Περί αποδόσεως ιθαγενείας στους δευτέρας γενεάς αλλοφύλους

Οφείλουμε μία απάντηση σε όσους καλοπροαίρετους συμπολίτες μας υποστηρίζουν την απόδοση ιθαγενείας σε αλλοφύλους, με το σκεπτικό ότι θα ενταχθούν πλήρως στην Ελληνική κοινωνία. Για τους εθνομηδενιστές δεν νοιώθουμε τίποτε άλλο παρά μίσος. Αλλά σε όσους καλοπροαίρετους έχουν καταπιεί το παραμύθι του αντιρατσισμού, οφείλουμε μία απάντηση.

Όταν χρησιμοποιούμε ένα επιχείρημα το σωστό είναι να εξετάζουμε αν μπορεί να σταθεί στην πράξη, και αν υποστηρίζεται από τα ιστορικά δεδομένα. Εν προκειμένω ωρισμένοι πατριώτες ισχυρίζονται ότι όσοι αλλόφυλοι γεννήθηκαν ή μετανάστευσαν στην Ελλάδα θα αφομοιωθούν, ήτοι υπονοούν ένα πολυφυλετικό αλλά μονοπολιτισμικό κράτος. Άνθρωποι από διαφορετικές φυλές θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και άρα την ελληνική κουλτούρα. Πρόκειται για το κουτοπόνηρο σόφισμα περί Ισοκράτους και κατεχόντων την Ελληνική παιδεία.

Ας δούμε αν αυτό το κουτοπόνηρο σόφισμα έχει γίνει πραγματικότητα σε άλλες χώρες, και κυρίως στις ΗΠΑ όπου εκεί υπάρχει μία μεγάλη μερίδα πατριωτών η οποία σκέπτεται κάπως έτσι: «Να έρχωνται από όλα τα μέρη της γης μετανάστες, είναι καλοδεχούμενοι, αλλά οπωσδήποτε να αποκτούν αμερικανική κουλτούρα και συνείδηση». Αυτό το μοντέλο απεκλήθη melting pot, η αμερικανική χοάνη, και λειτούργησε για περίπου 100 χρόνια.

Αλλά από το 1960 και μετά άρχισε να επικρατεί το δόγμα του πολυπολιτισμού στις ΗΠΑ όπως έγινε και στην Ευρώπη. Ένα δόγμα το οποίο επέβαλε την πολιτισμική διαφορετικότητα εντός του ιδίου κράτους ή έθνους, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν ρωγμές στην εθνική ομοιογένεια και στην κοινωνική συνοχή των κρατών. Αρκετοί δεξιοί, συντηρητικοί, και εθνικόφρονες αντιρατσιστές, κατηγόρησαν για αυτή την πολιτική την Αριστερά και τον λεγόμενο πολιτιστικό Μαρξισμό, της σχολής της Φρανκφούρτης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Φταίει η Αριστερά για την εθνοτική και πολιτισμική αλλοτρίωση της Ευρώπης;

Όταν ένα κράτος αποφασίζει να γίνει πολυφυλετικό, δηλαδή να αποδίδει υπηκοότητα και ιθαγένεια σε αλλοφύλους, η απόσταση από το να μετατραπεί σε πολυεθνικό κράτος είναι πολύ μικρή. Εξαρτάται βεβαίως και από τους μηχανισμούς αφομοιώσεως των αλλοφύλων που εφαρμόζει. Ο Κεμάλ Ατατούρκ προσπάθησε δια σφαγών να δημιουργήσει ομοιογενές κράτος. Το Βυζάντιο προσπάθησε δια της πυράς να δημιουργήσει θρησκευτικώς ενιαίο κράτος. Το αυτό προσπαθεί να πράξει σήμερα το ισλάμ στην Μέση Ανατολή. Σε χώρες όπως οι ΗΠΑ οι εθνοτικές διαφορές αμβλύνονται δια της επιμειξίας και επιγαμίας.

