Άλλο η Δημοκρατία, και άλλο η Νέα Δημοκρατία

Όσοι "νοικοκυραίοι" διαμαρτύρονται για την 48ωρη άδεια που εδόθη στον Κουφοντίνα, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι διεκδικούν ασυλία από κάθε έγκλημα. Επιζητούν το μονοπώλιο της δικαιοσύνης, ώστε ουδέποτε να τους αγγίζει ο Νόμος. 

Ό,τι έγκλημα και αν διέπραξε η αστική κυνοβουλευτική ληστοσυμμορία, δεν θέλει να τιμωρηθούν οι εκπρόσωποί της. 

Τα κροκοδειλίσια δάκρα που χύνουν τώρα, δεν τα έχυσαν ποτέ για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Έλληνες από την εφαρμογή των μνημονίων. 

Η δε οικογένεια Μητσοτάκη που ωρύεται υποκριτικώς, ουδέποτε επέτρεψε να ασκηθεί δίωξη για εγκλήματα που διέπραξε, όπως όταν ξεπούλησε την τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ-Ηρακλής στην Καλτσεστρούτσι.

Η εκποίηση βασικών υποδομών της Χώρας στο ξένο κεφάλαιο δεν αποτελεί έγκλημα για την αστική κυνοβουλευτική ληστοσυμμορία. Αποτελεί "επένδυση".

Πριν λίγες ημέρες συνελήφθη ένας αναρχικός ως υπεύθυνος για το παγιδευμένο δέμα που έσκασε στα χέρια του Λουκά Παπαδήμου. Και τότε ειπώθηκαν τα ίδια απαξιωτικά σχόλια από κάποιους καθεστωτικούς ψιττακούς.

Αφού κάποιοι "νοικοκυραίοι" ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τον νόμο και την τάξη, θα πρέπει να είναι πολύ ικανοποιημένοι επειδή ο Παπαδήμος, ένας δικός τους αστός πολιτικός, "νοικοκύρεψε" την Ελληνική οικονομία.

Το πρόβλημα με την αστική πολιτική χυδαιότητα είναι ότι θέλει να αποσιωπά την ιστορία και την κοινωνιολογία.

Όταν οι αστοί δημοκράτες έκοβαν τα κεφάλια των μοναρχικών στην διάρκεια της Γαλλικής επαναστάσεως, φαίνεται ότι δεν είχαν τις σημερινές ηθικές αναστολές περί νόμου και τάξεως.

Όταν μερικές δεκατίες αργότερα στην Παρισινή Κομμούνα οι ένοπλοι εκπρόσωποι των αστών εκτελούσαν μαζικώς και χωρίς δίκη τους εξεγερμένους εργάτες, φαίνεται ότι δεν διέποντο από τις σημερινές ηθικολογικές αντιλήψεις.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όταν οι αστοί εξολοθρεύουν μοναρχικούς και προλετάριους, τότε για αυτούς δεν υπάρχει ηθικό πρόβλημα. Το πρόβλημά τους ανακύπτει όταν κάποια άλλη τάξη, αρχίζει να πυροβολεί τους αστούς.

Μάλιστα, ήταν οι αστοί δημοκράτες της Γαλλικής επαναστάσεως αυτοί που δίδαξαν στους σοσιαλιστές, στους αναρχικούς, και στους κομμουνιστές, τις μεθόδους μαζικής εξοντώσεως των αντιπάλων.

Αν διαβάσει κάποιος τα διατάγματα που εξέδωσε η επαναστατημένη γαλλική αστική τάξη, ουσιαστικώς δεν διαφέρουν σε τίποτε από τα διατάγματα των μπολσεβίκων στα χρόνια της "κόκκινης τρομοκρατίας".

Οι τότε Γάλλοι αστοί δημοκράτες δεν έψαχναν να βρούν ενοχοποιητικά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι κάποιος μοναρχικός είχε διαπράξει κάποιο αδίκημα εις βάρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Τούς αρκούσε ότι ήταν μοναρχικός. Τον εξόντωναν επειδή η ταξική του θέση και η ιδεολογική του ταυτότητα ήταν αντίθετη με την δική τους. Ό,τι ακριβώς έπραξαν οι μπολσεβίκοι μετά το 1917 στην Ρωσσία εναντίον των αστών.

Κάτι αντίστοιχο έγινε με τα εγκλήματα που διέπραξε ο χριστιανισμός εις βάρος του Ελληνισμού. Για τους βυζαντινούς αυτοκράτορες αρκούσε το ότι κάποιος δεν ήταν χριστιανός, ή ότι παρέκκλινε από το ορθόδοξο δόγμα. Εν τοιαύτη περιπτώσει ήταν εχθρός της αυτοκρατορίας και του "αληθινού" θεού.

Επομένως τα πολιτικά και τα θρησκευτικά εγκλήματα δεν μπορούν να ερμηνευτούν με όρους κοινού ποινικού δικαίου. Σε περιόδους μεγάλων πολιτικών αλλαγών διεξάγεται κοινωνικός πόλεμος.

Το να ζητά κάποιος από τον οιονδήποτε Κουφοντίνα να δηλώσει μετάνοια για τις πράξεις του είναι άστοχο. Οι πράξεις του οιουδήποτε Κουφοντίνα έχουν αναφορές σε έναν κοινωνικό πόλεμο, ο οποίος μπορεί να είναι ταξικός, εθνικός, θρησκευτικός, φυλετικός, κ.α.

