Διαφορετικές στρατηγικές καταλήψεως της εξουσίας πλην των κοινοβουλευτικών εκλογών

 

Κάθε φορά που διοργανώνονται κατοχικές εκλογές, από διαφόρους πολιτικώς αδαείς προβάλλεται το ψευτοδίλημμα «συμμετοχή στις εκλογές ή αποχή», υπονοώντας ότι η αποχή είναι απαράδεκτη, ενώ η συμμετοχή είναι υποχρεωτική, ωσάν να μην υπάρχουν άλλες λύσεις ή άλλες προτάσεις. 

Όσες συλλογικότητες ή όσα άτομα έχουν τέτοιες απόψεις, προσβάλλουν με απαξιωτικές φράσεις όσους αρνούνται την πολιτική πειθάρχηση στους καθεστωτικούς εκλογικούς κανόνες. 

Στην πραγματικότητα προβάλλουν την δική τους ασχετοσύνη και την δική πολιτική δειλία πάνω σε τρίτους. Και φυσικά, ουδέποτε απολογούνται για το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια που συμμετέχουν αυτοί στις καθεστωτικές εκλογές, δεν έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Μήπως φταίνε όσοι απέχουν; Γι’ αυτό δεν πηγαίνουν καλύτερα τα πράγματα στην χώρα; Ή μήπως οι καθεστωτικές εκλογές είναι ο μηχανισμός νομιμοποιήσεως και διαιωνίσεως της αυτοτροφοδοτούμενης παρακμής; Μήπως όσοι συμμετέχουν μανιωδώς σε αυτές τις διαδικασίες φράσσουν κάθε άλλη μορφή δράσεως; 

Αυτό που αποσιωπούν όσοι καταφέρονται εναντίον της αποχής, είναι ότι οιοσδήποτε εκφράσει άλλες (επαναστατικές)λύσεις, θα του επιτεθούν. Τους βολεύει η καθεστωτική λαίλαπα, διότι έχουν μία δικαιολογία: «Συμμετείχα στις εκλογές. Αν δεν άλλαξαν τα πράγματα, δεν φταίω εγώ». 

Και έτσι έλυσαν το συνειδησιακό τους πρόβλημα, επιρρίπτοντες την ευθύνη για την συνεχιζόμενη παρακμή σε τρίτους. 

Οι πολιτικώς αδαείς οφείλουν να γνωρίζουν ότι υπάρχουν αρκετές και διαφορετικές στρατηγικές για να αλλάξει η πολιτική κατάσταση. Αρκεί να μην υπάρχουν κόμματα και άτομα που κατασκευάζουν ψευτοδιλήμματα. Αρκεί να μην κρύβωνται κάποιοι πίσω από την ασχετοσύνη τους. 

Ας δούμε τις διαφορετικές στρατηγικές ανατροπής ενός καθεστώτος, από την πιο ήπια μέχρι την πιο δυναμική: 

1. Γκραμσιανή στρατηγική αποκτήσεως θέσεων στο σύστημα. Πρόκειται για μακροπρόθεσμη στρατηγική με βάση τα γραπτά του Αντόνιο Γκράμσι, και αποσκοπεί στην κατάληψη θέσεων μέσα στο σύστημα του εχθρού. Αλλά για να εφαρμοστεί επιτυχώς, πρέπει να μην σε αφομοιώνει ο εχθρός, ήτοι να διατηρείς την πολιτική σου διαφορετικότητα και αυτονομία. Η στρατηγική βασίζεται σε ένα είδος πολιτισμικού αντάρτικου, αποσκοπούσα στην σταδιακή αλλαγή του αξιακού κώδικος μίας κοινωνίας. Στις ΗΠΑ η γκραμσιανή θεωρία περί ηγεμονίας ακολουθείται από το Δημοκρατικό κόμμα και έχει σημαντική επιτυχία. Οι liberals κυριαρχούν στην παιδεία, στα μμε, στις δεξαμενές σκέψεως, στα κοινωνικά κινήματα, στα κοινωνικά δίκτυα. 

2. Μη-βίαιη στρατηγική απογυμνώσεως του εχθρού απ’ όλους τους λαϊκούς πόρους και τα λαϊκά ερείσματα. Απονομιμοποίησή του δια της μη αναγνωρίσεως της εξουσίας του. Αυτή η στρατηγική έχει χρησιμοποιηθεί στις λεγόμενες δυτικόφιλες χρωματιστές επαναστάσεις. Το ινστιτούτο Albert Einstein έχει δημοσιεύσει αρκετά συγγράμματα πάνω στην συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία βασίζεται στην πολιτική ανυπακοή. Η ανατροπή του Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία έχει τα αποτυπώματα της συγκεκριμένης στρατηγικής. 

