Μην ρωτάς τί μπορεί να κάνει το δημόσιο σύστημα υγείας για σένα. Ρώτα τί μπορείς να κάνεις εσύ για το δημόσιο σύστημα υγείας

Χάρις τον Τσιόδρα και το ιδιότροπο αφήγημά του περί σωτηρίας, μάθαμε και το εξής ρητό;

"Μην ρωτάς τί μπορεί να κάνει το Εθνικό Σύστημα Υγείας για σένα, ρώτα τί μπορείς να κάνεις εσύ για τον Τσιόδρα και το ΕΣΥ".

Η απάντηση σε αυτό το ύψιστο φιλοσοφικό ερώτημα είναι, προφανώς να μην το χρησιμοποιείς. Αυτό μάθαμε από τον τσαρλατάνο. Κατάφερε να εισάγει την ιδέα στον κόσμο, ότι ένα σύστημα υγείας υπάρχει για να μην το χρησιμοποιούμε σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης.

Και αν γινόταν πόλεμος; Αν είχαμε δεκάδες χιλιάδες τραυματίες στρατιώτες; Θα τους έλεγε τα ίδια; "Καθίστε στο σπίτι σας, για να μην υπερφορτωθεί το σύστημα υγείας";

Ένα σωρό ηλίθιοι κατάπιαν το αποκρουστικό σόφισμα του τσαρλατάνου. Το ίδιο ακριβώς αφήγημα χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις χώρες του εξωτερικού, οπότε η Ελλάδα δεν ήταν η εξαίρεση.

Άλλωστε από το εξωτερικό αντέγραψε αυτό το αφήγημα ο ελληνόφωνος Ρανταπλάν της λοιμωξιολογίας. Δεν έχει δικές του απόψεις για το πρόβλημα. Μεταφράζει στα ελληνικά τα δελτία τύπου του ΠΟΥ.

Σε όλες τις χώρες οι τσαρλατάνοι πούλησαν στους λαούς το ίδιο παραμύθι: "Επιβάλλουμε το lockdown για να μην υπερφορτωθεί το σύστημα υγείας".

Τί είδους σύστημα είναι αυτό που δεν διαθέτει αντοχές και εναλλακτικές επιλογές; Τί είδους σύστημα είναι αυτό που δεν μπορεί να αποφύγει σημεία συμφορήσεως (bottleneck points);

Φανταστείτε να δηλώσει μία αεροναυπηγική εταιρεία ότι σε περίπτωση που παύσει η λειτουργία ενός οργάνου του αεροσκάφους, θα καταπέσει, διότι το κατασκευαστικό σχέδιο δεν προέβλεψε εναλλακτικές επιλογές πλοηγήσεως.

Και όμως, αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα των τσαρλατάνων ανά τον κόσμο. Ακόμη και στις ΗΠΑ, αυτό ισχυρίστηκε ο Faucι, o Αμερικανός Τσιόδρας.

Και ουδείς δημοσιογράφος τον ρώτησε, "και αν είχαμε πόλεμο και πολλούς τραυματίες, τα ίδια θα μας λέγατε; Ότι δεν μπορεί να αντέξει το αμερικανικό σύστημα υγείας τις πολεμικές απώλειες;".

Δεν με απασχολεί για τις ΗΠΑ, αλλά στην Ελλάδα δεν ετέθη αυτό το ερώτημα. 

Ομολογεί το καθεστώς ότι η χώρα δεν διέθετε ούτε τις απαραίτητες ΜΕΘ για έναν πόλεμο με πολλούς τραυματίες; Ή μήπως ότι μπορει το ΕΣΥ να αντέξει έναν πόλεμο με πολλούς τραυματίες, αλλά όχι μία επιδημία με πολλούς νοσούντες από κορωνοϊό;

Αυτό θα ήταν αξιοπερίεργο.

Σημασία έχει ότι διεθνές αφήγημα του ΠΟΥ διεχύθη στα εθνικά κράτη και επεβλήθη μονομερώς με μηδενικές αντιστάσεις από εξωνημένους διανοούμενους. Αυτό πρέπει να ανατραπεί τάχιστα, διότι το αφήγημά τους κυριαρχεί ακόμη σε ευρεία στρώματα του πληθυσμού.

Ενώ στο αφήγημά τους είπαν ότι θέλουν λίγο χρόνο για να προεοιμαστούν εξοπλίζοντας νέες κλίνες ΜΕΘ, κλπ, ήδη μιλούν για νέα lockdowns, τον χειμώνα, σε πολλές χώρες.

Επομένως το πρόβλημα δεν ήταν οι ελλιπείς κλίνες ΜΕΘ, αλλά οι πολιτικές ελευθερίες. Στόχος δεν ήταν να αυξηθούν οι κλίνες ΜΕΘ, αλλά να μειωθούν οι πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες.

Θα είχε μία λογική αν μία χώρα όπως η Ελλάδα, μετά δέκα χρόνια μνημονιακών πολιτικών λιτότητος, χρησιμοποιούσε αυτό το σόφισμα. Αλλά όταν το χρησιμοποιεί η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, οι ΗΠΑ, αποδεικνύεται ότι επεβλήθη ως μοναδική αντίληψη (one-size-fits-all), ασχέτως τοπικών συνθηκών, στα έθνη-κράτη.

Ένας διανοούμενος οφείλει πάντα να ελέγχει τις βασικές παραδοχές ενός κυρίαρχου αφηγήματος. Αλλά στην Ελλάδα δεν έχουμε αρκετούς διανοουμένους, έχουμε ψοφοδεείς ηλίθιους που παριστάνουν τους διανοουμένους.