το ευρωπαϊκό οικονομικό-πολιτικό σύστημα, η μεγαλύτερη ανοησία που μπορεί να διαπράξει είναι να μιλάει για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, όπως πράττει ο Σύριζα και άλλοι ονειροπόλοι. Υπό αυτή την γωνία, το ευρωσύστημα είναι πολύ ανθεκτικό.
Ο σωστός τρόπος είναι να στρέψουμε τα όπλα του συστήματος εναντίον του. Πώς; Φορτώνοντας το σύστημα με περισσότερο τραπεζικό χρέος μέσω χρηματιστηρίων. (ίδε το πολύ καλό άρθρο δύο Αμερικανών κοινωνιολόγων γραμμένο το 1966 που έχει μείνει στην διεθνή βιβλιογραφία με το όνομα Cloward–Piven strategy).
Δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη. Απαιτείται το κράτος να δημιουργήσει τμήματα οικονομικού πολέμου και χρηματοοικονομικής μηχανικής. Αλλά γίνεται. Το κάνουν συνεχώς οι αμερικανοί αλλάζοντας την μορφή του δικού του χρέους.
Δημιουργούμε ένα πλέγμα ιδιωτικών τραπεζικών ιδρυμάτων με έδρα το εξωτερικό, τα οποία φαινομενικώς δεν θα έχουν σχέση με το Ελληνικό κράτος.
Αυτές οι τράπεζες δανείζονται χρήματα από την ΕΚΤ, παίζουν στο χρηματιστήριο, δημιουργούν νέες φούσκες, κάποια στιγμή σκάνε οι φούσκες, ετοιμάζονται να χρεωκοπήσουν. Εκεί, μέσω δωροδοκίας του ξένου Τύπου, ξεκινάμε εκστρατεία με το γνωστό σύνθημα, too big to fail. Στην καλύτερη περίπτωση οι τράπεζες διασώζονται με χρήματα του ευρωσυστήματος. Στην χειρότερη εξαγοράζονται ή χρεωκοπούν.
Σκοπός αυτού του κυκλώματος χρηματοοικονομικής μηχανικής είναι να αντιστραφεί ο μηχανισμός κατανομής της ζημίας. Τώρα το κύκλωμα λειτουργεί ως εξής:
Τα ιδιωτικά χρέη των συστημικών τραπεζών μετατρέπονται σε κρατικά χρέη, και μέσω της φορολογίας μετατρέπονται σε χρέη φυσικών και νομικών προσώπων. Όσο και να αυξηθεί η φορολογία, δεν απασχολεί τις τράπεζες διότι τους φόρους που χρωστούν, θα τους πληρώσουν με χρήματα από νέες ανακεφαλαιοποιήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αυτός ο μηχανισμός μπορεί να αντιστραφεί. Δηλαδή το κράτος μας(υπό άλλο καθεστώς φυσικά), μαζεύει τα χρέη του και τα χρέη των ιδιωτών, πλην τραπεζών. Τα τιτλοποιεί και τα εκχωρεί σε δικές του ελεγχόμενες τράπεζες στο εξωτερικό.
Εφ' όσον το ευρωσύστημα διάκειται ευμενώς προς τις μεγάλες τράπεζες και δυσμενώς προς τα κράτη και τους λαούς, μας συμφέρει να συσσωρεύουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χρέη σε μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Το bail-out είναι δεδομένο σε περίπτωση χρεωκοπίας. Αφού στην ΕΕ επικρατεί ο νόμος other people's money, πρέπει να το εκμεταλλευτούμε.
Όσοι αντιτάξουν ότι είναι δύσκολο να θέσεις υπό τον έλεγχό σου ξένα τραπεζικά ιδρύματα, απαντάμε ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες έχει δημιουργηθεί ένα ανεπίσημο τραπεζικό σύστημα που ειδικώς στην Κίνα έχει ξεπεράσει σε όγκο το επίσημο. Στην διεθνή βιβλιογραφία καταγράφεται ως shadow banking system. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρακάμψεις του επίσημους χρηματοοικονομικούς κανόνες. Αυτή είναι η δουλειά ενός τραπεζίτου σήμερα. Να παρακάμπτει τους κανόνες και να επιβάλλει τους δικούς του.
Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να διαγράψεις το εξωτερικό χρέος. Πχ νομισματικός πληθωρισμός ή μονομερής διαγραφή. Η μονομερής διαγραφή του χρέους είναι αμυντική ενέργεια.
Εγώ προτείνω επιθετικές ενέργειες. Δεν αρκεί να μεταφέρουμε το υπάρχον χρέος σε ελεγχόμενα υπό το κράτος ιδιωτικά τραπεζικά ιδρύματα του εξωτερικού. Πρέπει να αυξάνουμε συνεχώς το χρέος με σκοπό να απορροφούμε πόρους από το ευρωσύστημα μέσω bail-out.
Στην Ελλάδα θα μπορούσε να εισρέει πολύτιμο συνάλλαγμα από τα διεθνή bail-outs, που γίνονται κάθε 5-10 χρόνια όταν καταρρέουν οι χρηματαγορές. Αρκεί να διαθέτουμε οργάνωση, εξειδικευμένα στελέχη, στρατηγικές θέσεις στα τραπεζικά ιδρύματα που θα διασωθούν, και φυσικά την απαραίτητη νομική βιτρίνα ώστε να μην φαίνεται ότι αυτά τα χρήματα θα μεταφερθούν στην Ελλάδα.
Η Γερμανία με το bail-out της Ελλάδος και των χωρών του Νότου απεκόμισε τεράστια κέρδη και τέσσερα νέα προτεκτοράτα (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα). Επιπλέον διέσωσε τις δικές της τράπεζες και συγχρόνως μετακύλισε το δικό της εσωτερικό χρέος των καταχρεωμένων γερμανικών Δήμων στις πλάτες των χωρών του Νότου με το τέχνασμα της αδελφοποιήσεως Δήμων. Σταδιακώς Η Γερμανία αναλαμβάνει τον έλεγχο των υποδομών των Ελληνικών Δήμων. Πρόκειται για ένα νέο οικονομικό Anschluss.
Τα bail-outs στις ΗΠΑ γίνονται επί δεκαετίες και έχουν καταστεί ο κλασσικός τρόπος αναδιανομής πλούτου από τους πτωχούς στους πλουσίους. Το στρατήγημα της Wall Street είναι να μιλά συνεχώς κατά του σοσιαλισμού και των επιδοτήσεων όταν πρόκειται για τις εργαζόμενες μάζες. Αλλά όταν πρόκειται για τις επενδυτικές τράπεζες της Wall Street, εκεί θέτει σε λειτουργία έναν ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό που αποτελείται από πολιτικούς, οικονομολόγους, δημοσιογράφους, και ακαδημαϊκούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα.
Αναλαμβάνουν να πείσουν το κοινό για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η διάσωση των τραπεζών είναι επιβεβλημένη αλλιώς θα καταστραφεί η οικονομία. Δεύτερον, ότι η λιτότητα των εργαζομένων μαζών είναι αναγκαία τιμωρία διότι ξόδευαν περισσότερα απ’ όσα κέρδιζαν.
Από το 2008 που είδαμε αυτό το σκηνικό, η κατάσταση έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Ο τραπεζικός τομέας έχει μεγαλύτερη μόχλευση, έχει υπερσυγκεντρωθεί στα χέρια λίγων συστημικών τραπεζών, και ο συστημικός κίνδυνος και ο ηθικός κίνδυνος έχει αυξηθεί κατακορύφως. Ο συστημικός κίνδυνος έχει αυξηθεί λόγω της μοχλεύσεως παραγώγων που αυτή την στιγμή έχει ξεπεράσει τα όρια του 2008. Ο ηθικός κίνδυνος έχει αυξηθεί διότι οι μεγάλες τράπεζες ξέρουν ότι πάλι θα τις διασώσουν τα κράτη με χρήματα των άλλων. Ο μηχανισμός εκφοβισμού και παραπλανήσεως των πολιτών και των φορολογουμένων παραμένει άθικτος.
Δική μας ευθύνη είναι να προετοιμάζουμε όχι μόνον τον αμυντικό αλλά και τον επιθετικό οικονομικό πόλεμο.
Η βιβλιογραφία περί οικονομικού πολέμου είναι πτωχή στην Ελλάδα, και όσα αγγλικά βιβλία χρηματοοικονομικής μηχανικής υπάρχουν στις βιβλιοθήκες είναι γεμάτα μαθηματικούς τύπους, κάτι που δεν βοηθά στην στρατηγική μας.
