Καταλονία και Κουρδιστάν έχουν πολλές επιλογές διεθνούς αναγνωρίσεως, αρκεί να αλλάξουν ηγεσία και στρατηγική

Δύο ηγέτες, ο Καταλονός Puigdemont και ο Κούρδος Barzani, αποδεικνύονται ανίκανοι να καταστρώσουν σχέδιο B. Ανίκανοι να προβλέψουν κάτι που ήταν ολοφάνερο.

Μετά την άρνηση αναγνωρίσεως των νεοσύστατων κρατών τους από ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσσία, και άλλα ισχυρά κράτη, κλαψουρίζουν επειδή τάχα τους εγκατέλειψαν οι ισχυροί, αποδεικνύοντας το πόσο χαμηλού επιπέδου προσωπικότητες είναι και οι δύο. 

Η διαδικασία αναγνωρίσεως ενός νέου κράτους δεν προϋποθέτει ότι πρέπει να αναγνωριστεί αμέσως από όλα τα κράτη του κόσμου, ή από όλα τα μεγάλα και ισχυρά κράτη. Μπορεί να αναγνωριστεί μόνον από 5-10 μικρά κράτη στην αρχή, και στην πορεία να αυξηθεί ο αριθμός τους.

ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσσία, όσον αφορά την Καταλονία, και Ιράν, Τουρκία, ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσσία, όσον αφορά το Κουρδιστάν, δεν θα έδιναν την συγκατάθεσή τους για ανεξαρτησία, για διαφορετικούς λόγους που αφορούν το κάθε κράτος ξεχωριστά. 

Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αποδεικνύεται αν κάποιος είναι πολιτικός ηγέτης.

Πρέπει να είναι τελείως ανίκανος ένας Κούρδος πολιτικός ώστε να περιμένει από τις ΗΠΑ να του λύσει το πρόβλημα της αναγνωρίσεως της εθνικής ανεξαρτησίας. 

Το ίδιο ισχύει για τους Καταλονούς πολιτικούς. Πρέπει να είναι τελείως ανίκανος ένας Καταλονός πολιτικός για να νομίζει ότι η ΕΕ θα επαναλάβει ό,τι έγινε στο Κόσοβο. Στο Κόσοβο έπαιξε ρόλο η αντισερβική και αντιρωσική γεωπολιτική αντίληψη του δυτικού συνασπισμού.

Η στρατηγική αναγνωρίσεως σε τέτοιες περιπτώσεις έχει αναλυθεί ήδη από εμάς. Ήτοι, έκκληση σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, και της Μέσης Ανατολής. 

Επίσης, συνεχείς εκκλήσεις αναγνωρίσεως από μη-κρατικούς δρώντες, όπως κόμματα, πανεπιστήμια, εμπορικές εταιρείες, πολιτιστικοί φορείς, αθλητικοί σύλλογοι, θρησκευτικές κοινότητες. Οι εκκλήσεις πρέπει να γίνωνται καθημερινώς βάσει μίας αρίστως ωργανωμένης διαφημιστικής εκστρατείας της Καταλονίας μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, η οποία πρέπει να περιλαμβάνει και κάποια "δώρα" προς τους ξένους μη-κρατικούς δρώντες, πχ δωρεάν διακοπές στην Καταλονία των στελεχών τους, υποτροφίες σε Καταλονικά πανεπιστήμια για μέλη των μη-κρατικών δρώντων, χορηγίες για τις δραστηριότητες των μή-κρατικών δρώντων, κ.α. 

Διαρκείς εκκλήσεις αναγνωρίσεως από κράτη ή αυτόνομες περιφέρειες ή καταπιεσμένες εθνότητες, όπως η Σκωτία, η Βενετία, η Ουαλία, η Ιρλανδία, η Παλαιστίνη, κ.α. 

Είναι κωμικοτραγικό το ότι μέχρι στιγμής ο Καταλονός Puigdemont δεν ζήτησε επίσημη συνάντηση με τον Κούρδο Barzani για να συνάψουν διπλωματικές σχέσεις και να αλληλοαναγνωριστούν ως ανεξάρτητα κράτη. 

Το ότι μέχρι στιγμής η Βασκονία και η Καταλονία δεν έχουν ανταλλάξει μεταξύ τους αναγνωρίσεις ανεξαρτησίας, είναι επίσης κωμικοτραγικό. 

Η Καταλονία θα μπορούσε να ζητήσει αναγνώριση από το Κόσοβο, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον δυτικό συνασπισμό. Αν αρνηθεί το Κόσοβο να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Καταλονίας, θα υποσκάψει την δική του διεθνή υπόσταση. 

Κράτη που αυτή την στιγμή βρίσκονται σε δυσχερή θέση λόγω διεθνών κυρώσεων, όπως το Κατάρ, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν την Καταλονία, ως αντίποινα για τις διεθνείς κυρώσεις που υφίστανται. 

Αν η Καταλονία ανακοινώσει ένα πρόγραμμα διεθνούς οικονομικής "βοήθειας" προς Αφρικανικά κράτη, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα λάβει αρκετές αναγνωρίσεις από Αφρικανικές κυβερνήσεις. 

Το Ιράν δεν θα αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, αλλά ενδεχομένως να αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Καταλονίας, αν η Καταλονία παρείχε ανταλλάγματα στο Ιράν, πχ μία εμπορική σύνδεση με το Ιράν, ή αγορά πετρελαίου από το Ιράν. 

Επίσης η Καταλονία θα μπορούσε άμεσα να μετατραπεί σε φορολογικό παράδεισο, και σε χρόνο μηδέν να αποκτήσει de facto, όχι de jure, αναγνώριση από πολυεθνικές εταιρείες, διεθνείς εμπορικούς ομίλους, και τράπεζες, προσελκύοντας διεθνή κεφάλαια. 

Τέλος η Καταλονία θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί το πρόγραμμα one belt-one road της Κίνας και να τοποθετήσει τον εαυτό της στο πλευρό της Κίνας, στα πλαίσια του πολυπολικού κόσμου. Η Κίνα δεν θα αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Καταλονίας, διότι έχει πάγια θέση την μη-αναγνώριση αποσχιστικών τάσεων. Όμως η Κίνα έχει ως πάγια αρχή να μην ευθυγραμμίζεται με συγκεκριμένα πολιτικά καθεστώτα. Συνεργάζεται και με φιλελεύθερα, και με δικτατορικά καθεστώτα, αρκεί να γίνεται η δουλειά της. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η Κίνα θα ήθελε πρόσβαση σε κάποιο λιμάνι της Καταλονίας, χωρίς να την αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος. Θα επρόκειτο για de facto, και όχι για de jure αναγνώριση. Πολύ καλύτερο από το τίποτε. 

Επομένως η Καταλονία, και αντιστοίχως το Κουρδιστάν, έχουν αρκετές επιλογές. Αρκεί να μην κοιτάζουν αποκλειστικώς προς την ΕΕ και τις ΗΠΑ.