Ο αριστερός ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο βιβλίο του "Μικρά Ασία - ένας οδυνηρός μετασχηματισμός 1908-1923", αναφέρεται στις ιστοριογραφικές μάχες που εδόθησαν τον 20ο χριστιανικό αιώνα στην Ελλάδα, προκειμένου να αναγνωριστεί η Ποντιακή Γενοκτονία.
Εν ολίγοις ο κ. Αγτζίδης γράφει ότι μόλις στην δεκαετία του 1980 άρχισε να αλλάζει στάση το πολιτικό κατεστημένο και να βλέπει θετικώς το ζήτημα της αναγνωρίσεως. Χρειάστηκε να φτάσουμε στην δεκαετία του 1990, όπου το διεθνές περιβάλλον περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων έδωσε περαιτέρω ώθηση, και είχε ως αποτέλεσμα την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Εδώ ξεκινά το δικό μας σχόλιο.
Οι ιστοριογραφικές μάχες αποτελούν προάγγελο πολιτικών εξελίξεων. Μπορεί για δεκαετίες ή αιώνες να διεξάγωνται σκληρές μάχες επί χάρτου, αλλά μία μέρα όταν τα ανταγωνιστικά αφηγήματα αιχμαλωτίσουν τις πολιτικές συνειδήσεις, τότε επίκεινται σοβαρές αλλαγές συνόρων.
Στα νοτιοδυτικά δημογραφικά και πολιτισμικά του Ελληνισμού, εδώ και 150 χρόνια διεξάγεται μία φοβερή αναθεωρητική μάχη στο πεδίο της ιστοριογραφίας. Οι αναθεωρητικοί συγγραφείς του Ιταλικού Risorgimento (Ιταλική ενοποίηση), προσπαθούν να καταδείξουν ότι επρόκειτο για εισβολή, κατάκτηση, και αποικιοποίηση του Νότου.
Ότι δεν επρόκειτο για διαδικασία ανοικοδομήσεως έθνους (nation-building), αλλά για καταστροφή των νοτίων πληθυσμών της Ιταλικής χερσονήσου.
Όπως και στο ζήτημα της Ποντιακής Γενοκτονίας, όπου μέχρι το 1980 δεν αμφισβητείτο το Κεμαλικό αφήγημα από την επίσημη ελληνόφωνη ιστοριογραφία, έτσι και στο Νότιο Ζήτημα(Southern Question), δεν αμφισβητείται το κυρίαρχο αφήγημα του Giuseppe Garibaldi και των "ενωτικών".
Θα έπρεπε να υπάρχει μία ολόκληρη σχολή ιστοριογραφίας στην Ελλάδα η οποία να αναθεωρήσει όλο το αφήγημα του Risorgimento, και να καταδείξει τον όλεθρο που επέφερε η κατάκτηση του Νότου από τον Βορρά.
Θα έπρεπε να εκδίδωνται βιβλία, να υπάρχουν δεξαμενές σκέψεως στην Ελλάδα, να γίνωνται τακτικές διαλέξεις, προκειμένου να απο-ιταλοποιηθεί ιστοριογραφικώς η Σικελία και η κατεχομένη Μεγάλη Ελλάδα.
Αντ' αυτού, ένα σωρό ελληνόφωνοι "πατριώτες", "εθνικιστές", ευρωπαϊστές κλπ, υμνούν τους Ιταλούς ακροδεξιούς, φασίστες, εθνικιστές, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες εις βάρος του Ελληνισμού.
Δεν τολμούν να πράξουν το ίδιο με τους Κεμαλιστές σήμερα, αλλά μέχρι το 1980, η αδιαφορία όλων των παρατάξεων από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, είχε ως αποτέλεσμα να θαφτεί το Ποντιακό ζήτημα, το οποίο παραμένει ανοικτό για όσους είναι Έλληνες.
Οι Ιταλοί εθνικιστές δεν πρόκειται να συμφωνήσουν στην απόσχιση της Σικελίας και της Μεγάλης Ελλάδος από το ιταλικό κράτος. Όπως και οι Κεμαλιστές δεν πρόκειται να συμφωνήσουν στην απόσχιση της Ιωνίας από το τουρκικό κράτος.
Αλλά η Μικρά Ασία πρέπει να απελευθερωθεί. Το ίδιο και η Μεγάλη Ελλάδα (Magna Graecia). Για να επιτευχθεί ο στρατηγικός στόχος, μεταξύ άλλων, πρέπει να διεξαχθούν άπειρες καθημερινές ιστοριογραφικές μάχες, σε όλα τα μμε, στις οποίες η Ελληνική αναθεωρητική σχολή πρέπει να νικήσει, με κάθε μέσον.
Η Κεμαλική ιστοριογραφική σχολή προσπάθησε να επιβάλλει διεθνώς το αφήγημα ότι στην Μικρά Ασία υπήρχαν ανέκαθεν αρχαία τουρκικά φύλα, για να συγκαλύψει την γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών.
Η ιστοριογραφική σχολή του Risorgimento προσπάθησε να επιβάλλει διεθνώς την δήθεν ενότητα και την δήθεν ομοιογένεια της Ιταλικής χερσονήσου για να συγκαλύψει την εισβολή και κατάκτηση των γηγενών πληθυσμών του Νότου και της Μεγάλης Ελλάδος.
Πρόκειται για πεδία μαχών στα οποία απουσιάζουμε ως Έλληνες. Τις περισσότερες μάχες σε αυτά τα πεδία τις έχουν δώσει Τούρκοι αντικεμαλιστές ιστορικοί, και ιταλόφωνοι αντι-ενωτικοί διανοούμενοι.
Στην Ελλάδα τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες δόθηκαν κάποιες ιστοριογραφικές μάχες από ελληνόφωνους ιστορικούς για το Ποντιακό ζήτημα, αλλά μέχρι στιγμής απουσιάζει η στρατευμένη Ελληνική διανόηση, η οποία θα θέσει το Νότιο Ζήτημα της Ιταλικής χερσονήσου στην ημερήσια διάταξη.
Ο ιστοριογραφικός αναθεωρητισμός του Risorgimento μας αφορά όλους. Από την έκβαση της ιστοριογραφικής μάχης, θα κριθεί αν το ζήτημα της κατεχομένης Μεγάλης Ελλάδος, παραμένει ανοικτό για το Ελληνικό Έθνος.
Αν ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε η συγγραφή της Ιστορίας είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα.
Θα πρόσθετα και το εξής. Η ιστορία που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία (όπως αυτή διδάσκεται) είναι η ιστορία των περιοχών που ανήκουν στο ελληνικό κράτος σήμερα. Δεν είναι η ιστορία των Ελλήνων. Λίγες γραμμές για τις αρχαίες ελληνικές αποικίες σε Κάτω Ιταλία και Πόντο και τίποτα άλλο. Σχεδόν καμία λέξη για τους πολέμους των Συρακουσίων και των λοιπών Ελλήνων κατά των Καρχηδονίων και των Ρωμαίων. Τίποτα για τη μετέπειτα ιστορική τους πορεία. Πότε και γιατί έπαψαν να έχουν ελληνική συνείδηση ενώ ήταν και είναι βιολογικώς Έλληνες; Τα ίδια και για τις κτήσεις μας στη Χερσόνησο της Ταυρίδος και τον λοιπό Πόντο. Τα ίδια και για τη Συρία και τον Λίβανο.
ReplyDelete