Πολυκρατικό Έθνος: εναλλακτικά υποδείγματα αυτοδιαθέσεως των Ελλήνων

Όπως διδάσκει η επιστημονική σκέψη, όταν αντιμετωπίζουμε αδιέξοδα, πάμε πίσω στις Πρώτες Αρχές (first principles). Εξετάζουμε τις βασικές μας παραδοχές, και προσπαθούμε να διαπιστώσουμε αν το θεωρητικό μας υπόδειγμα έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των αντικαθεστωτικών πολιτικών κινημάτων, κομμάτων, και προσωπικοτήτων, θεωρεί ότι υπάρχει ένα κράτος, το νεοελληνικό, και πρέπει να ανατραπεί το καθεστώς. Εκεί περιορίζεται ο πολιτικός τους ορίζοντας. Πέρα από το ελληνόφωνο ρωμέικο ψευδοκράτος, και την ανατροπή του καθεστώτος, δεν υπάρχει άλλη ιδέα ή πρόταση, για το τί πρέπει να κάνει ο Ελληνισμός.

Αντιθέτως οι εχθροί του Έθνους, έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή τρία σχέδια, ταυτοχρόνως. Την σταδιακή μετατροπή της Ελλάδος σε πολυεθνικό κράτος. Την απορρόφησή της Ελλάδος από το ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος της Ε.Ε. Και τον τεμαχισμό της Ελλάδος σε περιφέρειες, ένα είδος εσωτερικής ομοσπονδοποιήσεως για να διευκολυνθεί ο έλεγχος από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές.

Εμείς οφείλουμε να καταρτίσουμε τα δικά μας στρατηγικά σχέδια, τα οποία πρέπει να εφαρμόζωνται παραλλήλως. Δεν τίθεται ζήτημα «ή το ένα ή το άλλο σχέδιο». Πρέπει να τρέχουν όλα ταυτοχρόνως.

Προφανώς ένα σχέδιο είναι η ανατροπή του σημερινού μισελληνικού καθεστώτος, στο οποίο συμφωνούμε όλοι.

Ένα δεύτερο σχέδιο είναι η δημιουργία πολυκρατικού έθνους (προσοχή στην εννοιολογική διαφορά, άλλο το πολυεθνικό κράτος, και άλλο το πολυκρατικό έθνος).  Ήτοι, δημιουργία Ελληνικών κρατών εκτός συνόρων, όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες. Ας είναι και πόλεις-κράτη. Σε περιοχές όπως ο Εύξεινος Πόντος, η Κάτω Ιταλία, η Αφρική, και αλλού δημιουργούνται ακυβέρνητες ζώνες (ungoverned spaces), όρος που υφίσταται στην διεθνή βιβλιογραφία.

Υπάρχουν εδάφη μεταξύ κρατών τα οποία δεν τα θέλει κανείς, ή καταρρέουν κράτη και σχηματίζονται νεο-φεουδαρχικές κρατικές υποδομές, είτε πωλούνται εδάφη έναντι μικρού τιμήματος. Στα Βαλκάνια έχουν ήδη ανακηρυχθεί τρία μικρο-έθνη (micronations). Ένα εξ αυτών, η Liberland, ευρίσκεται μεταξύ Κροατίας και Σεβίας.

Ενδεχομένως ένα τέτοιο μικρό κρατίδιο να μην αναγνωριστεί από άλλα κράτη, όμως θα έχει δικό του νόμισμα, δικό του σύνταγμα, δικό του εκπαιδευτικό σύστημα. Ας φανταστούμε σε κάποια περιοχή της Βόρειας Αφρικής ένα Ελληνικό μικρό κράτος, με πληθυσμό 70 χιλιάδες κατοίκους. Ή ακόμη καλύτερα 30 Ελληνικά μικρο-κράτη διάσπαρτα σε Ασία, Αφρική, Ευρώπη, Αμερική.

Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε Ελληνικές Παροικίες και Ελληνικές Αποικίες στο εξωτερικό, οι οποίες θα αποτελούσαν ένα είδος Ελληνικής Συνομοσπονδίας.

Νέα κράτη σχηματίζονται, αρκεί να έχουμε στρατηγική. Δεν χρειάζεται όλες οι προσπάθειές μας να επικεντρώνωνται στην ανατροπή του ρωμέικου ψευδοκράτους.

Ένα τρίτο σχέδιο, είναι ο Ελληνικός Κοινοτισμός εντός και εκτός συνόρων. Ήτοι μικρές αυτόνομες Ελληνικές Κοινότητες οι οποίες δεν θα έχουν κρατική υπόσταση αλλά θα πολεμούν για την πολιτισμική, οικονομική, εθνοτική, πολιτική, θρησκευτική και βιολογική τους αυτονομία από το καταπιεστικό υδροκέφαλο ρωμέικο ψευδοκράτος.

