Επανελλήνιση σημαίνει υιοθέτηση επαναστατικών ηθών

Όσοι Έλληνες στηρίζουν τον χριστιανικό στρατό και ελπίζουν ότι θα υπερασπιστεί τον Ελληνισμό και την Ελλάδα, είναι συνυπεύθυνοι για τις εθνικές καταστροφές του παρελθόντος, του παρόντος, και του μέλλοντος.

Ο πολιτικός πρωτογονισμός αρκετών Ελλήνων είναι κωμικοτραγικός και οδηγεί σε αυτοακρωτηριασμούς. Ουδεμία σοβαρή εθνότητα/κοινότητα έχουσα οργανωτική συνείδηση της διακριτής υπάρξεώς της, θα ανέμενε από εχθρικούς θεσμούς να υπερασπιστούν τα δικά της συμφέροντα.

Απ' ό,τι φαίνεται η έννοια του θεσμικού ανταγωνισμού(institutional competition) είναι άγνωστη σε αρκετούς Έλληνες.

Η ιδέα της δημιουργίας ξεχωριστών θεσμικών υποδομών, από σχολεία μέχρι πολιτοφυλακές, και από δικαστήρια μέχρι νοσοκομεία για τους Έλληνες, ώστε να μην εξαρτώμεθα από τους μη-Έλληνες, δεν έχει κυριαρχήσει μέχρι στιγμής στο κίνημα Επανελληνίσεως.

Αυτό που λείπει από αρκετούς Έλληνες είναι τα επαναστατικά ήθη. Χωρίς επαναστατικές αξίες, χωρίς επαναστατικούς νόμους, χωρίς επαναστατικές οργανώσεις, χωρίς επαναστατικές ιδέες, χωρίς επαναστατική συμπεριφορά, χωρίς επαναστατική κοσμοαντίληψη, χωρίς επαναστατική στρατηγική, χωρίς επαναστατική πειθαρχία, χωρίς επαναστατική πρωτοπορεία, οι Έλληνες θα άγωνται και θα φέρωνται από την ρωμέικη εξουσία.

Επαναστατικό ήθος σημαίνει ότι κτίζουμε καθημερινώς την δική μας νομιμότητα, τους δικούς μας θεσμούς, τους δικούς μας νόμους, τα δικά μας σχολεία, τα δικά μας δικαστήρια, τα δικά μας μμε, τις δικές μας τράπεζες, τα δικά μας νοσοκομεία, το δικό μας Σύνταγμα, την δική μας Εθνοσυνέλευση, τις δικές μας υποδομές, τον δικό μας Επαναστατικό-Ελληνικό Στρατό, σε πλήρη αντίθεση με το μισελληνικό ρωμέικο ψευτοκρατίδιο.

Είναι αδιανόητο κάποιοι εξ ημών να λένε ότι απορρίπτουν την χριστιανική εκκλησία, αλλά συγχρόνως αναγνωρίζουν και υποτάσσονται στους χριστιανικούς νόμους, στα χριστιανικά δικαστήρια, στα χριστιανικά σχολεία, στο χριστιανικό σύνταγμα, στον χριστιανικό στρατό, στα χριστιανικά μμε, στο χριστιανικό κράτος, στους χριστιανικούς θεσμούς.    

Η κατάσταση δυαδικής εξουσίας, ένα κλασσικό φαινόμενο το οποίο εμφανίζεται σε όλες τις μεγάλες επαναστατικές περιόδους, όπου το παλαιό καθεστώς αδυνατεί να επιβάλλει την θέλησή του και το νέο καθεστώς ακόμη δεν έχει επικρατήσει, απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι και πολύ γνωστό στους αίλλυνες, οίτινες αναμένουν σωτηρία της Ελλάδος από τους ένστολους ρωμιούς.

Ο επαναστατικός χαρακτήρας της Επανελληνίσεως αμφισβητείται μόνον απ' όσους αίλλυνες προσεγγίζουν την Επανελλήνιση ως χόμπυ, ως φολκλόρ, ως πανηγύρι, ως ευκαιρία για κρασοκατάνυξη, και όχι ως ζήτημα ζωής ή θανάτου του Ελληνικού Έθνους.