3. Φαβιανή στρατηγική. Πήρε την ονομασία της από τον Ρωμαίο στρατηγό και πολιτικό Κόϊντο Φάβιο Μάξιμο, ο οποίος ηρνείτο επιμόνως να δώσει μάχη κατά παράταξη εναντίον του Αννίβα κατά την διάρκεια του 2^ου Καρχηδονιακού πολέμου. Ο Φάβιος προτιμούσε τις καταδρομικές επιχειρήσεις, την παρενόχληση του εχθρού, τα πλήγματα στις εχθρικές εφοδιοπομπές, αλλά όχι μετωπική σύγκρουση με τον Αννίβα. Σε πολιτικό επίπεδο μία τέτοια στρατηγική εφήρμοσε η σοσιαλιστική Φαβιανή Εταιρεία. Στην φαβιανή στρατηγική προβάλλεται η αντίληψη περί βαθμιαίων αλλαγών στην κοινωνία, οι οποίες μπορεί να λάβουν την μορφή των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, ακόμη και των βιαίων συγκρούσεων, αλλά όχι μετωπική σύγκρουση με τον εχθρό. 

4. Επαναστατική στρατηγική τύπου Ιακωβίνων και Μπολσεβίκων. Η συγκεκριμένη στρατηγική βασίζεται στο επαναστατικό κόμμα με την αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας, με επαγγελματίες επαναστάτες, και αποσκοπεί στην μετωπική σύγκρουση με τον εχθρό. Το επαναστατικό κόμμα έχει τον ρόλο του εκπαιδευτού και του καθοδηγητού του λαού και αντιμετωπίζει την ανατροπή ως ένα είδος πολέμου, εξού και ο επαναστατικός πόλεμος. Το επαναστατικό κόμμα διαθέτει παράνομο και νόμιμο μηχανισμό, πολιτική και στρατιωτική πτέρυγα. 

Σε κάθε περίπτωση, για την κατάληψη της εξουσίας απαιτείται η οικοδόμηση παραλλήλων και ανταγωνιστικών υποδομών εξουσίας, που θα οδηγήσουν στην σύγκρουση, κατεδάφιση, και αντικατάσταση των εχθρικών θεσμών και υποδομών, όποια στρατηγική και να ακολουθήσουμε. 

Το να περιορίζει κάποιος την πολιτική δράση στο ψευτοδίλημμα «συμμετοχή στις εκλογές ή αποχή», σημαίνει ότι δεν διαθέτει πολιτική κατάρτιση. Ακόμη χειρότερα, κοροϊδεύει τους συμπολίτες του. 

Ο Λένιν, κορυφαίος επαγγελματίας επαναστάτης, άλλοτε ήθελε αποχή από τις εκλογές, άλλοτε ήθελε συμμετοχή στις εκλογές με βάση τους τακτικούς ελιγμούς του κόμματος των Μπολσεβίκων. Ακόμη και όταν συμμετείχαν οι Μπολσεβίκοι στις τσαρικές εκλογές, το κόμμα διατηρούσε τον παράνομο μηχανισμό, και διέδιδε στον λαό ότι η συμμετοχή στις εκλογές γίνεται για προπαγανδιστικούς λόγους, για να διαδώσει το κόμμα τις δημοκρατικές αντι-τσαρικές ιδέες. Δηλαδή το μπολσεβίκικο κόμμα παρέμενε εχθρός του τσαρισμού, δεν δήλωνε υποταγή στο τσαρικό καθεστώς. 

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν κάνουν όσα «αντισυστημικά» κόμματα συμμετέχουν στις κατοχικές εκλογές. Ποτέ τους δεν μιλούν για ανατροπή του καθεστώτος, ποτέ τους δεν σκέφτηκαν να οργανώσουν παράλληλες και ανταγωνιστικές υποδομές εξουσίας, όπως ήταν η αυτοανακηρυχθείσα Συντακτική Εθνοσυνέλευση των Γάλλων επαναστατών, ή όπως ήταν τα εργατικά Σοβιέτ των Ρώσσων επαναστατών. 

Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την ανατροπή, προπαγανδίζει ανοικτά την δημιουργία εμβρυακών μορφών επαναστατικής εξουσίας, ακόμη και όταν συμμετέχει στις εκλογές που διοργανώνει το εχθρικό καθεστώς. Δεν κρύβεται πίσω από ψευτοδιλήμματα, ούτε απαξιώνει την αποχή των πολιτών. 

Ο πολίτης που απέχει, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι αδιάφορος. Σημαίνει ότι το εκλογικό σύστημα και τα κόμματα που συμμετέχουν, δεν τον πείθουν ότι θέλουν να ανατρέψουν την κατάσταση. Αντιθέτως τα περισσότερα «αντισυστημικά» κόμματα, παρά τις εξαγγελίες τους, αφομοιώνονται πολιτικώς, εξαπατώντας τους ψηφοφόρους. 

Ένα αυθεντικό αντισυστημικό κόμμα, μπορεί να διαθέτει παράνομο μηχανισμό, μπορεί να εκπαιδεύει τον Λαό για το πώς να οργανωθεί σε εμβρυακές μορφές επαναστατικής εξουσίας, και συγχρόνως, αν το κρίνει σωστό για λόγους τακτικής, να συμμετάσχει σε μία εκλογική μάχη, για προπαγανδιστικούς λόγους. Και ποτέ ως την μία, ως την κορυφαία, ως την μοναδική μορφή πολιτικής δράσεως για την κατάληψη της εξουσίας.