Η συλλογή και επεξεργασία δεδομένων ως πρόβλημα κοινωνικού δαρβινισμού

Σε οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζουμε, οικονομικό, νομικό, τεχνολογικό, υγειονομικό, δημογραφικό, κλπ, είτε ως άτομα, είτε ως συλλογικότητες, βασική αρχή πρέπει να είναι η επιλογή των καλυτέρων πηγών πληροφορίας-συμβουλών, ανάμεσα σε πολλές εναλλακτικές.

Δεν είναι ζήτημα ευφυίας, αλλά κοινής λογικής. Και όμως, αρκετοί συμπολίτες μας έχασαν τεράστια ποσά στο χρηματιστήριο διότι άκουσαν την συμβουλή ενός γνωστού, άλλοι έχασαν την ζωή τους επειδή πίστεψαν την λάθος διάγνωση και θεραπεία ενός ιατρού, άλλοι μπήκαν φυλακή διότι εναπέθεσαν την υπεράσπισή τους σε ακατάλληλο δικηγόρο, άλλοι έπαθαν ζημιά στο αυτοκίνητό τους διότι εμπιστεύθηκαν τον λάθος μηχανικό, κ.ο.κ.

Όμως αυτή η κατάσταση δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανών της ζωής. Επί καθημερινής βάσεως ερχόμαστε σε επαφή με το άγνωστο σε μάς, και πρέπει να βρούμε λύσεις. Από την στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή με το πρόβλημα, ξεκινά ένας αγών με χαρακτηριστικά κοινωνικού δαρβινισμού.

Ο κατέχων καλύτερη πληροφόρηση νικά, ένα ρητό που ισχύει από το χρηματιστήριο μέχρι τον στρατιωτικό πόλεμο.Σε αυτό το ζήτημα δεν χωρά ισότητα. Υφίστανται μόνον άνισες καταστάσεις, δυναμικής μορφής.

Φυσικά αρκετοί συμπολίτες μας δεν διαθέτουν χρόνο, χρήμα, γνώση ξένων γλωσσών, άλλοι ίσως δεν έχουν ούτε διαδίκτυο, οπότε μειώνεται σημαντικώς το εύρος πληροφοριών που επεξεργάζονται.

Παρ' όλα αυτά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ανεύρεση καταλλήλων πληροφοριών, η επεξεργασία τους, η αρχειοθέτησή τους, η ανάκλησή τους, η εμπέδωσή τους, και η χρήση τους σε κατάλληλο χρόνο, στην σημερινή εποχή δεν αποτελεί πιά αντικείμενο μεγάλων οργανισμών, αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση εκάστου πολίτου.

Χωρίς ένα προσωπικό αρχείο, χωρίς μία προσωπική βιβλιοθήκη, χωρίς ικανότητα κριτικής αναλύσεως των συλλεχθέντων δεδομένων, οι πολίτες καθίστανται έρμαια των καθεστωτικών δημοσιογραφικών οργανισμών, που παραπληροφορούν αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες.

Το ζήτημα του κορωνοϊού φέρνει στην επιφάνεια όχι την ατομική "ευθύνη" αυτο-εγκλεισμού στις οικίες μας, όπως απαιτεί η καθεστωτική εξουσία, αλλά την ατομική υποχρέωση για καθημερινή ανεξάρτηση μελέτη και ανεύρεση πληροφοριών, η οποία θα πρέπει να καταστεί προέκταση του εαυτού μας.

Αν έχουμε πρόβλημα με το δημόσιο χρέος, δεν ακούμε τις βλακείες του ΔΝΤ και των καθεστωτικών μμε. Διάβάζουμε ανεξάρτητες μελέτες και ψάχνουμε εναλλακτικές λύσεις αντί να σκύβουμε το κεφάλι στην αυτοκτονική λιτότητα.

Αν έχουμε πρόβλημα υπογεννητικότητος, δεν ακούμε τις εγκληματικές οδηγίες της ΕΕ, αλλά μελετούμε τρόπους για την δημογραφική αύξηση των Ελλήνων.

Αν έχουμε πρόβλημα με έναν ιό, δεν υπακούμε στις αυτοκαταστροφικές συστάσεις του WHO. Διαβάζουμε ανεξάρτητες μελέτες επιδημιολογίας και ανοσολογίας.

Αν σε κάθε μας οικονομικό πρόβλημα εμπιστευόμαστε έναν γνωστό επειδή δουλεύει στο χρηματιστήριο, αν σε μία σοβαρή δικαστική διένεξη εμπιστευθούμε έναν γνωστό μας δικηγόρο, αν σε ένα πρόβλημα υγείας ακούμε τον πρώτο τυχόντα ιατρό, θα υποστούμε σοβαρότατες βλάβες, ανεπανόρθωτες.