Στο ζήτημα του βυζαντίου και της καταστροφής του Ελληνισμού από τον χριστιανισμό, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν διαπράξει διάφοροι ανίκανοι ηγετίσκοι της παλαιοτέρας γενεάς Ελλήνων στο θρήσκευμα, είναι η χρήση του πλαισίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανοχής, κλπ, αντί του εννοιολογικού πλαισίου της πολεμικής συγκρούσεως.
Οι συνειρμοί που χρησιμοποιούν στην ιστορική ανάλυση των γεγονότων, αναμοχλεύουν συναισθήματα αγάπης, καλωσύνης, κ.α. τα οποία τάχα πρέπει να αποτελούν τον πυρήνα του καθημερινού βίου των Ελλήνων. Με αποτέλεσμα οι πιστοί της Ελληνικής Θρησκείας να εθίζωνται στην ηττοπάθεια και στην υποταγή απέναντι στον θρησκευτικό κατακτητή.
Προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το τί έγινε τότε, και άρα το τί πρέπει να γίνει τώρα απέναντι στην μονοθεϊστική τυραννία, λένε στους Έλληνες ότι οι βυζαντινοί ήταν κακοί άνθρωποι, δυσανεκτικοί, σκοταδιστές, δολοφόνοι, κλπ.