Δύο καλά βιβλία για το πώς διεξάγονται οικονομικοί πόλεμοι είναι τα: Currency wars - James Rickards, και The Continental System του Eli Heckscher. Και τα δύο μπορεί να τα βρεί όποιος θέλει δωρεάν στο διαδίκτυο.
Το πρώτο βιβλίο αναφέρεται σε ασκήσεις προσομοιώσεως που έγιναν στο αμερικανικό πεντάγωνο με σενάρια νομισματικών πολέμων. Το δεύτερο αφορά τον υπερεκατονταετή οικονομικό πόλεμο μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, από το 1660 μέχρι το 1815.
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν διαθέτει σχολή οικονομικού πολέμου. Τα δε βιβλία χρηματοοικονομικής μηχανικής δεν έχουν γραφτεί για τον Λαό, αλλά για κάποιους κερδοσκόπους παραγώγων.
Εμείς ενδιαφερόμαστε για την διεξαγωγή ενός μακροχρονίου οικονομικού πολέμου που θα μεταφέρει τα ιδιωτικά χρέη των λαϊκών στρωμάτων στο κράτος, από το κράτος στις τράπεζες του εξωτερικού, και από τις τράπεζες του εξωτερικού στους διεθνείς θεσμούς τύπου ΕΚΤ. Και από εκεί ας τα διανείμουν όπως θέλουν, είτε στα δικά τους κράτη, είτε στην διεθνή αγορά ομολόγων, είτε στους δικούς τους φορολογουμένους.
Υπογραμμίζουμε ότι δεν αρκεί η μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους. Πρόκειται για μία σωστή μεν, αλλά αμυντική ενέργεια. Μέχρι στιγμής το αντιμνημονιακό στρατόπεδο εκφράζεται με την γλώσσα του τηλεοπτικού λουστράκου Βασιλάκη Καΐλα. "Είμαι τίμιο παιδί, και πτωχό, και δεν θέλω να με εκμεταλλεύωνται οι κακοί τοκογλύφοι".
Μόνον απέχθεια μου προκαλεί αυτή η μεμψίμοιρη εικόνα. Απαιτείται να εκπαιδευτούμε ως Λαός στον επιθετικό οικονομικό πόλεμο.
Είμαι σίγουρος ότι αν κάποιοι αντιμνημονιακοί ακτιβιστές έβλεπαν μπροστά τους διεθνείς κερδοσκόπους σαν τον Τζορτζ Σόρος, θα ωρύοντο διαμαρτυρόμενοι, "Είσαι κακός τοκογλύφος, μας εκμεταλλεύεσαι, καταστρέφεις το κοινωνικό κράτος, κλπ".
Αν ήμουν κερδοσκόπος σαν τον Σόρος, και έβλεπα μπροστά μου τέτοιους αντιμνημονιακούς πολίτες να διαμαρτύρωνται εντόνως, θα τους απαντούσα ως εξής:
"Τί φταίω εγώ αν εσείς δεν διαβάζετε συγγράμματα οικονομικού πολέμου; Τί φταίω εγώ αν είστε τόσο αφελείς και εκχωρείτε το εκδοτικό προνόμιο χαρτονομίσματος σε ξένους τραπεζίτες; Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλεύεσαι τους βλάκες".
Αν είχα την τύχη να συνομιλήσω κατ' ιδίαν με τον Τζορτζ Σόρος, θα προσπαθούσα να απορροφήσω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Θα τον ρωτούσα πώς λειτουργεί η μόχλευση και τα παράγωγα. Πώς μπορεί το κρατικό χρέος να εξατμιστεί μέσω του πολυδαίδαλου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Προφανώς η χρηματοοικονομική μηχανική δεν χρησιμοποιείται από την κατοχική κυβέρνηση υπέρ του Ελληνικού Λαού και ούτε πρόκειται. Αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην εκπαιδευτούν οι Έλληνες στις τεχνικές οικονομικού πολέμου που εφαρμόζονται διεθνώς εδώ και πολλούς αιώνες.
https://en.wikipedia.org/wiki/Continental_System
Ιφικράτης Αμυράς
No comments:
Post a Comment