Ο Ελληνικός Κοινοτισμός μπορεί να συνδυαστεί αρίστως με την δημιουργία παραλλήλων διοικητικών υποδομών, εντός και εκτός συνόρων, με την μορφή δικτύου. Ήτοι σχολεία, εργαστήρια, κλινικές, πολιτιστικά και αθλητικά κέντρα, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, εκκλησίες του δήμου, θρησκευτικές κοινότητες, επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί, και γενικώς αυτονομημένες οργανώσεις με αρχιτεκτονική οριζοντίου δικτύου, οι οποίες όμως θα είναι αφοσιωμένες στην συλλογική επιβίωση του Έθνους και του Ελληνισμού. Εδώ μιλάμε για μία σύγχρονη Αμφικτυονία.

Το τέταρτο σχέδιο είναι το πιό επαναστατικό. Απόσχιση, εντός συνόρων. Εφαρμόζεται στην Ιταλία. Όταν το κράτος θανατώνει το Έθνος, οι πολίτες οφείλουν πίστη και αφοσίωση στο Έθνος, όχι στο κράτος. Από την στιγμή που το κράτος ακυρώνει την αφοσίωσή του στον Ελληνικό Λαό, ο Λαός υποχρεούται να ακυρώσει την αφοσίωσή του στο μισελληνικό κρατικό μόρφωμα. Η απόσχιση περιλαμβάνει στο εσωτερικό δημιουργία πόλεων-κρατών, ήτοι κράτη εν κράτει, όπως γίνεται τώρα στην Ιταλία με την Βενετία. Ανακηρύσσονται αυτόνομες περιοχές εντός συνόρων, οι οποίες δεν αποστέλλουν φόρους στην κεντρική εξουσία, και απολαμβάνουν διοικητική, πολιτική, δικαστική, φορολογική, εκπαιδευτική, και πολιτισμική αυτονομία.

Μιλάμε για ανατροπή του ρωμέικου καθεστώτος, για πολυκρατικό έθνος, για συνομοσπονδία, για κοινοτισμό, για αμφικτυονίες, για πόλεις-κράτη, για παροικίες, για αποικίες, για απόσχιση, για αυτονομία. Υπάρχουν ένα σωρό λύσεις στο πρόβλημα του σύγχρονου Ελληνισμού. Το ζήτημα είναι γιατί πρέπει να προχωρήσουμε σε τέτοιες ενέργειες;

Διότι έχουμε διαφορετικές ταυτότητες. Διαφορετικές αξίες. Διαφορετικά συμφέροντα. Διαφορετικούς νόμους. Διαφορετικούς προορισμούς.  

Διότι το ρωμέικο καθεστώς προάγει την άδικη και άνιση κατανομή πόρων, ισχύος, και αξιωμάτων, ανάμεσα στα μέλη του κράτους. Αποκλείει τους Έλληνες, και προάγει τους μισέλληνες.

Αν οι Ελληνικές οργανώσεις, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές, αθλητικές, εδώ και δεκαετίες προωθούσαν απόψεις περί αυτονομίας, περί αποικιών, περί πόλεων-κρατών, περί αμφικτυονιών, περί κοινοτισμού, περί πολυκρατικού έθνους, κλπ, σήμερα θα είχαμε διανύσει περισσότερο δρόμο, και οι σκέψεις του μέσου Έλληνος πατριώτου δεν θα είχαν εγκλωβιστεί στο πρώτο σχέδιο, ήτοι πώς θα ανατρέψουμε το παρόν καθεστώς.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε κρατικές ή ημι-κρατικές δομές, εκτός συνόρων, σε άλλες περιοχές του κόσμου, και δι’ αυτού του τρόπου να αποφύγουμε τον αφανισμό μας από το ρωμέικο ψευδοκράτος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτόνομα δίκτυα οικονομικών και κοινωνικών υπηρεσιών, τα οποία θα συνεργάζωνται σε παγκόσμιο επίπεδο με τους Έλληνες απανταχού της γής, αδιαφορώντας για την κεντρική εξουσία των ρωμιών.

Η πολιτική επιστήμη και ιστορία, μας προσφέρει ένα σωρό λύσεις για το πρόβλημα επιβιώσεως που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Ελληνισμός. Αρκεί να απεγκλωβιστούμε από την μικρόνοια που διαχέει η ρωμιοσύνη.