Αν αναλύουμε τα πολιτικά ζητήματα σφαιρικώς, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στις ΗΠΑ με τις φυλετικές συγκρούσεις, δεν διαφέρει σε τίποτε απ' αυτό που προξένησαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην Συρία και στην Λιβύη.
Δέκα χρόνια μετά από την έναρξη των εσωτερικών συγκρούσεων, και οι δύο χώρες δεν έχουν σταθεί στα πόδια τους.
Συνεπώς δεν έχουμε κανέναν λόγο να λυπούμαστε για τα εσωτερικά προβλήματα των ΗΠΑ, ούτε πρέπει να ευθυγραμμιζόμαστε μαζί τους.
Για να κατανοήσουμε την πολιτική τέχνη, πρέπει να στεκόμαστε απέναντι της με σκληρή και ειλικρινή ματιά.
Ο πρόεδρος Τραμπ αυτή την στιγμή απειλεί ότι θα θέσει εκτός νόμου τους αντίφα και θα τους χαρακτηρίσει τρομοκρατική οργάνωση. Αλλά συγχρόνως χρηματοδοτεί τρομοκράτες κατά του Άσσαντ στην Συρία. Και επιτρέπει στον Ερντογάν να εισβάλλει και να τρομοκρατεί πληθυσμούς στην Συρία και στην Λιβύη.
Οι ΗΠΑ κήρυξαν την Αλ Κάιντα παγκόσμια τρομοκρατική οργάνωση όταν δέχθηκαν πλήγμα την 11η Σεπτεμβρίου 2001, αλλά δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν μαζί της, υπογείως, κατά της Συρίας, από το 2011 και μετά.
Όπου δεν συμφέρει τις ΗΠΑ, η Αλ Κάιντα είναι τρομοκρατική οργάνωση, και όπου τις συμφέρει, είναι "μετριοπαθής" αντάρτικη ομάδα, η οποία "μάχεται για την ελευθερία".
Αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ δεν είναι κάτι καινοφανές. Κατά την διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου, Αγγλία και Γαλλία προσπάθησαν να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία με την εκστρατεία στην Καλλίπολη τον Απρίλιο του 1915. Απέτυχαν στην Καλλίπολη, αλλά προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τους Άραβες κατά των Οθωμανών με τον περίφημο Λώρενς της Αραβίας. Και τα κατάφεραν.
Όταν ηττήθηκε το στρατόπεδο των Κεντρικών Δυνάμεων, μετά την λήξη του πολέμου, οι Αγγλο-Γάλλοι υποδαυλίζουν τον Βενιζέλο να αποβιβαστεί στην Μικρά Ασία. Αρχικώς τον υποστηρίζουν, αλλά ύστερα, διαπιστώνοντας ότι η νίκη των Μπολσεβίκων στην Ρωσσία, αλλάζει τον γεωπολιτικό χάρτη, αφήνουν ξεκρέμαστο το ρωμέικο προτεκτοράτο. Επανέρχονται στην παλιά συνταγή του αναχώματος: μία Κεμαλική Τουρκία ως ανάχωμα στην Σοβιετική Ένωση.
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, οι δυτικές δυνάμεις λησμόνησαν την έχθρα τους με την Τουρκία, και την φιλία τους με την Ρωσσία, και αντέστρεψαν τους όρους του παιχνιδιού. Φιλία με την Κεμαλική Τουρκία, έχθρα με την Σοβιετική Ένωση.
Γι' αυτό δεν επιτρέπεται να βλέπουμε τις εσωτερικές συγκρούσεις στις ΗΠΑ όπως οι φυλετικοί διεθνιστές στην Ελλάδα, οι οποίοι στον τρόπο σκέψεως δεν διαφέρουν από τους ταξικούς διεθνιστές.
Μία καλή προσέγγιση για το τί σημαίνει ρεαλιστής πολιτικός είναι το παράδειγμα του Καρδιναλίου Ρισελιέ, στην διάρκεια του τριαντακονταετούς πολέμου (1618-1648). Η σύγκρουση ξεκίνησε ως θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντικών χωρών.
Όσο προχωρούσε η σύγκρουση, ενέπλεκε περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και περισσότερα συμφέροντα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μετατόπιση του κέντρου βάρους της συρράξεως από το θρησκευτικό, στο γεωπολιτικό πεδίο.