Από την στιγμή που μία ιδεολογία συγκρούεται με μία άλλη, δημιουργούνται στρατόπεδα αντιστοίχων ταυτοτήτων. Ύστερα, κηρύσσεται κοινωνικός πόλεμος. Τέλος στοχοποιούνται άτομα ή ομάδες με βάση την ταυτότητα που εκπροσωπούν, ασχέτως αν είναι ταξική, θρησκευτική, φυλετική, ή εθνική.

Η στοχοποίηση των εχθρών γίνεται με βάση το τί εκπροσωπούν, με βάση τις πολιτικές επιλογές τους, με βάση τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, με βάση το αξίωμα που κατέχουν, και όχι με βάση το αν είναι καλοί ή κακοί χαρακτήρες.

Συνεπώς οι ανόητες εκκλήσεις για μετάνοια προς τον οιονδήποτε Κουφοντίνα έχουν ως αφετηρία την κουτοπόνηρη σκέψη ότι ο αντίπαλος πρέπει να υποταχθεί στην βούληση και στα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξεως. Ή ακόμη χειρότερα, δεν θεωρούν ότι υφίσταται κοινωνικός πόλεμος. Γι' αυτό θεωρούν αδιανόητο κάποιος αντίπαλος να ασκήσει βία εναντίον τους. 

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, αν όντως δεν υφίσταται κοινωνικός πόλεμος, τότε για ποιόν λόγο τόσοι και τόσοι ισλαμιστές πλήττουν τα δυτικά αστικά καθεστώτα με πολύ βιαιότερες μεθόδους απ' αυτές που χρησιμοποίησε η 17Ν;

Το χαμηλής ευφυίας σκεπτικό τους, τούς ωθεί να αρνούνται την πολιτική ταυτότητα του αντιπάλου τους ώστε να μην του επιτρέψουν να αποκτήσει πολιτική υπόσταση. Γι' αυτό στις δίκες για την 17Ν προσπάθησαν να τους δικάσουν ως κοινούς εγκληματίες. Η κουτοπόνηρη ασφαλίτικη λογική που τους διακατέχει, τούς ωθεί στο να αποφεύγουν να αναγνωρίσουν ότι επρόκειτο για πολιτικά εγκλήματα εν μέσω κοινωνικού πολέμου. Και ό,τι αποτελεί έγκλημα για την μία πλευρά, αποτελεί ηρωική πράξη για την άλλη πλευρά.

Αλλά αυτή η κουτοπόνηρη λογική γύρισε μπούμερανγκ. Σε όλο τον δυτικό κόσμο όταν δικάζονται ισλαμιστές για τρομοκρατικές ενέργειες, οι πολιτικές και δικαστικές αρχές προσπαθούν να αποσιωπήσουν το ζήτημα της ισλαμικής θρησκείας, θεωρώντας ότι έτσι θα αποφύγουν να δώσουν θρησκευτική υπόσταση στα όντως θρησκευτικά εγκλήματα των ισλαμιστών.

Γι' αυτό ο πρόεδρος Μπούς μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2001 είχε κηρύξει "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας", και όχι πόλεμο κατά του ισλάμ, θεωρώντας ότι πολεμώντας το μέσον αντί της ιδεολογίας, θα καταφέρει να κερδίσει τον πόλεμο. Η ιστορική εμπειρία δείχνει άλλα. Οι πιό σοβαροί αναλυτές των ΗΠΑ εξ αρχής είχαν δηλώσει ότι είναι αδύνατον οι ΗΠΑ να διεξάγουν νικηφόρο πόλεμο κατά ενός γενικού και νεφελώδους όρου. 

Φανταστείτε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο πρόεδρος Ρούζβελτ να είχε κηρύξει πόλεμο κατά του Blitzkrieg(=κεραυνοβόλος πόλεμος), και όχι κατά του φασισμού. Ή στα χρόνια του ψυχρού πολέμου ο πρόεδρος Ρήγκαν να είχε κηρύξει πόλεμο κατά της εξεγέρσεως, και όχι κατά του κομμουνισμού.

Η μη-αναγνώριση του κοινωνικού πολέμου από τους σημερινούς αστούς, εφ' όσον πρόκειται για τον ταξικό τους αντίπαλο, αποσκοπεί στο να πείσει την κοινωνία ότι δεν υπάρχουν ταξικά συμφέροντα, και αν υπάρχουν, δεν αξίζει κάποιος να πολεμά για αυτά με βίαια μέσα. Και το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι εργάτες, είναι να αφήνουν τους αστούς να κυβερνούν, και αυτοί απλώς να διαμαρτύρωνται για την εξαθλίωσή τους με δημοκρατικά(=αστικά) μέσα. 

Το πρόβλημα είναι ότι η αστική βλακεία προεκτείνει αυτό το σκεπτικό και σε άλλους ιδεολογικούς αντιπάλους όπως το ισλάμ. Οι αστοί πιστεύουν ότι θα πείσουν τους ισλαμιστές να αφομοιωθούν στο χυδαίο αστικό κυνοβουλευτικό έκτρωμα. Η ιστορική εμπειρία τούς έχει ήδη διαψεύσει. Με το να δηλώνει ένας αστός ότι οι ισλαμιστές της ISIS είναι τρομοκράτες, και να τους αντιμετωπίζει ως εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, δεν πρόκειται να σώσει το τομάρι του.      

Και κάτι τελευταίο, για τους αστούς υποκριτές. Κάθε φορά που πλήττεται κάποιος δικός τους, συνηθίζουν να λένε: "Επλήγη η δημοκρατία", "Η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται". Ανοησίες. Άλλο η Δημοκρατία, και άλλο η Νέα Δημοκρατία. Εκτός από χυδαίοι, ας σταματήσουν επιτέλους να γίνωνται γελοίοι.