Η επιλεκτική ευαισθησία του MeToo και η εκκωφαντική του σιωπή σε προβλήματα που αφορούν τις γυναίκες

 

Το κίνημα MeToo είναι τόσο «ευαίσθητο» στην παρενόχληση γυναικών, που δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν εισέρχωνται παρενδυτικοί άνδρες σε γυναικείες τουαλέτες (έχουν το δικαίωμα βάσει των νόμων που ψηφίστηκαν με ανοχή του ΜeToo),

δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν συμμετέχουν σε γυναικεία αθλήματα ερμαφρόδιτα άτομα με εμφανώς ανδρική σωματική διάπλαση,

δεν έχει κανένα πρόβλημα στον εγκλεισμό ανδρών με ερμαφρόδιτες τάσεις μέσα σε γυναικείες φυλακές μαζί με γυναίκες κρατούμενες,

δεν έχει κανένα πρόβλημα με το να διδάσκωνται σε παιδιά του δημοτικού οι σεξουαλικές αντιλήψεις του κινήματος LGBT=ΛOATKI,

δεν έχει κανένα πρόβλημα με την εισβολή στην Δύση εκατομμυρίων ισλαμιστών με μισογύνικες απόψεις,

δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις μισογύνικες αντιλήψεις τάσεων της μαύρης ραπ μουσικής,

δεν έχει κανένα πρόβλημα με την μείωση του νόμιμου ορίου ενάρξεως σεξουαλικών σχέσεων των εφήβων που είχε νομοθετηθεί επί πρωθυπουργού Tony Blair στην Βρετανία με αποτέλεσμα άτομα ηλικίας πχ 40 ετών να μπορούν να συνάψουν νομίμως σχέση με άτομα ηλικίας 16 ετών.

Όλα αυτά δεν τους πειράζουν διότι η «ευαισθησία» τους εκτός από επιλεκτική, είναι προδήλως μίσανδρη. Στην Γαλλία το MeToo κατάφερε να ποινικοποιηθεί το φλερτ.

Το συγκεκριμένο κίνημα ενώ επιδερμικώς θέλει να εμφανίζεται ότι τάχα υπερασπίζεται τις «ανυπεράσπιστες» γυναίκες, εμφορείται από τις ιδέες του πολιτικού λεσβιανισμού. https://en.wikipedia.org/wiki/Political_lesbianism

Ο πολιτικός λεσβιανισμός, ριζοσπαστική τάση του σύγχρονου φεμινισμού, επιδιώκει την πλήρη διακοπή των ερωτικών σχέσεων ανδρών και γυναικών ως αντίδοτο στον «σεξισμό»:

Political lesbianism embraces the theory that sexual orientation is a political and feminist choice, and advocates lesbianism as a positive alternative to heterosexuality for women as part of the struggle against sexism.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα κίνημα αποδεικνύει το τί πραγματικώς πρεσβεύει όχι με τις διακηρύξεις του, αλλά με συγκεκριμένες επιλογές σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Είναι γνωστόν ότι το κίνημα MeToo εφάπτεται πολιτικώς με την ορθοπολιτική αριστερή πτέρυγα του αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος, ένα κόμμα που αντιστέκεται επί δεκαετίες στην θανατική ποινή.

Αν όντως το συγκεκριμένο κίνημα ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τις πραγματικώς δυστυχείς γυναίκες, θύματα ανωμάλων, δεν έχει παρά να ζητά την θανατική ποινή για τους κατά συρροήν δολοφόνους όπως ήταν ο Ted Bundy. Σε τέτοιες περιπτώσεις όντως υφίστανται θύματα, αγρίως κακοποιημένα. Ουδέποτε το απαίτησαν. Αλλά το να απαιτούν διώξεις μέσω οχλαγωγίας και τηλεδικών, δείχνει ότι στοχεύουν αλλού.

Αν όντως το ελληνόφωνο παρακλάδι του αμερικανικού MeToo ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το ζήτημα της κακοποιήσεως των γυναικών, δεν έχει παρά να απαιτήσει μαζικές απελάσεις λαθροεποίκων, διότι όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει το καθεστώς, από την δεκαετία του 1990 και εντεύθεν, η εισαγόμενη εγκληματικότητα και κατ’ επέκταση η κακοποίηση των γυναικών έχει αυξηθεί κατακορύφως.

Ιδού η Ρόδος…

Hierarchy of victimhood. Η ορθοπολιτική αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ και τα καθεστωτικά μμε δεν θα υποστηρίξουν γυναίκες που κακοποιήθηκαν από ερμαφρόδιτους άνδρες, ούτε θα υποστηρίξουν γυναίκες που βιάστηκαν από λαθρομετανάστες ισλαμιστές. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις στην ιεραρχία θυματοποιήσεως οι γυναίκες κατατάσσονται σε χαμηλότερη κλίμακα.