Η βοήθεια για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών εντάσσεται στις διακρατικές και όχι στις διαπροσωπικές σχέσεις

Σχετικώς με την ''ανθρωπιστική" βοήθεια προς Τουρκία και Συρία λόγω του σεισμού, γράφτηκαν ένα σωρό ανοησίες. Κάποιοι μπερδεύουν τις διαπροσωπικές με τις διακρατικές σχέσεις. Τάχα είμαστε όλοι άνθρωποι και άρα πρέπει να βοηθάμε σε δύσκολες στιγμές.

Αυτό πάνω-κάτω ήταν και το γελοίο μήνυμα του Μητσοτάκη, δικαιολογώντας την βοήθεια προς την Τουρκία. Αλλά την ίδια στιγμή αρνήθηκε να στείλει βοήθεια προς την Συρία παρά μόνον αν του έδινε άδεια η ΕΕ, διότι υφίστανται δυτικές κυρώσεις εις βάρος της Συρίας, και οι δυτικοί πολιτικοί δεν θέλουν να δείξουν ότι αναγνωρίζουν την κυβέρνηση Άσσαντ.

Άρα είναι πολιτικό το ζήτημα, αφορά διακρατικές σχέσεις. Έτσι οι καρπαζοεισπράκτορες ευρωραγιάδες έστειλαν βοήθεια αμέσως σε ένα κράτος που απειλεί την Ελλάδα, ενώ αρνήθηκαν σε ένα κράτος που δεν την απειλεί.

Οι δε δυτικές κυβερνήσεις προξένησαν τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Ιράκ εξ αιτίας των μακροχρονίων κυρώσεων που επέβαλαν λόγω του Σαντάμ Χουσεΐν. Τα ίδια κάνουν τώρα στην Συρία. Άρα τα κράτη δεν σκέπτονται με ανθρωπιστικούς όρους.

Επομένως είναι αδιανόητο η όποια βοήθεια να δίδεται χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς να προστρέχουμε στην ιστορική μνήμη. Δεν είναι ζήτημα Τουρκίας ή Συρίας, είναι ζήτημα στρατηγικής. Η βοήθεια πρεπει να εντάσσεται σε ένα στρατηγικό πλαίσιο, να έχει κάποιους στόχους, να αποφέρει κάποια οφέλη.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να βασίζεται στα αρχαία διδάγματα του Πολύβιου, ο οποίος μας διδάσκει ότι ο Αννίβας παρότι δεν διέθετε αρκετούς πόρους για να καταλάβει την Ρώμη, έστρεφε όλους τους πολίτες της ιταλικής χερσονήσου κατά της Ρώμης.

Πρέπει να βασίζεται στα πολύτιμα διδάγματα από την ιστορία της συγκρούσεως μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας τον 17ο χριστιανικό αιώνα, όπου Ρισελιέ και Ολιβάρες, οι δύο κορυφαίοι σύμβουλοι των κρατών, ανταγωνίζονται για το ποιός θα προξενήσει την μεγαλύτερη φθορά στον εχθρό. Ο Ρισελιέ συνεχώς υποστηρίζει εχθρούς της Ισπανίας και ενισχύει πολέμους δια αντιπροσώπων, συγχρόνως υποκινεί εσωτερικές διαμάχες στο έδαφος του εχθρού.

Αννίβας και Ρισελιέ είναι πολύ καλύτεροι σύμβουλοι από τις αυτοκτονικές-"ανθρωπιστικές" ιδέες του συρμού.

Κατά την διάρκεια του πολέμου στην Συρία, το Ισραήλ είχε περιθάλψει σε νοσοκομεία του, αντικαθεστωτικούς μαχητές, κάποιοι εξ αυτών με διασυνδέσεις με την ISIS. Το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι το έκανε για ανθρωπιστικούς λόγους, στην πραγματικότητα, για να ενισχύσει το εσωτερικό μέτωπο κατά του Άσσαντ. Το ίδιο έκανε και η Τουρκία.