Όμως η ιστορία είναι αμείλικτη. Ούτε το Βυζάντιο, ούτε η κεμαλική Τουρκία, ούτε τα ισλαμικά χαλιφάτα του παρελθόντος επιβίωσαν. Στις δε ΗΠΑ η αφομοιωτική ικανότητα του κράτους άρχισε να υποχωρεί και να δημιουργούνται στο εσωτερικό αυτόνομες ζώνες. Αρκετοί αμερικανοί αυτοπροσδιορίζονται ως αφρο-αμερικανοί, λατινο-αμερικανοί, ασια-αμερικανοί, διότι τους είναι αδιανόητο να λησμονήσουν την καταγωγή και τον πολιτισμό τους. Αρκετοί εξ αυτών όπως οι αφρο-αμερικανοί θεωρούν ότι δεν έχουν τους ιδίους προγόνους με τους λευκούς αμερικανούς, και τους είναι αδιανόητο να θεωρήσουν τους λευκούς πατέρες του Αμερικανού κράτους ως δικούς τους προπάτορες. Για αυτό άλλωστε δηλώνουν υπερήφανοι για την δική τους αφρικανική κουλτούρα.

Σε αυτό το ζήτημα δεν φταίει σε τίποτε η Αριστερά. Έτσι είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Το πρόβλημα εντοπίζεται σε όσους πατριώτες θεωρούν ότι η φυλή δεν έχει κανένα λόγο να λαμβάνεται υπ’ όψιν στην απόδοση εθνικότητος.   

Συνεπώς το πολυφυλετικό κράτος μία μέρα θα μετατραπεί σε πολυεθνικό κράτος. Το πολυεθνικό κράτος μία μέρα θα μετατραπεί σε πολυπολιτισμικό κράτος. Το πολυπολιτισμικό κράτος εύκολα εξελίσσεται σε πολυθρησκευτικό κράτος, και τέλος σε πολυγλωσσικό κράτος. Οι ΗΠΑ είναι το καλύτερο παράδειγμα. Στις Νότιες Πολιτείες αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα αμερικανοποιημένων λατίνων που μιλούν ισπανικά και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αφομοιωθούν στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή αγγλοσαξωνική κουλτούρα.

Αυτή η κατάσταση σύντομα θα οδηγήσει στο πολυνομικό κράτος, ήτοι περιοχές με παράλληλη και διαφορετική νομοθεσία, και τέλος στην απόσχιση περιοχών με το σύνθημα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.

Η αφομοίωση αλλοφύλων μπορεί να ισχύσει για 100 ή περισσότερα χρόνια, όπως συνέβη με την αμερικανική χοάνη. Αλλά στο τέλος επικρατεί η αδήριτη ιστορική εξέλιξη. Κάποια στιγμή ο αριθμός των αλλοφύλων που δεν αφομοιώνεται δημιουργεί εθνοτικές μειονότητες. Οι εθνοτικές μειονότητες δημιουργούν πολιτισμικές ζώνες μέσα στο κράτος. Οι πολιτισμικές ζώνες δημιουργούν εναλλακτικές θρησκευτικές ταυτότητες. Στο τελικό στάδιο δημιουργούνται γλωσσικές κοινότητες με απαιτήσεις νομοθετικής αυτονομίας. Το κράτος διασπάται πρώτα σε ομοσπονδία, μετά σε συνομοσπονδία, μετά σε αυτόνομες περιοχές, και τέλος σε πλήρως ανεξάρτητα κρατίδια.

Το ιστορικό παράδειγμα της Σοβιετικής Ενώσεως είναι εξόχως αποκαλυπτικό. Το 1991 μετά από 70 χρόνια κομμουνιστικής αντιρατσιστικής και αντεθνικής προπαγάνδας, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αποσχίστηκαν ένα σωρό κράτη δημιουργώντας την δική τους ανεξάρτητη εθνική και κρατική οντότητα. Αντίστοιχη κατάσταση βλέπουμε στην Τουρκία και το Ιράκ με τους Κούρδους που θέλουν να αποσχιστούν. Τα ίδια βλέπουμε με τους Σκωτσέζους και τους Καταλανούς.

Το παράδειγμα των ΗΠΑ είναι το καλύτερο. Διότι εκεί δεν υπήρχαν εξ αρχής μεγάλες και ομοιογενείς εθνοτικές ομάδες(πλην των Ινδιάνων που σφαγιάστηκαν). Στις ΗΠΑ ερχόντουσαν άτομα από διαφορετικά μέρη της γης. Θεωρητικώς το αφομοιωτικό μοντέλο έπρεπε να επιτύχει τον σκοπό του αφού είχε να κάνει με άτομα και όχι με συμπαγείς εθνότητες. Εν τούτοις ουδέποτε μπορούσε να επιτύχει, διότι όποιος αγνοεί την φύση και την ιστορία είναι καταδικασμένος να αποτύχει.