Η Καθολική Γαλλία των Βουρβώνων δεν ήθελε να δει την Καθολική Αυστρία των Αψβούργων να επικρατεί στην Ευρώπη. Και επειδή η Καθολική Ισπανία ήτο υπό την επιρροή των Αψβούργων, ο Καρδινάλιος Ρισελιέ προσπάθησε να ακολουθήσει μία πολιτική ισορροπίας δυνάμεων για να επιλύσει το στρατηγικό δίλημμα που αντιμετώπιζε.
Από την μία μεριά ήθελε να επικρατήσει ο καθολικισμός έναντι του προτεσταντισμού, από την άλλη μεριά δεν ήθελε να περικυκλωθεί η Γαλλία από την Αυστρία και την Ισπανία. Παρότι ήταν καθολικές χώρες. Έτσι, συμμαχεί με προτεσταντικές χώρες, όπως η Σουηδία.
Όταν το Βατικανό έστειλε αντιπρόσωπο να διαμαρτυρηθεί για την αντικαθολική εξωτερική του πολιτική, ο Ρισελιέ απάντησε ως Γάλλος, όχι ως καθολικός. Η αιματηρή κατασταλτική αντιπροτεσταντική πολιτική του Ρισελιέ στο εσωτερικό της Γαλλίας κατά των Ουγενότων (Huguenots), δεν τον δέσμευε σε τίποτε στο εξωτερικό.
Ως ψυχρός εκτελεστής συμμαχούσε κατά του Πάπα της Ρώμης με προτεσταντικά στρατεύματα, όταν ένοιωθε όταν απειλούνται τα γαλλικά γεωπολιτικά συμφέροντα από άλλες καθολικές χώρες.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Ρισελιέ δεν συμπεριφερόταν ως θρησκευτικός-καθολικός διεθνιστής, αλλά ως Γάλλος αξιωματούχος.
Αντιστοίχως, μία μακροπρόθεσμη Ελληνική εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να πάσχει από ιδεολογικές αγκυλώσεις. Πρέπει να διαθέτει πολλούς βαθμούς ελευθερίας. Να υποστηρίζει ακροαριστερές ή ακροδεξιές οργανώσεις, αναλόγως των Ελληνικών συμφερόντων στην δεδομένη περιοχή και στην δεδομένη στιγμή.
Μπορεί να χρειαστεί να υποστηριχθούν ταυτοχρόνως αντιτιθέμενες ιδεολογίες, πχ κομμουνισμός και καπιταλισμός, σε μία χώρα-στόχο.
Κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, οι τότε ελληνόφωνοι μοναρχικοί εν πολλοίς ως φιλογερμανοί, και οι ελληνόφωνοι κομμουνιστές του ΣΕΚΕ ως φιλοσοβιετικοί, χωρίς να είναι συνεννοημένοι, πήραν θέση κατά της Μικρασιατικής εκστρατείας. Αδιαφόρησαν για τον Ποντιακό Ελληνισμό.
Η Ελληνική στρατηγική πρέπει να παρακάμπτει τέτοιου είδους ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνον θα έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα μοναρχικά και κομμουνιστικά κόμματα τα οποία να υποστηρίζουν την διάλυση της Κεμαλικής Τουρκίας, αλλά συγχρόνως θα έπρεπε να υποθάλπωνται μοναρχικά, κομμουνιστικά, εθνοτικά, αναρχικά, φιλελεύθερα, θρησκευτικά, άθεα κλπ, κινήματα μέσα στην Οθωμανική και μετέπειτα Κεμαλική Τουρκία, τα οποία να αποσκοπούν στην διάλυσή της.
Ο φυλετικός, και ιδεολογικός διεθνισμός ωρισμένων Ελλήνων, περιορίζει τους πολιτικούς τους ορίζοντες, και συγχρόνως τους εγκλωβίζει σε μία στενή αντίληψη περί εξωτερικής πολιτικής, με την λογική, "ποιός μου είναι συμπαθής και ομοϊδεάτης; άρα αυτόν θα υποστηρίξω".
Αυτό δεν είναι βάση εξωτερικής πολιτικής. Αυτό μοιάζει με τον χορό του Ζαλόγγου.
No comments:
Post a Comment