Όταν ένας ελληνόφωνος ευρωπαϊστής αυτοπροβάλλεται ως εθνικιστής, και λέει στον Ελληνικό λαό ότι θέλει μία εθνικιστική Ευρώπη, την Ευρώπη των εθνών, κλπ, είναι σαν να βλέπουμε μπροστά μας έναν Ανδρέα Παπανδρέου με εθνικιστικό μανδύα να αναφωνεί το εθνοπροδοτικό σύνθημα, "δεν διεκδικούμε τίποτε, και δεν παραχωρούμε τίποτε".
Οι ευρωπαϊστές με εθνικιστικό μανδύα, έπρεπε να αποκαλούνται αυτοκρατοριστές. Τους ενδιαφέρει μία ηπειρωτική αυτοκρατορία, μία ευρωπαϊκή ομοσπονδία ή συνομοσπονδία, και θέλουν την Ελλάδα ως προσάρτημα μίας τέτοιας αυτοκρατορίας.
Στο όνομα του πατριωτισμού, του εθνικισμού, του Ελληνισμού, ουσιαστικώς θέλουν η Ελλάδα να μην είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο έθνος-κράτος, διότι δεν βλέπουν την Ευρώπη ανταγωνιστικώς. Δεν θεωρούν ότι πρέπει να διεκδικούμε ευρωπαϊκά εδάφη, ούτε να καταστεί η Ελλάδα ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη και στην Μεσόγειο.
Αν όντως ήθελαν την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη, αμέσως θα θεωρούσαν την γαλλική πολιτική στην Μεσόγειο ως άκρως εχθρική προς τα ελληνικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Θα θεωρούσαν ότι η όποια γαλλική επέμβαση στην Συρία, στον Λίβανο, στην Λιβύη, και στο Σαχέλ, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά συμφέροντα.
Το ίδιο θα ίσχυε και για τις χώρες πέριξ της Αδριατικής. Θα προσπαθούσαν να συμμαχήσουν με εθνότητες και αυτόνομες περιοχές του ιταλικού νότου, και θα προσπαθούσαν να υποστηρίξουν την ανεξαρτησία αυτόνομων περιοχών του ιταλικού βορρά, πχ Δημοκρατία της Βενετίας.
Συγχρόνως θα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν ώστε κράτη όπως η Κροατία, η Σλοβενία, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία, να συνυπογράφουν διμερείς αμυντικές συμφωνίες με την Ελλάδα, αντί να στρέφωνται προς την Ευρώπη.
Το πρόβλημα με τους ευρωπαϊστές που αυτοτιτλοφορούνται εθνικιστές, είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει το Ελληνικό Έθνος. Τους ενδιαφέρει μία ενωμένη ομοσπονδιακή Ευρώπη αλλά υπό "εθνικιστικό" καθεστώς. Μία τέτοια πολιτική οπτική, τους οδηγεί να συμπεριφέρωνται ως μία ενιαία λευκή ευρωπαϊκή εθνότητα, η οποία θα θεωρεί ως αντιπάλους τους ασιάτες, τους αφρικανούς, τους νοτιοαμερικανούς, τους μεσανατολίτες.
Θεωρούν πατρίδα τους την Ευρώπη, και έχουν ευρωπαϊκή συνείδηση.
Μία τέτοια οπτική γωνία, δεν είχε ποτέ σχέση με την ευρωπαϊκή ιστορία. Σε όλους τους μεγάλους πολέμους εντός Ευρώπης, τα αλληλοσυγκρουόμενα κράτη συμμάχησαν με εξωευρωπαϊκούς λαούς εις βάρος των ευρωπαίων εχθρών τους.
Η Ελλάδα αν θέλει να επιβιώσει, πρέπει πάντα να θεωρεί τον εαυτό της ως ένα έθνος-κράτος που κατέχει ένα μικρό ευρωπαϊκό σκέλος, που τώρα το διατηρεί, ένα ασιατικό και ένα αφρικανικό σκέλος, που τώρα τα έχει χάσει, αλλά που στο μέλλον πρέπει να τα ξαναδιεκδικήσει, και συγχρόνως να μεγεθύνει το ευρωπαϊκό της σκέλος.
Αλλά για να καταφέρει κάτι τέτοιο, ο Ελληνικός Λαός πρέπει να βλέπει τον εαυτό ως κάτι τελείως διαφορετικό από τους ευρωπαίους. Αλλιώς θα αφομοιωθεί από την Ευρώπη, θα εξευρωπαϊστεί, και θα χαθεί δια παντός από την Ιστορία.
Για την Ελλάδα δεν έχει σημασία αν η Ενωμένη Ευρώπη είναι κομμουνιστική, καπιταλιστική, ή φασιστική. Και στις τρείς περιπτώσεις είναι άκρως επικίνδυνη για τα Ελληνικά γεωπολιτικά συμφέροντα μία ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρώπη πρέπει να είναι διασπασμένη, κατακερματισμένη.
Μας συμφέρει ένα ρευστό ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον μικρομεσαίων κρατών, όπου θα μπορούμε καλύτερα να συμπήξουμε προσωρινές και εναλλασσόμενες συμμαχίες, για να επιτύχουμε τους στρατηγικούς σκοπούς μίας μεγάλης και ισχυρής Ελλάδος.
No comments:
Post a Comment