Η ζημιά στις ΗΠΑ δεν έγινε από την Αριστερά και το πολυπολιτισμικό ιδεολόγημα, όπως αρκετοί ισχυρίζονται. Οι ΗΠΑ ήταν ήδη πολυφυλετικό κράτος πολύ πριν εμφανιστεί η σχολή της Φρανκφούρτης. Η ζημιά έγινε από τους λεγόμενους πατριώτες, που ξεκίνησαν με την λανθασμένη παραδοχή ότι θα επιτρέπουν την είσοδο σε όλες τις φυλές του κόσμου, αλλά απαιτούσαν την ενσωμάτωσή τους στην αμερικανική κουλτούρα.

Δηλαδή απαιτούσαν ένα πολυφυλετικό αλλά μονοπολιτισμικό κράτος. Ό,τι ακριβώς ευαγγελίζονται ωρισμένοι καλοπροαίρετοι μεν, ιστορικώς αδαείς δε, συμπολίτες μας. Νομίζουν ότι με την απόδοση υπηκοότητος και ιθαγενείας σε αλλοφύλους, θα τους μετατρέψουν σε Έλληνες. Προκειμένου να μην αποκληθούν ρατσιστές προτιμούν να διαγράψουν την ιστορική  πραγματικότητα και την βιολογική ανθρωπολογία.

Οι ελληνοποιημένοι αλλόφυλοι σύντομα θα αυτοαποκαλούνται αφρο-έλληνες, ρωσσο-έλληνες, κινεζο-έλληνες. Θα θυμούνται τους προγόνους τους οι οποίοι είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας. Είναι ιστορικώς παράλογο να περιμένουμε από έναν αφρικανό που γεννήθηκε στην χώρα μας να θεωρήσει προγόνους του τον Μιλτιάδη και τον Οδυσσέα. Μπορεί να μιλά ελληνικά, μπορεί να αποκτήσει ωρισμένες ελληνικές συνήθειες, αλλά η ψυχή του θα έλκεται από τους αφρικανούς προγόνους. Το αυτό ισχύει για όλους τους αλλοφύλους που κάποιοι θέλουν να ελληνοποιήσουν.

Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αμερικανικό κλώνο.

Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους, η Ελλάς πρέπει να είναι μονοφυλετικό, μονοεθνικό, μονοπολιτισμικό κράτος. Αλλιώς θα έχει την τύχη του Ιράκ και των ΗΠΑ. Το Ιράκ είναι υπό διάλυση, οι ΗΠΑ σε κατάσταση προϊούσης σήψεως. Δεν χρειάζεται να πάθουμε τα ίδια επειδή κάποιοι προπαγανδίζουν αντιφυλετικές ανοησίες.

Αφήνουμε για το τέλος το κράτος του Ισραήλ. Αρκετοί Άραβες θέλουν να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως κρατική οντότητα, αλλά όχι ως εβραϊκό κράτος. Από την μεριά του το Ισραήλ προσπαθεί να πείσει τους Άραβες γείτονές του ότι πρέπει να το αναγνωρίσουν ως εβραϊκό και όχι ως ισραηλινό κράτος. Ποιά η διαφορά; Το Ισραήλ έχει στο εσωτερικό του 20% Άραβες, περίπου 1.7 εκατομμύρια του συνολικού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ δεν είναι ομοιογενές έθνος-κράτος. Έχει πολλούς Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα.

Η προσπάθεια της Σιωνιστικής ελίτ είναι να δίνει μεν κάποια δικαιώματα στους Άραβες, όπως προστασία της περιουσίας, των ατομικών δικαιωμάτων, η δημόσια υγεία κλπ, αλλά σε καμμία περίπτωση να μην επιτρέψει να αλλοιωθεί ο εβραϊκός χαρακτήρας του ισραηλινού κράτους. Αυτό πρακτικώς σημαίνει ότι ήθη, έθιμα, νόμοι, ένοπλες δυνάμεις, παιδεία, μυστικές υπηρεσίες, μμε, τράπεζες, εξωτερική πολιτική, ευρίσκονται υπό τον έλεγχο των Εβραίων. Δηλαδή αγωνίζονται ώστε οι Άραβες ισραηλινοί πολίτες να μην μετατρέψουν το κράτος σε πολυεθνικό, παρά το ότι υφίστανται ως εθνότητα μέσα στο Ισραήλ. 

Η Σιωνιστική ελίτ στο Ισραήλ δείχνει ότι ξέρει τα αποτελέσματα της ιστορικής εξελίξεως των λαών. Να δούμε πότε θα τα μάθουμε και εμείς στην Ελλάδα.